25 μέρες ΕΡΤ: Oι δίκαιοι αγώνες, δίκαια καίγονται;

 

Βλέπετε, προσπαθώ οι απορίες μου να είναι αντικειμενικές, όσο αυτό μπορεί ακόμα να μην εξαρτάται από το ύψος του τραπεζικού μου λογαριασμού…

 

Κατ’ αρχήν, έμαθα πώς, σε μία χώρα που παραπονιέμαι χρόνια τώρα ότι «τίποτα δεν γίνεται γρήγορα», μπορούν να συμβούν τα πάντα μέσα σε ένα πρωϊνό!

 

Να παρακαμφθεί η γραφειοκρατία, να παρθούν αποφάσεις, να υλοποιηθούν κιόλας και, ενώ στις έξι το πρωί έχεις ακόμα δουλειά, στις τρεις και μισή το μεσημέρι, πολύ απλά δεν έχεις! Και μάλιστα, με νομοθετική ρύθμιση, με ψήφισμα και με ανακοίνωση από την τηλεόραση! Επίσημα πράγματα!

 

Απορώ γιατί γκρινιάζουμε ότι είμαστε αναποτελεσματικοί οι Έλληνες! Όταν θέλουμε, όλα τα μπορούμε, απόδειξη του ότι αυτό που μας λείπει πραγματικά είναι μόνο ένα: Η βούληση!

 

Γεννιέται εύλογα η απορία, γιατί τόσα χρόνια που μιλούσαμε για «εκκαθαρίσεις» καμία κυβέρνηση –κι εννοώ την απολύτως καμία- δεν χρησιμοποιούσε την πολιτική της βούληση, παρά μόνο για να διορίσει τα πελατάκια της. Μάλλον με την απορία θα μείνω...

 

Έμαθα επίσης πως, όταν οι κυβερνήσεις είναι συνασπισμένες και βρισκόμαστε εις την περίοδον του θέρους, φροντίζουν να κάνουν γνωστό ανά την υφήλιο ότι στην Ελλάδα της θάλασσας και του ήλιου «εμείς σας μαυρίζουμε αποτελεσματικά»!

 

Έτσι, με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια: Μαζική απόλυση, κατά την εντολή της Τρόϊκα ΚΑΙ τσάμπα διαφήμιση στο εξωτερικό. Άραγε ο ΕΟΤ υπάρχει ακόμα, για να εκμεταλλευτεί το σύνθημα ή τον κλείσανε κι αυτόν; Χμ! θα πρέπει να το κοιτάξω αυτό, με την πρώτη ευκαιρία…

 

Αναρωτιέμαι γιατί καμία δικτατορία, τόσο εγχώρια, όσο και του εξωτερικού δεν χρησιμοποίησε αυτό το θαυμαστό τρόπο στο παρελθόν, προκειμένου να διακόψει την ελεύθερη επικοινωνία μεταξύ των πολιτών μιας χώρας και της ομογένειας αυτής. Το θεωρώ εξαιρετική αμέλεια και έλλειψη πολιτικού σχεδιασμού από μέρους τους, μέχρι που τους χρεώνεται και ιστορικό φάουλ δηλαδή, αν σκεφτεί κανείς τις προσπάθειες που κατέβαλλαν για φίμωση της κοινής γνώμης, ενώ θα μπορούσαν με τόσο άμεσο τρόπο να τα καταφέρουν.  Έλλειψη ιδεών, το λες...
Και μετά σου λέει: «Η χώρα είναι ασθενής και πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα». Άστα, Παπαδόπουλε, τι να μας πεις κι εσύ τώρα; Δεν ήξερες, δεν ρώταγες; Θα μου πεις, ο Αντώνης, νεότερο μοντέλο από σένα –και σε συνδυασμό με τον Ευάγγελο, που μόνο μοντέλο δεν τον λες- οπωσδήποτε θα το έκαναν καλύτερα…

 

Σ’ αυτές τις 25 μέρες διδάχτηκα πώς γίνεται κανείς «από δήμαρχος, κλητήρας», αφού ο νεοδιοριζόμενος υπουργός «αρμοδίως» μας ενημέρωσε ότι είναι «αναρμόδιος» να διευθετήσει το θέμα μας, γιατί τι να κάνει κι αυτός; Απλός υπάλληλος είναι και μάλιστα, δεν πρόκαμε να τον ενημερώσει και κανείς! Έτσι μόνο «νομίζει», «υποθέτει» και «δεν ξέρει», οπωσδήποτε όμως γνωρίζει ότι είναι απολύτως και εντελώς αναρμόδιος να μας δώσει επεξηγήσεις πάνω στο χαρτί που ο ίδιος επισήμως μας έστειλε, αλλά –κοίτα βρε τώρα! – δεν είμαστε και απολύτως βέβαιοι γι' αυτό, αφού ξέχασε να το υπογράψει!

 

Έμαθα επίσης ότι, σε αντίθεση με τον ιδιωτικό τομέα, όπου ισχύει η Εργατική Νομοθεσία, στον κατ’ όνομα «δημόσιο», όταν απολύεται κάποιος, του έρχεται ένα ανυπόγραφο χαρτί, που απλά τον «ενημερώνει» για την απόλυσή του, αλλά για κανένα άλλο στοιχείο, όπως είθισται (τελευταίες αποδοχές, χρόνια υπηρεσίας κ.λ.π.).

