28.7.13

Σε μια τέτοια συναλλαγή τού είχα κάποτε δώσει ένα πολύ κατεστραμμένο χαρτονόμισμα, το οποίο είχα παραχώσει ανάμεσα σε άλλα χαρτονομίσματα, για να το ξεφορτωθώ. Εκείνος το αντιλήφθηκε και πολύ ευγενικά μου είχε ζητήσει ένα άλλο. Γύρισα σπίτι νιώθοντας μεγάλη ντροπή, αφού δεν συνηθίζω τέτοιες συμπεριφορές. Θυμάμαι μάλιστα ότι είχα βάλει τα κλάματα μην αντέχοντας την πράξη μου, που ξεφύτρωσε όπως ξεφυτρώνουν όλες οι ανθρώπινες παραφωνίες, σαν ζιζάνια στον κήπο, δεν τα θέλεις, αλλά κι αυτά υπάρχουν. Όταν μερικά χρόνια αργότερα πληροφορήθηκα το θάνατό του, δεν ένιωσα στεναχώρια ή έκπληξη, παρά μόνο ανακούφιση που είχε πάρει αυτό το συμβάν στον τάφο του, που δεν υπήρχε κανένας ζωντανός στον κόσμο πια να το θυμίζει. Χρόνια αργότερα, καθώς διηγούμουν όλη αυτή την ιστορία για πρώτη φορά στους φίλους μου, με έπιασαν τα γέλια όταν αποκάλυψα το αίσθημα της ανακούφισης που είχα νιώσει. Το ίδιο βράδυ επέστρεψα στο σπίτι νιώθοντας ντροπή που ο θάνατος ενός ανθρώπου είχε γίνει η τρύπα σε έναν λουκουμά, με ένα γλυκό ζυμάρι γύρω απ' το κενό. Στεναχωρήθηκα πολύ για αυτό εκείνη την ημέρα, ήταν όμως η τελευταία ημέρα των διακοπών και υπέθεσα -πάλι με κάποια ενοχή- πως ίσως έφταιγε και η θλίψη της επιστροφής. Στεκόμουν μπροστά στο παράθυρο δίπλα στην ανοιχτή βαλίτσα και κοίταζα το σκοτάδι που έπεφτε σιγά σιγά στη Χώρα, και μες στη στεναχώρια μου διέκρινα κι αυτό: πως για πρώτη φορά ένιωσα κάποια ζήλια γιατί εγώ θα επέστρεφα, ενώ αυτός δεν γύρισε ποτέ.