Και να ‘χεις τους σκατόψυχους που δεν το ζουν αυτό, που δεν ξέρουν τι είναι να μεγαλώνεις παιδί, που έχουν απάντηση για όλα στο μαλακισμένο «λυσάρι» τους, να κουνάνε το δάχτυλο. «Έτσι τα μάθατε», «να πάνε να δουλέψουν για το χαρτζιλίκι τους, όπως κάνουν έξω», «αν δεν έχει λεφτά και δεν ζητάει, να ανησυχείς», «για να περάσεις καλά αν είσαι δεκαεφτά δεν χρειάζεται να χεις λεφτά», «άμα ζεις τόσα χρόνια με δανεικά, να της το εξηγήσεις αυτό για να ξέρει ποιος υποθήκευσε το μέλλον της», «άλλες μελούρες έχεις να πεις ή τις ξόδεψες όλες;».
Αυτό το δάχτυλο θέλω μια μέρα να το δω κομμένο. Ένα βουνό από σκατόψυχα δάχτυλα.
–