 

Επίσης, ουδείς ενημερώνει τον ΟΑΕΔ ότι πρέπει να κάνει αποδεκτό το συγκεκριμένο χαρτί – και θα μου πεις, πώς να γίνει άνευ υπογραφής και στοιχείων; – με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να περάσει το διάστημα του διμήνου και ο απολυθείς να χάσει το δικαίωμά του στο ταμείο ανεργίας.

 

Δεν μπαίνω καθόλου στη διαδικασία να σχολιάσω το ότι, όποτε το θυμάται η κάθε κυβέρνηση, η ΕΡΤ ανήκει στο δημόσιο κι όποτε θέλει ανήκει στο ιδιωτικό δίκαιο. Όποτε χρειάζεται είναι ευρύτερος δημόσιος τομέας κι όποτε συμφέρει είναι ανώνυμη εταιρεία, με κύριο μέτοχο το κράτος και πάει λέγοντας…

Και να σκεφτεί κανείς ότι έχω πάρει άριστα στη Δημόσια Οικονομική, χώρια το εταιρικό δίκαιο…Άτιμη γνώση, ανεφάρμοστη είσαι πάλι…

 

Διδάχτηκα ότι, όταν λέμε «μεταβατικό στάδιο», το πρωί το ορίζουμε με διάρκεια δίμηνη και με επαρκείς 30 τεχνικούς υπαλλήλους όλους κι όλους! Για δεκατιανό τους κάνουμε 150, για μεσημεριανό αυξήθηκαν οι ανάγκες στους 300 και μέχρι το βράδυ, επειδή κουνήθηκε ο μπαρμπα-Θωμάς και η καλύβα του μαζί, η υποχρέωση ανήλθε στους 2.000! Αυγατήσαν τα μιστά! 
Μετά από μία εβδομάδα, η μετάβαση αποφασίζεται ότι δεν μπορεί να διαρκέσει ένα δίμηνο, αλλά παρατείνεται τουλάχιστον για ένα χρόνο και οι συμβάσεις θα ανανεώνονται «όσο χρειάζεται». Υποθέτω ότι μάλλον η Τρόϊκα δεν κοιτάζει όλο το πινακάκι των δημοσίων υπαλλήλων, οπότε οι συμβασιούχοι δεν θεωρείται ότι επιβαρύνουν τον κρατικό κουρβανά. Αρκεί το από κει κουτάκι, των "αορίστου χρόνου" να παρουσιάζει μείωση...

 

Ηθικόν δίδαγμα: Στην Ελλάδα, η μετάβαση είναι μεγαλύτερης διάρκειας απ’ το ίδιο το στάδιο, αφενός, οι δε ανάγκες είναι πράγμα πολύ αμφισβητούμενο και η πραγματική τους υπόσταση εξαιρετικά συζητήσιμο θέμα…

 

Επιπλέον, έμαθα ότι το να παραμένεις σε ένα κτίριο –έχοντας πάρει έγγραφη (αν και ανυπόγραφη) εντολή από το υπουργείο Οικονομικών να φυλάς, μέχρι την παράδοσή τους τα μηχανήματα, τα αρχεία, τα ταμεία και τα λοιπά περιουσιακά στοιχεία του κατηργημένου φορέα, μέχρι κάποιος να τα παραλάβει και να σε ξεχρεώσει- θεωρείται «κατάληψη» του χώρου, δημιουργώντας μου βέβαια την απορία, γιατί 25 ολόκληρες μέρες δεν έχει έρθει κανείς ούτε για επίσκεψη μέσα στην ΕΡΤ, πόσο μάλλον να παραλάβει...

 

Καλοί μου άνθρωποι, ήρθατε να τα πάρετε; Γιατί λέτε ότι εγώ αρνήθηκα να σας τα δώσω; Ελάτε να τα πάρετε, να χαρούμε κι εμείς τη θάλασσα, που κάνουμε τους φρουρούς των συνόρων και μάλιστα με γερμανικά νούμερα! 

 

Το πιο διδακτικό βέβαια ετούτης της πλευράς είναι ότι, προκειμένου να γίνει εκτελεστή εδώ και τώρα μία απόφαση που πάρθηκε επειδή κάποιος είδε φως και μπήκε, αφού βρήκε μαζεμένους μωρέ 2.656 ανθρώπους και πού να τρέχει τώρα να ψάχνει, ακολουθήθηκε μία κουτή και, σε πολλά σημεία της, παράνομη διαδικασία (αυτά κάνουν οι βιασύνες), κατά την οποία –ενώ αρχικώς θα έφευγαν μόνο 700 άνθρωποι κι ίσως να μην άνοιγε ούτε ρουθούνι- τελικώς πάλι 700 λέγεται ότι θα φύγουν, αλλά προηγουμένως θα έχουν αποζημιωθεί 2.656, γιατί δεν έφτανε να αποζημιωθούν κανονικά μόνο οι 700! Οι συνεργατικές κυβερνήσεις είναι large!

 

Όχι, έπρεπε να μας βρίζει όλη η ελληνική επικράτεια γιατί εμείς θα φταίμε που θα πάρουμε την αποζημίωση που μας δίνει ο εργοδότης που μας απέλυσε και μετά εμείς θα κάνουμε – όπως θα έκανε κάθε λογικός ή απελπισμένος άνθρωπος- τα χαρτιά μας για να προσληφθούμε μέσω ΑΣΕΠ στο νέο φορέα και κάποιοι από μας θα το πετύχουνε κιόλας! Και θα φταίνε και γι'αυτό!

