Radiant

Κάτω από τον Γαλαξία Μ27 γινόμαστε ένα, κι αυτοί με τις κράισλερ και το υφάκι κι εμείς με το φιατάκι και τη βενζίνη στη ρεζέρβα, αυτοί με τα καθαρά ξέξασπρα λινά, όπως προστάζει η φετινή μόδα, εμείς με τα μαγιό και τις τρύπιες μας ζακέτες. Το βράδυ είναι κρύο μα έχουμε την τσικουδιά κι ένα σμήνος αστεριών Μ11 με το μέρος μας, από τηλεσκόπια κοιτάμε τον Κρόνο τυλιγμένο σφιχτά στο γαλάζιο του δαχτυλίδι και οι φίλοι της αστρονομίας μας εξηγούν πως ό,τι βλέπουμε δεν υπάρχει, υπήρξε κάπου, κάποτε, πριν εικοσιπέντε χιλιάδες χρόνια. Οι φίλοι της αστρονομίας κάνουν κουρέλια τον υπαρξισμό μας και τα αδέσποτα του χωριού χοροπηδάνε με χαρά, το πιο μικρό ξεφεύγει για λίγο, έρχεται κοντά μας, η αγάπη δεν μπορεί να σας σκοτώσει, τη σοφία να προσέχετε, μας λέει και κουνάει την ουρά. Μπροστά μας περήφανα νεφελώματα και λίγο πιο ‘κει σπειροειδείς γαλαξίες, μαύρες τρύπες και σκόνη αστρική, στο βάθος του απέραντου σύμπαντος ένα νεκροταφείο αστεριών, για λίγο στεναχωριέμαι με την ιδέα ότι τα αστέρια κάποτε πεθαίνουν, όμως ποτέ δεν ήμουν φίλος της αστρονομίας, από τα αστέρια πιο όμορφοι μου φαίνονταν πάντα οι άνθρωποι που τα κοιτούν. Σε λίγο ξημερώνει κι εμείς χαιρετάμε αυτούς με τις κράισλερ, χαιρετάμε τα πιτσιρίκια με τα κοντά παντελονάκια, φεύγουμε περπατώντας μέσα στην ομίχλη του βουνού, κι ακολουθώντας τον αυγερινό σήμερα δεν λιμοκτονούμε. Όχι και τόσο.