-1-
Η Βαρβάκειος είναι γεμάτη τα μεσημέρια. Άνθρωποι πεινασμένοι ολόγυρα, δεν έχουν κάποιον να τους περιμένει ή έχουν τον λάθος άνθρωπο να περιμένει. ‘Έτοιμοι να πιουν για να ξεχάσουν σε ένα συναδελφικό ώμο, τρώνε και κελαηδάνε. Έχουν δουλειά, ο ήλιος ζεσταίνει τις μέρες του φθινοπώρου, τα πόδια τους κρατάνε γερά. Δίπλα πεταμένα απομεινάρια σφαγίων. Μια γάτα σκαλίζει με το χέρι της μια ντάνα από σκουπίδια.
Δεν είναι εδώ η Δύση που έψαχνες να βρεις ομορφιά μου. Να κοιτάς ψηλά, κάτω ο δρόμος είναι πιτσιλισμένος αίμα.
-2-
Υπάρχει ένα καφενείο στο Πέραμα. Εκεί που συζητάγαμε, με τις ώρες, δεν θυμάμαι πια τι. Θα το πω, το αλλοτινά δικό μας καφενείο. Εσύ μπορεί να το μετονομάσεις σε ό,τι επιθυμείς. Καφενείο η καύλα, καφενείο η πνευματική γαλήνη, καφενείο θα σας φέρνω όλες εδώ. Ηρεμία και τα μαγικό περίπτερο απέναντι. Νομίζω δεν είσαι πια αυτός που παρουσιαζόσουν. Πέσανε οι μάσκες των ρόλων. Εγώ είμαι ίδια κι απαράλλακτη. Οι νότες μου έπαιζαν ακόμα την αρχή μιας συμφωνίας. Η μουσική μας συντροφεύει, δίπλα στις λεωφόρους, μέσα στα καφενεία, πάνω στα στρώματα. Αλλάζει ο τόνος, το ρεπερτόριο ξεφτίζει, αλλά υπάρχει πάντα μια νότα κλεμμένη, ένα σιγοψιθύρισμα που σου τρυπάει τον εγκέφαλο.
Αυτή τη φορά σε εκτέλεση που αρέσει αποκλειστικά σε μένα.
-3-
Όταν πρωτογνωρίσαμε τον Τάσο, το πρώτο πράγμα που μας είπε ήταν, δεν έχω πτυχία και δεν διαβάζω βιβλία, δεν διάβασα ποτέ μου. Πάντα μου άρεσε η δουλειά και τα μαστορέματα. Εξωτερικά είναι ένας κανονικός τύπος από τα βόρεια προάστεια. Εκεί που τα πίναμε στο Ψυχικό, μας έλεγε πως δεν καταλαβαίνει όσους τρομάζουν από τη δουλειά, όσους βαρυγκωμούν κάθε πρωί για το γραφείο. Αυτοστιγμεί άκουσα την πλατινέ ξανθιά του πίσω τραπεζιού να λέει στις φίλες της, δεν τον φοβάμαι τον άντρα μου, η συντέλεια του κόσμου να έρθει, θα βρει τρόπο να δουλέψει, θα βρει τρόπο, με κάθε μέσο, να φέρει χρήματα στο σπίτι. Ύστερα άρχισαν να αναλύουν το βάθος του άντρα Ιχθύ. Τρεις ξανθιές ντεκαπαρισμένες μίλαγαν για βάθος και ψυχανάλυση χαρακτήρων πάνω από τον καπουτσίνο τους. Αν είχε ντελβέ, το επόμενο βήμα θα ήταν να γυρίσουν το φλιτζάνι.
Για να γυρίσουμε και πάλι στον Τάσο, που μας κέρασε και όλα τα ποτά, σημειώνω ότι πιστεύει στους ανθρώπους με αρχίδια. Όπως η μάνα του, που είχε μόνη της, μεγάλη μεταφορική εταιρεία και την σεβόταν όλη η πιάτσα. Παρά την μπέσα και την ευγένεια της κάποιος κατάφερε να της τη φέρει. Σημεία των καιρών. Ρε συ, μου λέει, δε θα σου γράφω πια σε greeklish τα μηνύματα, αλλά θέλω να μου διορθώνεις τα ορθογραφικά μου λάθη. Η ευαισθησία του μου καρφώθηκε στο μέτωπο. Ας πιούμε στη νίκη των αληθινών.