 

Άκουσα και το άλλο μάλιστα: Ότι ΑΝ μας πάρουν στο νέο φορέα, υποχρεούμαστε να επιστρέψουμε την αποζημίωσή μας (το ύψος της οποίας δεν το συζητώ, τόσο πλουσιοπάροχη που θα είναι, που δεν θα ξέρω τι να πρωτοκάνω τα πλαφονένια 15.000 ευρώ που θα πάρω μετά από 25 χρόνια δουλειάς!), γιατί λέει, είναι σαν να κλέβουμε τον ελληνικό λαό!

 

Δηλαδή, να καταλάβω: Με απολύουν από μία εταιρεία. Την όποια. Δεν πρέπει να αποζημιωθώ για τα χρόνια που δούλεψα; Μάλλον, κατά την ισχύουσα εργατική νομοθεσία τουλάχιστον.

Εν συνεχεία, έστω με παίρνουν σε μία ΑΛΛΗ εταιρεία, τόσο τυχερή που είμαι!

Εκεί εγώ πρέπει να επιστρέψω τα χρήματα στην προηγούμενη εταιρεία, γιατί μου έκανε τη χάρη η επόμενη (στην οποία δεν θα έχω πλέον κανένα ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ δικαίωμα, γιατί απλά είναι μία ΑΛΛΗ εταιρεία) να με προσλάβει;

Μου φαίνεται ότι ο Δόκτωρ Σποκ από κάπου μου κάνει πλάκα…

 

Όλα αυτά φυσικά, αν παρακαμφθούν εμπόδια του στυλ: Ποια είναι τα κίνητρα που δίνεις σε αυτούς που είναι κοντά στη σύνταξη για να κάτσουν σπίτι τους, χωρίς περαιτέρω επιδιώξεις; Πώς μας πριμοδοτείς ΟΛΟΥΣ με μόρια μέσω ΑΣΕΠ, που ρητώς ορίζει ότι πρέπει κανείς να είναι μέχρι 35 ετών για να υποβάλει τα χαρτιά του –και όχι παραπάνω; Θα κρύψεις την ηλικία μας; Τέλεια! (Επιτέλους, μία βιώσιμη λύση, που ικανοποιεί το γυναικείο πληθυσμό!). 
Ως απόρροια τούτου, θα είμαστε τελικά μέσω ΑΣΕΠ ή μέσω κάποιας διαδικασίας που θα θυμίζει ΑΣΕΠ; Γιατί μου λες ότι, αν έρθω να υπογράψω τη δίμηνη σύμβαση, χάνοντας το δικαίωμα του ΟΑΕΔ, με μισθό 586 ευρώ, τότε θα έχω ΙΣΩΣ μία πριμοδότηση στο νέο φορέα, χωρίς εγγύηση ότι θα είμαι μέσα; Αν όμως εγώ αρνηθώ να την υπογράψω, τότε μου λες σίγουρα ότι ΔΕΝ θα είμαι; Μήπως λέγεται εκβιασμός αυτό; 
Πόσο αδιάβλητες θα είναι οι επιλογές; Είμαστε τώρα σίγουροι εμείς ότι πάμε για εκκαθάριση ή απλώς θα αντικαταστήσεις τους 700, με άλλους, που απλώς θα φέρουν την ένδειξη «οι δικοί μου 700»;

 

Και γενικώς δηλαδή, θα διορθώνεται η παρανομία με παρανομία; Κι αν γίνονται όλα συνεχώς έτσι, πότε θα σταματήσουμε να λέμε ότι ζούμε στη μπαχαλούπολη; Και πότε θα αποφασίσουν, αφού τελικά έκαναν το γκρέμισμα, να αρχίσουν να δομούν σωστά ό,τι τέλος πάντων μπορούν να δομήσουν; 

 

Μέχρι εδώ μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι το κράτος έχει επιτελέσει έναν εξαιρετικά διδακτικό ρόλο, που αξίζει να μείνει ως δημοκρατικό παράδειγμα προς τις επόμενες γενεές. Ωστόσο, θα ήμουν τουλάχιστον άδικη, να μην μιλήσω και για την άλλη διδακτική πλευρά της ιστορίας.

 

Μην ξεχνάτε: Κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές κι όλα στη ζωή μας, μέχρι επιστροφής μας στο ανταποδοτικό σύστημα, μετριούνται σε νομίσματα, ανεξαρτήτως χώρας προέλευσης…

 

