Like A Rolling Stone

Το αγόρι μου θα κολυμπάει σε γαλαζοπράσινες θάλασσες και μετά θα ξαπλώνει σε ροζ παραλίες με σπασμένα κοχύλια και θα διαβάζει Προυστ ή Στρατή Τσίρκα. Θα κάνουμε παρέα κωλοτούμπες σε αμμόλοφους με κρινάκια και βουτιές σε θάλασσες πιο κρύες κι από τα χιόνια του Ψηλορείτη και κάτω απ’ το νερό θα δίνουμε φιλιά γεμάτα αλμύρα. Θα του χαρίζω χρωματιστά βότσαλα από μακρινές παραλίες κι όταν παίζουμε τους πιγκουίνους ο σκύλος θα κυλιέται χαρούμενα στην άμμο. Τα βράδια τυλιγμένοι στην αστερόσκονη του Λιβυκού θα κηρύσσουμε επαναστάσεις και μετά θα μου παραδίνεται σε νοικιασμένα δωμάτια. Στις ατέλειωτες διαδρομές με το σαραβαλάκι μας θα ακούμε Σαββόπουλο και Al Green και όταν η κούραση του δρόμου στερεύει την υπομονή μας θα ανοίγουμε τα παράθυρα να μυρίσουμε ρίγανη και θυμάρι να γλυκαθεί η καρδιά. Και με τα τρύπια μας παπούτσια θα διασχίσουμε όλο τον κρητικό νότο κι ο ζεστός ήλιος θα μας κόβει την ανάσα. Θα εξερευνήσουμε μαζί όλες τις αποχρώσεις του μπλε και στην εξάντληση του μεσημεριού θα βρίσκουμε καταφύγιο στη σκιά των κέδρων ή σε καφενεία με πλατάνια. Κι όταν η απογευματινή αύρα δροσίσει ξανά τα πρόσωπα μας θα κάνουμε σχέδια για το χειμώνα, να ταξιδέψουμε στη Βόρεια Ελλάδα, να διαβάσουμε βιβλία, να ακούμε Bob Dylan. Με το αγόρι μου θα διασχίσουμε θάλασσες, θα περάσουμε φαράγγια και μέρη μυστικά που οι γερμανοί συνταξιούχοι δεν θα πατήσουν ποτέ, στα χέρια θα κρατάμε κλωνάρια δενδρολίβανο κι αυτό το καλοκαίρι θα κρατήσει για πάντα. Κι ένα πρωί που οι δρόμοι θα είναι άδειοι και το φως του ήλιου θα μας καίει τα μάτια, το αγόρι μου θα φύγει μακριά και το ραδιόφωνο θα παίζει Bob Dylan. How does it feel to be on your own. With no direction home. Like a rolling stone.