Ο Αντώνης Σαμαράς, πρωθυπουργός της Ελλάδος, υπογράφει ένα άρθρο 840 λέξεων στην αυριανή Καθημερινή της Κυριακής. Μπορείς να το διαβάσεις ολόκληρο εδώ. Αφορά στην υπόθεση της ΕΡΤ και γράφει όσα θα περίμενε κανείς να γράφει. Δεν με τάραξαν αυτά καθαυτά -δεν μπόρεσα καν να τα παρακολουθήσω ή να τα προσέξω ιδιαίτερα-, γιατί μου τράβηξε την προσοχή κάτι άλλο: Ο τρόπος γραφής του πρωθυπουργού της χώρας, ή του ανθρώπου που το έγραψε, τέλος πάντων, και μετά αυτός (θέλω να πιστεύω ότι) το ενέκρινε.
Μετά από αλλεπάληλες αναγούλες/αναρροφήσεις/μικρούς εμετούληδες και αφού ηρέμησα λίγο από την αποστροφή, λέω το εξής
Δεν θέλω για πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που, σε κείμενο 840 λέξεων, χρησιμοποιεί 10 θαυμαστικά.
Δεν θέλω για πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που, σε κείμενο 840 λέξεων, βάζει 17 λέξεις ή φράσεις σε εισαγωγικά.
και, πάνω απ' όλα
Δεν θέλω για πρωθυπουργό (ή για οτιδήποτε) άνθρωπο που, σε κείμενο 840 λέξεων, χρησιμοποιεί 8 φορές αποσιωπητικά.
(συγγνώμη πάλι, ταράχτηκα)
Λοιπόν, καταλαβαίνω ότι κάποιοι από εσάς μπορεί να μην συμμερίζεστε τη σημασία των πραγμάτων αυτών, να τα βρίσκετε επουσιώδη, ειδικά μπροστά στη φρίκη των μνημονίων, την ανεργία 30%, την αναλγησία των συνδικάτων και των βολεμένων, ή ό,τι είναι αυτό που σας ενοχλεί πιο πολύ απ' όλα (υπάρχουν διάφορες κατηγορίες). Αλλά τώρα, εδώ, δεν μιλάμε γι' αυτά, μιλάω για την αισθητική του λόγου του πρωθυπουργού της χώρας, κι αυτή είναι η αισθητική ενός πολύ ταραγμένου προέδρου του δεκαπενταμελούς που συνειδητοποιεί ότι κάποιος άλλος κλέβει τα λεφτά της πενταήμερης, κι αυτό με τάραξε. Για εμένα, αυτά τα πράγματα έχουν σημασία. Το πώς γράφει τα ελληνικά ό άλλος, έχει σημασία. Το πώς χρησιμοποιεί τις λέξεις, και ποιες, και πόσο, είναι για εμένα σαν ακτινογραφία του μυαλού του. Βλέπω μέρος του απλωμένο στο χαρτί, και τον καταλαβαίνω.
Γι' αυτό είμαι άνω κάτω από τη στιγμή που διάβασα το κείμενο του (δε μπορώ να το χωνέψω) πρωθυπουργού.
Είναι σα να έχουμε παραδώσει τη σωτηρία της χώρας σ' αυτό το κορίτσι.