Ένα πολύ δυνατό μάθημα ήταν η αντίδραση του κόσμου: Άλλοι έβριζαν από το πρωί ως το βράδυ, είτε κάνοντας φτηνό χιούμορ, είτε ντύνοντάς το με πολιτική υπόσταση, ελάχιστοι των οποίων γνωρίζοντας πραγματικά την κατάσταση, ενημερωμένοι από τους διάφορους "καλοπροαίρετους δημοσιογράφους", που ξεκίνησαν απ' την ΕΡΤ, έγιναν αυτοί που είναι λόγω της ΕΡΤ και την ξεπουλάνε σήμερα στα blog τους, γιατί δεν τους ταΐζει πια. Επηρεάζοντας όλους αυτούς όμως, που έχοντας άποψη διόλου προσωπική, εκφράζουν μία χαιρεκακία αδικαιολόγητη, που προσωποποιείται σε μένα ή σε άλλους συναδέλφους, που το βίωσαν επίσης.
Άνθρωποι με τους οποίους δεν έκανα παρέα ή έκανα παρέα, άνθρωποι που με ήξεραν προσωπικά και γνώριζαν στ’ αλήθεια το δικό μου ήθος, μου έδωσαν τα διαπιστευτήρια του δικού τους, κάνοντάς με να αμφιβάλλω για τα όσα μέχρι σήμερα πίστευα, στήριζα, πάλευα…
Αφήνω δε, τις "προσφορές" που δέχτηκα, έναντι κάποιων ιδιαίτερων "περιποιήσεων" φυσικά, από επιφανή μέλη της ελληνικής κοινωνίας, που ενώ φανερά θριαμβολογούσαν για το κλείσιμο της ΕΡΤ, σε προσωπικά μηνύματα, άφηναν να εννοηθεί ότι "μια κοπέλα σαν κι εμένα, δεν πρόκειται να την αφήσουν να χαθεί". Αναρωτιέμαι: Πώς ορίζεται η "μια κοπέλα σαν κι εμένα"; Είναι μήπως κάποια που, ούσα άνεργη, ξαφνικά έχει αποκτήσει εμπειρία στο αρχαιότερο των επαγγελμάτων; Επιπλέον, πώς ορίζονται οι "επιφανείς κύριοι" ή οι σκέτοι "κύριοι" τελικά; 
Η σαπίλα των ανθρώπων, δυστυχώς, δεν περιορίζεται στους δημόσιους υπαλλήλους και το ηθικό κομμάτι της κρίσης μένει για επεξεργασία στους ιστορικούς αναλυτές... 

 

Υπήρχαν όμως κι αυτοί που ήρθαν από το πρώτο εκείνο βροχερό βράδυ και έμειναν κλεισμένοι μέσα στην ΕΡΤ τα πρώτα τρία 24ωρα μαζί με μας, σε μία ανοργάνωτη διαμαρτυρία, που κανείς δεν ήξερε την αρχή ή το τέλος της, γιατί σε κανέναν δεν είχε ξανασυμβεί, έναντι αυτού που σήμερα είναι πραγματικότητα για μένα κι αύριο μπορεί να είναι πραγματικότητα για εκείνους.

 

Καλώς ή κακώς,  όταν οι άνθρωποι βγαίνουν στην ανεργία, παύουν να χαρακτηρίζονται του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα. Είναι όλοι απλώς «άνεργοι», είναι μόνο νούμερα στο χαρτί του προϋπολογισμού.

 

Δυστυχώς, στην εργασία δεν υπάρχει ισότητα, υπάρχουν οι ευνοημένοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι λιγότερο ή καθόλου του ιδιωτικού τομέα. Στην ανεργία, με μια απλή, μοντέρνα κίνηση, δημιουργείται ισότητα. Ίσως όσοι δουλεύουν να μην μπορούν να το αντιληφθούν, όπως δεν το καταλάβαινα κι εγώ όταν δούλευα, αλλά όσοι έχουν χάσει τη δουλειά τους το γνωρίζουν και εμφανίζουν μία μορφή «αλληλεγγύης», που είναι άγνωστη σε πολλούς.

 

Οι 25 αυτές μέρες με δίδαξαν ακόμα τα εξής:

 

Υπήρξα πολύ ηλίθια ως υπάλληλος, γιατί δούλευα από το πρωί ως το βράδυ, χωρίς να πληρώνομαι υπερωρίες και μπόνους, όπως κάποιοι άλλοι. Εξακολουθώ να είμαι το ίδιο ηλίθια, γιατί είναι οι ίδιοι άλλοι που, ενώ εγώ 25 μέρες φυλάω τα μπόσικα μη μου πειράξουν τα παλιά pc, (που έκαναν τρεις ώρες να πάνε από τη μία σελίδα στην άλλη, ωστόσο τώρα χαρακτηρίστηκαν "περιουσία" και οφείλω να την προστατεύω μέχρι να την παραδώσω), εκείνοι κάνουν τα μπανάκια τους και μου διεμήνυσαν ότι δεν έρχονται γιατί έχουν «ψυχολογικά προβλήματα» από το κλείσιμο. Και ως γνωστόν, η θάλασσα μας λύνει όλα τα προβλήματά μας. Και τα ψυχολογικά.

 

Επίσης, αν η υπόθεση, λέει, κερδηθεί, θα κερδηθεί και για εκείνους, οπότε γιατί να τρέχουμε τώρα όλοι, παλικάρια; Είδατε τι καλά που το κάνετε μόνοι σας;

 

Στην αρχή είπα: Έλα τώρα, δεν το κάνεις για κανέναν, το κάνεις για σένα! Αναρωτιέμαι: Μήπως είμαι πολύ γαϊδούρα εγώ που δεν μου έχει προκύψει ακόμα το ψυχολογικό πρόβλημα, ούτε από το κλείσιμο, ούτε από τις ανοησίες που ακούω; Γιατί αν τελικά, εγώ και καμιά εκατοσταριά άλλοι το κάνουμε πολύ καλά όλο αυτό μόνοι μας τόσο καιρό, χωρίς να κοιμόμαστε, χωρίς να πλενόμαστε και (ευτυχώς για τη σιλουέτα πολλών) χωρίς να τρεφόμαστε κανονικά, τότε γιατί βρε παιδιά να μιλάμε για 700 ή 2.000; Οι εκατό φτάνουμε! 
Με κάτι τέτοια δεν αδικώ εκείνους που είπανε ότι "καλά μας κάνανε". Τέτοιοι είμαστε...

