Ας πάρουμε τα πράγματα από την πρώτη μέρα της μετακόμισής μου: για να μεταφερθεί η οικοσκευή μου από την Αθήνα, ήλθε στο σπίτι ένα φορτηγό, έκλεισε μ' ένα κάδο τον δρόμο πίσω του και διέκοψε την κυκλοφορία μερικές ώρες για να φορτώσει. Να πω την αλήθεια, δεν είχα σκεφτεί ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να κάνει κάποιος μετακόμιση. Ομως ο καλός συνάδελφος της «Κ», Κώστας Καρκαγιάννης, που με περίμενε τότε στις Βρυξέλλες, με ενημέρωσε ότι αν έκανα κάτι τέτοιο εκεί θα με πήγαιναν αυτόφωρο. Επρεπε λοιπόν να πάει στον δήμο, να πληρώσει 90 ευρώ, να δηλώσει τη διεύθυνσή μου, να έλθει η αστυνομία και να βάλει κορδέλες σε μήκος 15 μέτρων στο πεζοδρόμιο, ώστε να παρκάρει το φορτηγό της μετακόμισης και να μην κλείσει τον δρόμο. Ετσι κι έγινε. Να πω και πάλι την αμαρτία μου, ως Ελληνάρας εκνευρίστηκα, καθώς μου φάνηκε πολύ πιο απλό να βάλουμε έναν κάδο στο προηγούμενο στενό και να τελειώνουμε.
Οταν έφτασα στο Βέλγιο, όμως, διαπίστωσα με έκπληξη ότι κάδοι στους δρόμους δεν υπάρχουν, παρά μόνο οι ειδικοί για τα γυαλιά. Αντιθέτως, υπάρχουν τρεις ξεχωριστοί κάδοι μέσα σε κάθε σπίτι - για τα χαρτιά, τα αλουμίνια και τα μη ανακυκλώσιμα. Στον κάθε κάδο βάζουμε την ανάλογου χρώματος σακούλα ανακύκλωσης, αφού οι μαύρες σακούλες των σκουπιδιών απαγορεύονται. Συμπιέζουμε τα σκουπίδια μας και τα κατεβάζουμε στον δρόμο μόνο τα δύο βράδια της εβδομάδας που περνάει το σκουπιδιάρικο. Αν τους κατεβάσεις άλλη μέρα, τρως «καμπάνα». Αν δεν ξεχωρίσεις σωστά τα σκουπίδια σου και βάλεις, για παράδειγμα, κάποιο γυαλικό στην κίτρινη σακούλα, που είναι για τα χαρτικά, επίσης πέφτει πρόστιμο. Πώς σε βρίσκουν; Υπάρχουν άνθρωποι των εταιρειών ανακύκλωσης που κάνουν τη διαλογή των απορριμμάτων και βρίσκουν παλιούς λογαριασμούς, πεταμένα γράμματα κ.λπ. Το πρόστιμο έρχεται έτσι σπίτι ταχυδρομικώς. Βλέπετε, στις κανονικές δημοκρατίες, η τήρηση του νόμου δεν επαφίεται στον πατριωτισμό ενός εκάστου, αλλά επιβάλλεται. Να σημειώσω επίσης ότι ούτε τα σούπερ μάρκετ δίνουν δωρεάν σακούλες με τα ψώνια. Ως εκ τούτου, ο καθένας μας αναγκάζεται να κρατάει τις ίδιες σακούλες σούπερ μάρκετ μέχρι να τρυπήσουν, αφού τις έχει αγοράσει...
Τι κάνουν όμως με τα σκουπίδια τους οι Βέλγοι; Την ώρα που η Κερατέα δίνει τα φώτα της μαγκιάς στην οικουμένη, κι εμείς ασχολούμαστε ακόμη με τους ΧΥΤΑ, οι κουτόφραγκοι έχουν αναπτύξει ολοκληρωμένα συστήματα διαχείρισης απορριμμάτων, χάρη στα οποία και χρήματα εξοικονομούν με την παραγωγή φθηνής ενέργειας, και το περιβάλλον της χώρας προστατεύουν. Λιγότερο από 1% των σπιτικών αποβλήτων στο Βέλγιο θάβεται και φυσικά παράνομες χωματερές δεν υπάρχουν.
Φυσικά, στο μετρό των Βρυξελλών έχει μπάρες και κανείς δεν διαμαρτύρεται ότι θίγονται τα ανθρώπινα δικαιώματά του. Και το πλέον σοκαριστικό; Οι ταυτότητες των πολιτών έχουν τσιπ. Χάρη σ' αυτά τα σατανικά πράγματα, όπως οι πιστωτικές κάρτες, ο πολίτης δεν χρειάζεται να συμπληρώνει καμία αίτηση με το χέρι. Απλώς «σαρώνει» την ταυτότητά του. Οταν παρέλαβα τη δική μου, ο δήμος μού έδωσε κι ένα τετραψήφιο «πιν», το οποίο ισοδυναμεί με απόδειξη «γνησίου της υπογραφής». Οπότε, άκουσον άκουσον, οι Βέλγοι δεν χρειάζεται να τρέχουν κάθε λίγο και λιγάκι για σφραγίδες και άχρηστα πιστοποιητικά.
Τα παραπάνω αποτελούν προειδοποίηση, αγαπητοί αναγνώστες: κάπως έτσι, όπως οι Βέλγοι και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, κινδυνεύαμε να καταντήσουμε κι εμείς εδώ: λελέδες και φλώροι. Ομως είμαι πια σίγουρος ότι τη γλιτώσαμε. Ευτυχώς για εμάς και την ποιότητα ζωής μας, είμαστε ψυχάρες, επαναστάτες και δεν σηκώνουμε πολιτισμούς και τέτοια...
