Το θέμα δεν είναι η ΕΡΤ. Εγώ είμαι.

 

Την επόμενη μέρα ασυναίσθητα πάτησα το ΟΝ στο ραδιόφωνο, όπως συνηθίζω γύρω στα μεσάνυχτα, κι εκεί που έπαιζε αμέσως το τρίτο πρόγραμμα τώρα επικρατούσε μια περίεργη σιωπή. Όχι ησυχία. Σιωπή. Μονωτική ταινία στο στόμα. Και τότε δεν σκέφτηκα ότι κάποια καθίκια έκλεψαν από κάποιους ανθρώπους τις δουλειές τους. Ένιωσα ότι έβαλαν χέρι στη ζωή μου. Γιατί αν η ΕΡΤ είναι κάτι δημόσιο, το τρίτο πρόγραμμα είναι κάτι προσωπικό. Γιατί παραδέχομαι ότι κάποιες εκπομπές του με έχουν συγκλονίσει, κάποιες εκπομπές του έχουν αναβάλλει τα ραντεβού μου, κάποιες εκπομπές του έχουν κάνει τις νύχτες μου ατέλειωτες, όπως για παράδειγμα τότε που άκουσα στην εκπομπή τού Καναβούρη για πρώτη φορά ποιήματα του Παυλοστάθη.

 

Όταν λοιπόν ένας πορωμένος ακροδεξιός πρωθυπουργός, που τυγχάνει πρώην γκόμενος της Βίσση, έδωσε εντολή σε κάποιον Κεδίκογλου, που τυγχάνει πρώην κριτής της εκπομπής Bravissimo της Κορομηλά να ανακοινώσει με αλαζονεία ότι κλείνει το δημιούργημα του Χατζιδάκι, και μάλιστα με επιχείρημα ότι δεν έκανε τηλεθεάσεις και ότι δεν κατάφερε να γίνει ανταγωνιστικό, ένιωσα να μου επιτίθεται προσωπικά. Ένιωσα αυτόματα να με λέει προβληματικό, να με αποκαλεί μειοψηφία που με το ζόρι με ανέχεται, να με δείχνει με το δάχτυλο στους φίλους του στο Μέγαρο Μαξίμου. Ένιωσα ότι η συγκίνηση που έχω νιώσει δεν υφίσταται, δεν έχω λόγο ύπαρξης, έγινε λάθος. Δεν υπήρξε ποτέ ποιητής με το όνομα Παυλοστάθης. Η λογοκρισία στις αναμνήσεις είναι η χειρότερη μορφή δικτατορίας.

 

Με λίγα λόγια θέλω να πω ότι κατά βάθος, η απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ πηγάζει από τα μετεμφυλιακά σημάδια στη ψυχή του φασισμού που μισούσε βάναυσα τον εχθρό του, επειδή ο φασίστας ήταν ανάπηρος να συγκλονιστεί με τον τρόπο που συγκλονιζόταν ανά πάσα στιγμή ο αντάρτης με τα αυθόρμητα τραγούδια των συντρόφων του. 

 

*