 

Υπήρξα πολύ «λίγη» ως υπάλληλος, γιατί ενώ γνώριζα –και κατήγγειλα κι όχι μόνο εγώ- και πήγαμε και δικαστικά (αλλά κάτω από όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, υπάρχει πάντα ένας δικαστής που είναι «φίλος μας») εκείνους ή κάποιους από τους εκείνους που δεν έρχονταν όλον αυτόν τον καιρό ή έρχονταν μόνο για να υπογράψουν μία φορά την εβδομάδα, στάθηκα στο ότι όλοι πρέπει να έχουμε συντεταγμένη δράση, ώστε να μην αδικηθεί κανείς «και ας πάνε στην ευχή τα παλιά».

 

Ήμουν τόσο λίγη, ώστε δεν υπολόγισα πραγματικά ότι τόσο καιρό εγώ και κάτι άλλοι «λίγοι» σαν κι εμένα αδικήθηκαν πραγματικά, αφού όσοι δεν έρχονταν –και είχαν τις πλάτες των προϊσταμένων και των διευθυντών τους γι’ αυτό, που κι αυτοί με τη σειρά τους εκτελούσαν εντολές άνωθεν, εκείνων των ίδιων κυβερνητικών άνωθεν που μας είπαν και διεφθαρμένους τελικά, αφού είχαν ξεχάσει ότι επί τετραετία η ΕΡΤ τους συντηρούσε ως αργομίσθους- θα συνεχίσουν να ΜΗΝ έρχονται και στο νέο φορέα. Γιατί αυτοί είναι σίγουρα μέσα σ’ αυτόν ήδη. Έχουν εξασφαλίσει και την αυριανή υπογραφή τους σε ανύπαρκτα παρουσιολόγια. Όπως και εκείνοι που η κυβέρνηση του τελευταίου ενός χρόνου, είχε βολέψει παραμονές εκλογών, πριν βγει να μας πει όλους "διεφθαρμένους απατεώνες". Κι όλα αυτά γιατί, τελευταία φορά που κοίταξα, δεν είχε αλλάξει τίποτα στην πελατειακή τους σχέση…

 

Επιλέγω να μην μιλήσω για τα οικονομικά «σφάλματα», στα οποία είχαν υποπέσει κάποιοι όλα αυτά τα χρόνια. Πρώτα, γιατί δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το τι και το πώς. Έπειτα, γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος μου, ούτε μπορώ να ισχυριστώ πράγματα, τα οποία δεν μπορώ να αποδείξω, ως εκ τούτου, δεν μπορώ να κατηγορήσω και κανέναν. Λέω όμως, στο κομμάτι, για το οποίο μπορώ να έχω μία γνώμη, ότι υπήρξα εξαιρετικά αδύναμη ως υπάλληλος. Φυσικά ήμουν αναρμόδια να κοστολογήσω την πραγματική αξία παραγωγής ενός προγράμματος, ωστόσο μπορώ εμπειρικά να αξιολογήσω την ανταποδοτική του αξία και ήξερα ότι δίνονταν απίστευτα χρήματα σε παραγωγές και παραγωγούς (τους ίδιους μόνιμους πελάτες της κάθε κυβέρνησης) που αποδεδειγμένα δεν ωφελούσαν το δημόσιο συμφέρον, από όποια άποψη κι αν το έβλεπε κανείς.

 

Επίσης, δεν ήμουν σε θέση να ξέρω τους μισθούς των άλλων υπαλλήλων, ωστόσο όταν βγήκαν στο φως τα διάφορα μπόνους για τα μεγάλα events, στα οποία εργάστηκα κι εγώ –και για τα οποία δεν είδα ποτέ ούτε ώρα υπερωρία- έπρεπε να κάνω μην πω ίσαμε και έξι συναυλίες διαμαρτυρίας στο προαύλιο της ΕΡΤ, γιατί πήρανε αυτοί κι όχι εγώ που δούλεψα, όταν αποδεδειγμένα, τουλάχιστον για τις ώρες που εγώ ήμουν εκεί κι ήταν άπειρες, αυτοί δεν ήσαν!  
Τι να απαντήσω σε αυτούς που μιλούν για το "μεγάλο φαγοπότι" που γινότανε στην ΕΡΤ; Τι να πω; 
Ότι αυτοί που απολυθήκαμε τώρα δεν τα είχαμε δει ούτε στο όνειρό μας όλα αυτά τα χρήματα ή ότι ήρθανε την πρώτη μέρα να μας συμπαρασταθούν δήθεν τάχα εκείνοι που έφεραν την εταιρεία στο χάλι αυτό, αλλά τώρα που είδαν την επαναφορά των δικών τους υπό το νέο κυβερνητικό σχήμα έσπευσαν να πιάσουν πόρτα για το χειμώνα; Δυστυχώς, εκείνοι που έφαγαν, που κορόϊδεψαν, που έκλεψαν, είναι τώρα διακοπές, πολύ καλά βολεμένοι, γιατί πάντα θα είναι, με όποια κυβέρνηση κι αν βρίσκεται στα πράγματα. Αυτοί είναι οι πραγματικοί "πελάτες", που ενίοτε γίνονται και "πωλητές", αφού μαθαίνω ότι ήδη ψιθυρίζουν στο αυτί κάποιων απολυμένων ότι έχουν δώσει το ονοματάκι τους για τη λίστα. Το ένα χέρι νίβει τ' άλλο και τα δύο μουτζώνουν όλους εμάς τους υπόλοιπους...

