η λέξη η οποία θα έπρεπε να αναφέρεται στη ζωή είναι περιεχόμενο. βοηθάμε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη. τους ακούμε, προσφέρουμε και μας προσφέρουν. δίνουμε φαγητό, ρούχα, μία γωνία να κοιμηθούν, βιβλία, γνώση, συναισθήματα, κατανόηση, δάκρυα, αγάπη, αναμνήσεις. βοηθάμε. μα πάνω από όλα μοιράζουμε και δεχόμαστε χρόνο και ουσία. περιεχόμενο σε ένα αρχικά άδειο κουτί που ονομάζουμε ζωή.
λέμε να, αυτό το κομμάτι χρόνου μου σου το δίνω για να ξεράσεις από μέσα σου ό,τι σε πονάει, ενώ ταυτόχρονα εγώ θα κερδίζω γνώση και οικειότητα. εκείνο πάρτο για να μπορέσεις να μου μιλήσεις για τις όμορφες αναμνήσεις σου ενώ εγώ θα χαμογελάω με την ειρωνική ομοιότητα που έχουν με τις δικές μου. αυτό εδώ στο δίνω για να μου διαβάζεις καρούζο, την στιγμή που θα αναριγώ έτσι βουτηγμένη στον έρωτα μαζί σου.
περνάμε νύχτες πίνοντας και μιλώντας για τις μεταναστεύσεις μας που είτε μας λύτρωσαν είτε μας έσπρωξαν πιο βαθιά στη θλίψη. δακρύζουμε για την αδικία και την εκμετάλευση. αγωνιζόμαστε για τον θανατό τους. ακούμε μουσική, σκεπτόμενοι ότι δεν μπορεί να έχει χαθεί η ανθρωπιά. ξεχυνόμαστε σε κορμιά και μυαλά για να την ξυπνήσουμε και να τη διαδώσουμε. τα σφίγγουμε, τα λεηλατούμε, τα γρατσουνάμε, τα χαράσουμε, τα υγραίνουμε και πάνω από όλα τα αγκαλιάζουμε. αγκαλιαζόμαστε για να μην αισθανόμαστε μόνοι.
πιέζουμε τα κορμιά μας ελπίζοντας ότι έτσι θα γίνουν οι άλλοι μέσα μας. ότι θα καταλάβουν. ότι θα καταλάβουμε εμείς. ότι όσο μοναχικοί κι αν είμαστε υπάρχει πιθανότητα να μην είμαστε μόνοι. ερωτεύομαστε, κάνουμε φιλίες, τριγυρνάμε μεθυσμένοι τις νύχτες στους άδειους δρόμους, ουρλιάζουμε, ψιθυρίζουμε, θυμώνουμε, κλαίμε, απελπιζόμαστε.
ζούμε μία συνεχή ανταλλαγή στην οποία αρχικά επιλέγουμε τι θα δώσουμε και θα μοιραστούμε και κατά την οποία ζωγραφίζουμε μικρούς κύβους του εγώ, του εμείς και του όλοι μαζί. κομμάτι κομμάτι συνθέτουμε ένα παζλ που είναι η δική μας ζωή και των άλλων μαζί. κι έτσι μας παίρνει η μπάλα, και μπορεί να είμαστε τυχεροί και να ζήσουμε από αυτές τις ευτυχισμένες στιγμές, που κάνουν τον θάνατο να φαντάζει νόημα. γιατί αν τολμήσουμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο νόημα για τη ζωή, αυτό κρύβεται μόνο στο ότι κάποια στιγμή τελειώνει.
μπορεί, λοιπόν, η ζωή αυτή καθ’αυτή να μην έχει νόημα, αλλά είναι γοητευτική και ερωτική γιατί έχει περιεχόμενο, ουσία και φλεγόμενα κορμιά. το μόνο που πρέπει να δολοφονηθεί για να διατηρηθεί αυτός ο έρωτας, είναι η αδιαφορία. γιατί μόνο αυτή μπορεί να σφίξει τη θυλιά αρκετά και να μας αφαιρέσει απότομα όλες τις ανάσες.