Θυμήθηκα κάτι αγοράκια με ψηλά τη μύτη, που φαντασιώνονται τις ιδανικές εργασίες, πόστα που δεν υπάρχουν ή δεν είναι διαθέσιμα για την πάρτη τους. Άλλο ένα τζιν τόνικ φίλε. Ζούμε σε μια εποχή μπετόν αρμέ, φτιαγμένη για ανθρώπους που τα πόδια τους πατάνε στη γη. Που ο καθρέφτης τους δείχνει την αγουροξυπνημένη μάπα τους, ακριβώς όπως είναι. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Πόσα πριγκιπόπουλα, πόσα αγνά χωριατόπαιδα, δεν καταπίνει ολάκερα για κολατσιό, ο δράκος των ημερών.
-4-
Στα πεταχτά κάθισε μαζί μας στο Dark Sun, να πει ένα γεια η Βιολέτα. Την κερνάμε ένα σφηνάκι τεκίλα. Μαύρα ρούχα, τατουάζ με τέρατα, βαρύ μακιγιάζ, μαύρα νύχια, σκουλαρίκια παντού και μπότες Μάρτινς. Δεν ήταν και δύσκολο να καταλάβεις τι μουσική άκουγε. Άρχισε να μιλάει για τις τούφες από ανθρώπινα μαλλιά, που χορεύουν τη νύχτα στα άδεια ασκούπιστα βαγόνια του μετρό. Στο μακάβριο χορό, μπλέκουν μαλλιά με μαλλιά ξένα και πορεύονται μαζί, εκεί στο πάτωμα του συρμού. Η Βιολέτα μαζεύει τις τούφες κρυφά και με πλαστικά γάντια. Ξεπατικώνοντας από ένα σαρακοφαγωμένο εγχειρίδιο μαύρης μαγείας που κάποτε αγόρασε στο Μοναστηράκι, κάνει ό,τι τελετή μπορεί. Δένει, λύνει και καρφώνει. Για να περνάει η ώρα της. Άνεργη σατανίστρια της πλάκας. Εξασκείται στα κουτουρού.
Ονειρεύτηκα αμφιθέατρα γεμάτα από φοιτήτριες να σφαδάζουν στα έδρανα αναίτια. Αγόρια να σκοντάφτουν στα ραντεβού τους. Ζευγάρια να μη μπορούν να σταυρώσουν οργασμό στο άνθος της καυλωμένης νιότης τους. Χεβυμεταλλάδες να δίνουν κουτουλιές στους τοίχους των σπιτιών τους.
Η αδέσποτη μαγεία θα μας γονατίσει στο τέλος όλους.
-5-
Η αγορά στην Αίγινα είναι κλειστή, έχει πάει έντεκα και, τη νύχτα, όμως η ταβέρνα του Μπάμπη ακούγεται μέχρι το λιμάνι. Φωνές και μουσική. Ο George De Koutali, μια χαρούμενη φιγούρα, σκέτος ήρωας του Ουγκώ, χτυπάει ρυθμικά τα κουταλάκια του. Η μπλούζα που φοράει γράφει όνομα και ιδιότητα. Ο μικροφωνισμός πανηγυριώτικος, αλλά τέτοια ώρα, μέσα στο κέφι του κρασιού που ρέει, γελάς, ξεκαρδίζεσαι. Η παρέα κοιτάει τα γερόντια να χορεύουν στη μέση του δρόμου, εκστατικοί, τουρίστες στον ίδιο τους τον τόπο. Τα δυο σου χέρια πήρανε, βεργούλες και με δείρανε. Γελάς με τον ογδοντάρη κύριο που χορεύει καρσιλαμά και λέει πικάντικα αστεία, σαστίζεις που είπε πως είναι ευτυχισμένος, γιατί έγινε πατέρας, που για αυτόν το σεξ είναι το μυστικό της μακροζωίας, που οι νιτσεράδες του αυτόματου πωλητή δεν τον ενδιαφέρουν, μόνο το Viagra. Παράξενος τύπος. Όχι πια άλλα χαμένα χρόνια, αναφωνεί. Μου χαϊδεύεις το πόδι. Δε φοράμε τα καλά μας, ο αέρας μας ανακάτεψε τα μαλλιά, φοράμε το γέλιο μας. Τα πρόσωπα που ξεκαρδίζονται σου σπαράζουν την ψυχή. Με λες ματάκια μου. Η ευτυχία σε κάνει ευσυγκίνητο, τόσο ώστε να πιείς και δυο ποτά ακόμη. Αλκοόλ ως το ξημέρωμα. Με τα πόδια ανοιχτά στην κουκέτα, θα ονειρευτώ μέσα στο μεθύσι μου κάτι κοφτές κουβέντες για τριήμερα στην Βόρεια Εύβοια με τη σκηνή, γυμνοί μπροστά στο Αιγαίο, κάτι για φωτιές να μας ζεστάνουν, κάτι ο κώλος σου είναι μια πατρίδα και το μουνί σου φυλακή.
Αντίο ζωή, αν τα θυμάμαι όλα αύριο.