 

Υπήρξα πολύ αφελής ως υπάλληλος, νομίζοντας ότι υπάρχει ένα κάποιο σχέδιο, βάσει του οποίου όλοι μαζί –και προς όφελος όλων- κινούμαστε. Όπως αποδείχτηκε, κάθε «σχέδιο» είχε διάρκεια λιγότερη των 24 ωρών, έβγαινε στο πόδι, μαθευόταν μόνο από εκείνους που τύχαινε να βρίσκονται τη δεδομένη στιγμή σε ικανή «ακουστική περίμετρο» και λειτουργούσε χειρότερα κι από ανεμοδούρα, αφού ανατρεπόταν από την κάθε νέα εξαγγελία. Απειρία βλέπεις σε αντίστοιχες συνθήκες, τι να πεις; 

 

Μπήκα πολύ μικρή σ’ αυτό το «μαγαζί», που κάποιοι το λένε και «μαγαζάκι τους». Επειδή δεν ήμουν κόρη πλουσίου πατρός, δούλεψα ευτυχώς και σε πολλά άλλα «μαγαζιά» του ιδιωτικού τομέα και σε άπειρες δουλειές, γιατί έπρεπε να βιοπορίσω και δεν νοιάστηκα ποτέ για τις μικρές ή τις μεγάλες θέσεις. Δουλειά να υπήρχε...

Πλούσια δεν έγινα από πουθενά, γιατί εγώ λέγομαι Τσαροπούλου κι όχι Τσαπανίδου, αν και οφείλω να είμαι δίκαιη: καμία απολύτως απόδειξη δεν έχω ότι η αξιόλογη δημοσιογράφος έχει πλουτίσει από την εργασία της στην ΕΡΤ. Η πείρα λέει ότι παντού υπάρχει ένας μύθος. Κι εμείς οφείλουμε να ξέρουμε να τον επεξεργαζόμαστε, ιδίως τώρα που αντιλαμβανόμαστε σιγά-σιγά πόσο ανήθικα αυτός δημιουργείται…

 

Έναν πλούτο απέκτησα όμως κι αυτός λέγεται «κριτική ικανότητα».  Κι αυτή ακριβώς η «περιουσία» μου, σήμερα έρχεται να μου πει ότι σαν κάτι να πηγαίνει στραβά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.  

 

Σαν ανεδαφικά να είναι όλα αυτά που μου λένε, τόσο οι μεν –που στο κάτω κάτω αυτή είναι η δουλειά τους- όσο και οι δε, οι δικοί ΜΟΥ δε.

 

Καλώς ή κακώς, μία κυβέρνηση που έριξε μαύρο σε μία νύχτα μέσα και που κόντεψε να πάει σε εκλογές απ’ αυτή και μόνο την απόφασή της και που οφείλει να απολύσει 15.000 κόσμο τώρα κι άλλους τόσους το επόμενο εξάμηνο, πολύ απλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙ. Γιατί λοιπόν να πάρει πίσω τώρα την απόφασή της αυτή; Όσο παράνομη κι αν είναι στην εκτέλεσή της –κι αυτό θα απασχολήσει πολύ τα δικαστήρια τις μέρες που θα έρθουν και θα κάνει κάποιους εργατολόγους να τρίβουν τα χέρια τους, γιατί «χοντρή μπίζνα μου μυρίζει»- την εκτέλεσε. Και κάποιοι χάρηκαν πολύ μ'αυτό. 
Θα κάνει οτιδήποτε περνάει απ’ το χέρι της για να το τελειώσει εδώ και τώρα και να βουλώσει τα στόματα (Συμβούλιο της Επικρατείας, EBU, ελληνική και ξένη κοινή γνώμη), φτιάχνοντας ένα δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, ο οποίος θα υπολειτουργεί, ίσα ίσα γιατί αυτό είναι υποχρεωμένη να έχει. Σκασίλα της αν θα έχει πρόγραμμα ή όχι, ακόμα μεγαλύτερη σκασίλα της για το είδος του προγράμματος ή την ποιότητά του ή για το αν θα προάγει ή όχι τον πολιτισμό! 

 

Δείτε το και λογικά: Όταν κάποιος δεν έχει να αγοράσει γάλα στα παιδιά του, δεν θα ενδιαφερθεί καθόλου για το τι ταινίες παίζει στο σινεμά! Θέλω να πω, ότι ακόμα και η πιο ηλίθια κυβέρνηση, θα πρέπει να νοιαστεί για πολύ σοβαρότερα θέματα. Στις εποχές που ζούμε και δυστυχώς σ’ αυτές που θα ζήσουμε ακόμα, στην Ελλάδα μέχρι και τα προβλήματα θα πρέπει να πάρουν αριθμό προτεραιότητας. Ε, τώρα δεν νομίζω ότι η τηλεόραση και το ραδιόφωνο θα έχουν και μικρό νουμεράκι…

 

Προσπαθώ με τούτο να πω ότι, όσο κι αν δεν θέλω να το πιστέψω, θα ήμουν ανόητη να ισχυρίζομαι ότι πρόκειται ποτέ να ξαναγυρίσω στην κατάσταση που βρισκόμουν στις 11 Ιουνίου, στις έξι το πρωί. Αυτό πέρασε ανεπιστρεπτί. Έτσι, είναι ανεδαφικοί –το λιγότερο- όσοι πιστεύουν ότι θα ζητήσουμε από τον αρμόδιο υπουργό να μας ξαναγυρίσει εκεί κι εκείνος θα το κάνει! Γιατί και από πού κι ως πού; Για να χάσει κι όλους εκείνους που θα τον ψηφίσουν μόνο αν παραμείνει σταθερός στην άποψή του αυτή; 

 

Κάθε αγώνας αποκτά νόημα όταν έχει κάποια ελπίδα να ευοδωθεί.

