καθρεφτάκι

ανακατεύεται με τα παγάκια της βότκας, όταν βγαίνω να πάω στο μπαρ τον κλειδώνω μέσα για να μην με ακολουθήσει αλλά αυτός πάντα ξεγλιστρά από τις χαραμάδες και με περιμένει δίπλα στον πάγκο, μερικές φορές όταν βρέχει τα βράδια τον παίρνω και καθόμαστε στο αυτοκίνητο και ακούμε τις σταγόνες της βροχής στο πλαστικό καπό, οι ανάσες μας θολώνουν τα τζάμια και δεν μας βλέπουν οι περαστικοί, έτσι ο στίχος μου κι εγώ είμαστε οι κατάσκοποι της γειτονιάς, άλλες φορές πάλι τον κρατάω απ’ το χέρι και κάνουμε βόλτες στη βροχή, μετά στο σπίτι τον στεγνώνω καλά με μια μαλακή πετσέτα και του λέω παραμύθια, στο πάρκο τον αφήνω να παίξει κυνηγητό με τα παιδιά και μερικές φορές κυλιόμαστε μαζί στο χορτάρι και μετά τον λούζω με μυρωδάτα σαμπουάν να φύγει η πρασινάδα και του χτενίζω τα μαλλιά, του φοράω τα καλά του ρούχα και τον κερνάω τσάι με κονιάκ, οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν που για κατοικίδιο έχω ένα στίχο αλλά εμένα καθόλου δε με νοιάζει, που και που μόνο απελπίζομαι, κάτι μεταμεσονύκτιες ώρες που η πόλη κοιμάται, και τότε καβγαδίζουμε άγρια, να φύγεις, του λέω, να πας από ‘κει που ‘ρθες, με πνίγεις, με πνίγεις, μα όταν ανοίγει την πόρτα το σπαγγάκι του μπλέκεται στο λαιμό μου και με τραβάει μαζί του. Κι έτσι δε θα φύγει ποτέ.