Αγόρι μου θα σου μιλήσω σαν φίλος. Ξέρεις πολλά κιλά μπάσκετ. Είσαι όμως μικρός στην ηλικία και φέρθηκες με μικροψυχία σε αυτά που έχουν πραγματική αξία. Ήθος και ανθρωπιά. Η πραγματική σου παρακαταθήκη είναι τι θα αφήσεις πίσω σου, τι άνθρωπος θα γίνεις, όχι πόσα καλάθια θα βάλεις. Δεν αλλάζεις τον κόσμο με αυτά.
Σε παρακολουθούσα την ώρα του αγώνα να κάνεις κάτι που ποτέ δεν είχα ξαναδεί. Ενώ ήσουν 20 και 30 πόντους μπροστά επάξια, τραγουδούσες εμφατικά τα συνθήματα της εξέδρας κουνώντας επιδεικτικά τα χέρια. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο. Τον πεσμένο τον σεβόμαστε. Δεν τον ειρωνευόμαστε ούτε τον προκαλούμε τραγουδώντας στη μούρη του. Σε παρακολουθούσε όλη η Ευρώπη και μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου. Δεν έπαιζες streetball στη γειτονιά σου.
Δεν έφτανε όμως αυτό. Στην ανάρτησή σου έκανες ξεκάθαρη σύνδεση της μεγάλης ήττας της Εθνικής μας με την Μικρασιατική καταστροφή. Είσαι μόνο 23 ετών, παίζεις στο NBA, είσαι επαγγελματίας αθλητής, έχεις χρήματα, δόξα, όλο το μέλλον μπροστά σου και νιώθεις την ανάγκη να προχωρήσεις σε προκλητικές εθνικιστικές πράξεις; Θέλεις να πολιτικοποιήσεις έναν αγώνα μπάσκετ; Αυτό με κάνει και θλίβομαι όχι για σένα αλλά για το περιβάλλον που μεγάλωσες και την προπαγάνδα με την οποία ανατράφηκες.
Ο προπονητής σου έδειξε σεβασμό. Δεν σήκωσε γροθιές στη νίκη, είπε ένα τυπικό αλλά γλυκούλη και σεβαστικό «συγγνώμη στους Έλληνες φίλους μου». Η ομοσπονδία σου απέλυσε εκείνον που έγραψε no mercy. Και εσύ; Αύριο μπορεί να έρθεις στην Ελλάδα και να παίξεις. Το έχεις σκεφτεί; Τι θα γίνει τότε; Πού να το σκεφτείς;
Δεν έμεινες εκεί. Έβαλες σε φωτογραφία της ομάδας σου μπροστάρη τον Κεμάλ. Γιατί; Επειδή έπαιζες με την Ελλάδα; Τι θέλεις να μας πεις; Ότι είσαι έτοιμος να πάρεις τα όπλα και να πολεμήσεις αν χρειαστεί; Ή απλώς θα κρυφτείς στα δύσκολα και θα κατεβάσεις το κεφάλι αν ποτέ έρθει η κρίσιμη στιγμή όπως έκανες όταν έχασες στον τελικό;
Γιατί φίλε μου χθες ο Γιάννης χαμογελούσε και εσύ έκλαιγες. Γιατί φίλε μου ο Γιάννης στην ηλικία σου έλεγε «είμαι ένα ταπεινό παιδί ποτέ δεν θα πάρουν τα μυαλά μου αέρα» και εσύ φέρθηκες άκομψα, προσβλητικά, εθνικιστικά και επικίνδυνα.
Μα σε αυτή τη ζωή έρχεται πάντα, μα πάντα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η φυσική διόρθωση. Γιατί η καφρίλα, ο κομπασμός, η αθλιότητα και η αδικία τιμωρούνται.
Εμείς που δήθεν έριξες στη θάλασσα, έχουμε πάρει χρυσά ενώ εσύ όχι. Το περιβάλλον στο οποίο ανατράφηκες και σου δίδαξε όσα σου δίδαξε, να σε ενημερώσει και για αυτό.
Αυτοί που δήθεν έριξες στη θάλασσα πλέουν σε πελάγη ευτυχίας και εσύ βουλιάζεις σε μια θάλασσα δακρύων.
Κάτι τελευταίο. Σε αυτόν τον κόσμο έχουμε ανάγκη από Γιάννηδες και όχι Σεγκούν. Ευχαριστούμε το «φίλο» από την γειτονική χώρα που μας ένωσε και μας υπενθύμισε τον εθνικό θησαυρό που έχουμε στα χέρια μας. Ευγνώμων.