 

Αλλιώς, όσο δίκαιος κι αν είναι, δίκαια καίγεται!

 

Είναι κουτό να πηγαίνεις με τη μπουνιά προτεταμένη απέναντι στο μαχαίρι που έρχεται. Γιατί είναι σαφές και σιγουράκι ότι το μαχαίρι απλά θα σου πληγώσει τη μπουνιά! Ούτε μπορείς να παραμένεις αμετακίνητος, όταν κι ο άλλος δεν κουνιέται επίσης. Γιατί αυτό δεν σε οδηγεί απολύτως πουθενά, η διαφορά σου δε με τον άλλον είναι ότι εκείνος, για όσο διάστημα το κάνει αυτό, πληρώνεται, ενώ εσύ όχι!
Η ευελιξία προσαρμογής στις νέες συνθήκες πρέπει να αποτελεί βασικό προσόν για τον καθένα σήμερα. Αυτή και η κοινή λογική. Αν αξιολογηθεί ποτέ κάτι, ας είναι αυτά...

 

Έχει επίσης αποδειχτεί ότι «όταν τα μαγικά τελειώνουν» τότε θυμόμαστε πάλι ότι δεν είμαστε όλοι «μαζί», γιατί αν ήμασταν όλοι μαζί, δεν θα μας είχε βρει τούτο το τσουνάμι. Οι δημοσιογράφοι είναι άλλοι, οι τεχνικοί είναι άλλοι, οι διοικητικοί είναι άλλοι και ο σώζον εαυτόν σωθήτω απ’ τον άλλον!

 

Ούτε μπορούμε να είμαστε σε διαρκή ομηρία, παίζοντας συνδικαλιστικά παιχνιδάκια κι εξυπηρετώντας στόχους εκείνων που τόσα χρόνια τα είχανε καλά με αυτούς που σήμερα μας κάνουν έξωση και έγλυφαν εκεί που σήμερα φτύνουν. Δεν με ενδιαφέρουν τα «μαγαζάκια» που στήνονται μέσα στο «μαγαζί» και δεν θα στηρίξω κανέναν που θέλει να ωφεληθεί με ψηφαλάκια από τη δική μου συμφορά.

 

Εντάξει, υπήρξα «ηλίθια», «λίγη», «αφελής», «αδύναμη» ως υπάλληλος, αλλά τώρα, ως απολυμένη, οφείλω τουλάχιστον να είμαι ΣΟΒΑΡΗ…

 

Δείγμα σοβαρότητας είναι η συνειδητοποίηση ότι στην Ελλάδα του 2013 δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για μίζες, ρουσφέτια, πελατάκια και γενικώς…λάθη. 

 

Άρα αυτό που θα αγωνιστώ να διεκδικήσω, πρέπει να είναι μελετημένο και σοβαρό κι όχι ανεδαφικό, με τον αέρα μιας ψεύτικης μεγαλοπρέπειας, που δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα.  

 

Κι αν θέλω να είμαι σωστή ως πολίτης, αλλά και ως εργαζόμενη, οφείλω να καταθέσω μία αντιπρόταση σε αυτά τα λίγα που φυσικά επιδιώκει να μου δώσει η κυβέρνηση. Σου δίνω, μου δίνεις πάει το παιχνίδι. Παζάρι, μας αρέσει ή δεν μας αρέσει.

 

Αλλά εδώ που φτάσαμε –και κανείς μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών για το ότι φτάσαμε ως εδώ- την παζαρεύουμε τη ζωή μας, αλλιώς δεν έχουμε ζωή, είναι τόσο απλό.

 

Μην έρθει να μου πει κανένας, παρακαλώ, ότι δεν σηκώνω το λάβαρο της επανάστασης αρκετά ψηλά, γιατί θα του θυμίσω ότι οι επαναστάσεις απαιτούν το μεγαλύτερο μέρος μιας κοινωνίας (αν όχι ολόκληρη) να βιώνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο την κρίση, την πείνα και την αγωνία. Όχι με τους μισούς να μην έχουν να φάνε και τους άλλους μισούς να συζητάνε για το πώς δεν τους πετυχαίνει η δίαιτα, την ώρα που κάνουν όλοι μαζί περιφρούρηση… 

Αν πρέπει να σηκώσω μια παντιέρα, θέλω να είναι αυτή της δικαιοσύνης και της κοινής λογικής.

 

Αν θέλω να λέω ότι αγωνίζομαι, οφείλω να το κάνω με οργανωμένο σχέδιο, με πλάνο. Με πλάνο Α, Β,…. 

Με στόχο να σώσω όσα περισσότερα μπορώ, για όσους περισσότερους μπορώ, αλλά και με γνώμονα το ότι, ανεξαρτήτως του τι θα πει ο Αντώνης, ο Βαγγέλης, ο Αλέξης, η Μαρίτσα, η Κουλίτσα, πρέπει να το κάνω με τέτοιο τρόπο, ώστε αύριο να είναι βιώσιμο αυτό που θα προτείνω ΚΑΙ το αποτέλεσμά του, σε ένα κράτος που καλούμαι να ζήσω εγώ και το παιδί μου.

