Από τον Μάρτιο ίσως και νωρίτερα, η κυβέρνηση έχει ανεβάσει ψηλά των πήχυ των προσδοκιών για το φετινό καλοκαίρι. Δεκαεπτά εκατομμύρια τουρίστες περιμέναμε, δεκαεννιά έγιναν στην πορεία, δροσερό, ευλογημένο νεράκι σ’ έναν τόπο ξερό από κεφάλαια. Η μεγάλη μας βιομηχανία, ο τουρισμός, έγινε η σημαία της αναγέννησης σε μια οικονομία άνυδρη. Θα πάρει μπροστά η μηχανή, θα δουλέψουν οι επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες, θα δώσουν «καύσιμο» σ’ έναν χειμώνα που κι αυτός προμηνύεται δύσκολος και βαρύς. Ατυχήματα συμβαίνουν ναι, αλλά στην πρόληψη και την αντιμετώπισή τους κρίνεται κατά πόσο λειτουργεί ένας κρατικός μηχανισμός. Είχαν εκπονηθεί σχέδια για την κακιά στιγμή, υπήρχαν προβλέψεις για το απρόοπτο ειδικά όταν ξέρεις ότι φέτος θα δεχθείς μαζικό τουρισμό, έγιναν ασκήσεις τέτοιες που να επιτρέπουν στους αρμόδιους φορείς σιγουριά και αυτοπεποίθηση πως ό,τι και να συμβεί θα αντιμετωπιστεί γρήγορα και αποτελεσματικά;
Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, όχι. Και πάλι, το ελληνικό «φιλότιμο» μεμονωμένων ανθρώπων έρχεται να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα. Τα ωραία σποτάκια για το Live Your Myth In Greece και οι επικοινωνιακές φιέστες, μοιάζουν με κερασάκι σε μια κακοφτιαγμένη τούρτα. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τον τουρισμό, και να τον αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα, ως δηλαδή ένα εργαλείο που θα βοηθήσει σε μέγιστο βαθμό στην έξοδο από την κρίση, πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά και όχι από το αμπαλάζ. Πρέπει να προετοιμαστούμε για το ατύχημα, να καταστρώσουμε σχέδια για το πώς θα επιμηκύνουμε την τουριστική περίοδο από δύο και τρεις μήνες σε έξι, οκτώ, δέκα, να δημιουργήσουμε εναλλακτικές προτάσεις τουρισμού και ψυχαγωγίας που δεν θα βασίζονται αποκλειστικά στο τρίπτυχο, «ο ήλιος, η θάλασσα και τ’ αρχαία μας». Αυτή είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνει με απόλυτη σοβαρότητα. Αλλά... ας ανάψουμε πρώτα όλα τα φώτα.
