Σκορπίσαμε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Όχι σαν χούφτα άμμου, μονάχα σαν δαχτυλιά. Είμαστε λίγοι, το λεν οι απογραφές. Μηχανικοί στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στελέχη της ναυτιλίας στο Χονγκ Κονγκ. Αγνώστου επαγγέλματος στη Χιλή. Η εταιρεία που μου προσφέρει τη δυνατότητα να γράφω τούτα δω και να τα δείχνω – μιας κι άλλος δεν βρέθηκε κανείς – μου παρέχει και τη γνώση. Ένας αναγνώστης, αγνώστου ταυτότητας και λοιπών στοιχείων. Μονάχα δυο λέξεις ξερές, τεχνητές και επινοημένες : Palestinian Territory. Έλληνα τι κάνεις εκεί; Να ‘σαι άραγε γιατρός; Θέλω να βοηθάς τα παιδιά κείνου του τόπου. Κουράγιο άγνωστε! Όταν γυρίσεις πίσω να περπατήσουμε …
Να περπατήσουμε μοιράζοντας την απόσταση. Να ξεκινήσω απ’ το Θησείο κι εσύ απ ‘το μουσείο. Να βρεθούμε στη μέση, να παραβγούμε στο πλακόστρωτο. Εγώ με γοργό βήμα να διανύσω τη μεγαλύτερη απόσταση για να σε ξεκουράσω. Να πεις «Πάμε στο πλάι που έχει σκιά». Να προσπεράσουμε το περίπτερο που δροσίζει τους τουρίστες που χαζεύουν τις καρτ-ποστάλ με τους καυλωμένους σάτυρους. Να σου αγοράσω χαϊμαλιά, να στα κρεμάσω στον όμορφο λεπτό λαιμό σου και στα δυνατά χέρια σου και να μου μιλήσεις για τις «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη». Να σταθούμε ακούγοντας τον κιθαρίστα «Έχω ένα παπάκι να μου κάνει πα». Παρακάτω να θαυμάσουμε το παίξιμο κάποιου φλαουτίστα. Θα μοιάζει πότε άγιος και πότε σατανάς. Θα του πετάξω ψιλά στο αναποδογυρισμένο καπέλο του κι ύστερα θα τον φανταστώ ακίνητο, έκθεμα ενός υπαίθριου μουσείου, θα σκύψω και θα κολλήσω στα πόδια του, δίπλα απ’ το αριστερό του παπούτσι, μια μικρή ετικέτα :
«Ο Ίαν Άντερσον του Πραξιτέλους»
“Ian Anderson von Praxiteles”
“Ian Anderson de Praxitèle”
“Ian Anderson of Praxiteles”
Κι αν ο Γιώργος Β. Μακρής επιθύμησε στα νιάτα του να ανατινάξει τον ιερό βράχο, εμείς να προτείνουμε το αντίθετο. Να τινάξουμε στον αέρα την τσιμεντένια σαρκοφάγο γκρεμίζοντας την πόλη. Βομβιστές εμείς του ωραίου φίλε μου. Να αφήσουμε μονάχη της την ομορφιά, μονάχη της μες στα δέντρα και στους ανθρώπους. Έξι μόνο λεπτά αρκούν. Έξι λεπτά της βόλτας μας φτάνουν για να το καταλάβεις. Η χώρα θα σωθεί. Όχι απ’ τους άλλους. Σίγουρα όχι! Αλλά ούτε κατ’ ανάγκη κι από εμάς. Θα σωθεί μόνη της, το ξέρει και μπορεί, γιατί η ομορφιά έχει το ένστικτο της επιβίωσης, έχει την κλίση, το ταλέντο, την τάση για ζωή.