 

Δηλαδή, η πρότασή μου πρέπει να έχει και ορίζοντα αποτελέσματος, που δεν θα εξυπηρετεί μόνο το σήμερά μου, αλλά και το αύριο του παιδιού μου σ’ αυτή την ίδια χώρα. Αν προσπαθήσω να σώσω μόνο το τομάρι μου σήμερα, αύριο θα το βρω μπροστά μου με χίλιους τρόπους.

 

Κι αν αυτό ισχύει όμως για μένα (γιατί το νόμισμα κάνει τούμπες συνέχεια), το ίδιο ισχύει και για την όποια κυβέρνηση. 

 

Στην τελική, αφού έχει εξαντλήσει κάθε δυνατότητα να γίνει η χώρα–χαρά του επενδυτή, αφού δεν καταφέρνουν ή δεν θέλουν να την κάνουν παραγωγική, αφού δεν εξυπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα να είναι εθνικώς ανεξάρτητη, μήπως μπορεί να γίνει χώρα-πρόνοιας για τους κατοίκους της; Όσο αυτοί μπορούν να επιλέγουν ακόμα να την κατοικούν; 

 

Δεν αρκεί να βαφτίσεις «μεταρρύθμιση» τις απολύσεις ή το κλείσιμο της ΕΡΤ ή της όποιας ΕΡΤ, για να ικανοποιήσεις τη σοσιαλιστική ή νεοφιλελεύθερη λέει, συνείδησή σου. (Απορίας άξιον πώς αυτά τα δύο βρήκαν κοινό τόπο συμφωνίας)..

Και μην ξεγελαστείς ότι αν τη βαφτίσεις, την έκανες κιόλας.

 

Αν θέλεις να είσαι πραγματικός μεταρρυθμιστής, όποιο χρώμα πολιτικής υπόστασης κι αν έχεις, πρέπει να έχεις σαφή εικόνα του προβλήματος και του τι ακριβώς πρέπει να κάνεις, αλλά και του αποτελέσματος που η κάθε ενέργειά σου θα έχει στο μέλλον. Άρα, πρέπει να έχεις σχέδιο, σοβαρό σχέδιο, όχι γραμμένο πάνω σε κουτσό ποδάρι.

 

Όταν θα διώξεις εμένα να μην προσλάβεις δύο σαν κι εμένα να καθίσουν στη θέση μου, επειδή σου έκατσε καλά η φόρμουλα αυτή και θα εξυπηρετήσει πιθανόν τις εκλογικές σου ανάγκες. 

Τώρα που έδιωξες εμένα, μην με θυσιάσεις για το τίποτα. Ας μη δούμε το νέο ραδιοτηλεοπτικό φορέα να έχει 2χ2.656 υπαλλήλους σε ένα χρόνο. Κι αυτό να το λέμε "μεταρρύθμιση"...

 

Τούτη η κυβέρνηση απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο ότι…

 

Δεν θέλει κόπο….

 

Απέδειξε επίσης όμως ότι, ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΤΡΟΠΟ, τότε δεν τον έχει…

 

Εγώ και η κάθε "εγώ" καλούμαι να τους δείξω ότι υπάρχει ο τρόπος.

 

Το αποδεικνύει καθημερινά κάθε νέα επιχειρηματική προσπάθεια, κάθε νέα ιδέα που ξεκινάει στο κεφάλι ενός πιτσιρικά και υλοποιείται μέσα από τα πλήκτρα του laptop, που βρίσκεται στο δωμάτιό του.  

 

Το αποδεικνύουν όλοι εκείνοι που φεύγουν έξω απ’ αυτή τη χώρα και διαπρέπουν με τις γνώσεις και τις ικανότητές τους, που για κάποιο μαγικό λόγο στην Ελλάδα δαγκώνονται ως γλυκοαίματες από τον κρατικό βρυκόλακα.

 

Το απέδειξαν όλοι εκείνοι που βρέθηκαν στο προαύλιο της ΕΡΤ το ίδιο κιόλας βράδυ, αφήνοντας τον καναπέ τους, γιατί αρνήθηκαν να υποταχθούν στο «αποφασίζουμε και διατάζουμε».

 

Αυτός είναι ο μόνος αγώνας για τον οποίο θέλω να πέσω μαχόμενη και χωρίς να νοιάζομαι αν είμαι μόνη μου ή αν σ’ αυτόν με συντροφεύουν κι άλλοι από τους 2.656 απολυμένους της ΕΡΤ.

 

Διαφορετικά, σε μια χώρα που τίποτα δεν αλλάζει, που έχουμε αποδεχτεί ότι οι φελλοί επιπλέουν αβασάνιστα, που έχουμε βάλει κουμπάκι ευελιξίας στις αξίες μας, όπου αφού δεν καίγεται το σπίτι το δικό μας, ας καεί και του αδελφού μας και που ο καθένας μπορεί να εκφέρει άποψη επί παντός επιστητού, έτσι, γιατί απλά μπορεί...

...όσο δίκαιος κι αν είναι ο αγώνας, δίκαια καίγεται…

 

Κι εγώ δεν είμαι Νέρων και δεν αντλώ καμία ευχαρίστηση να βλέπω τα όνειρά μου να γίνονται αποκαΐδια, κυνηγώντας χίμαιρες και ουτοπίες.

 

Κι όσοι έχετε πάρει αγκαλιά το ροζ συννεφάκι σας, παρακαλώ –αφού ξυπνήσετε- αφιππεύστε κιόλας!