Τις κρύες νύχτες κάτω απ’ την Ακρόπολη, στο δρόμο προς το σπίτι, ακούει στο πλακόστρωτο τον χτύπο των παπουτσιών της. Φωτίζει η νύχτα, μια βουβαμάρα σκληρή. Σφίγγει το μάλλινο κασκόλ γύρω από τον ψηλό λαιμό, σαν θηλιά. Η ενοχή των εγκαταλελειμμένων ανθρώπων. Γιατί σ’ εμένα; Τι έκανα λάθος; Πως δεν το είδα να έρχεται; Και έπειτα, δεν πα να γαμηθείτε όλοι σας.
Στο τέλος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου σταματάει ξαφνικά η σιωπή. Φαρμακείο, μαγαζιά, ταβέρνες. Σε ένα στενό αριστερά το Θέατρο του Κουν, ένα μικρό ανθοπωλείο που της είχε πάρει πριν την παράσταση, ένα μονό τριαντάφυλλο, δεξιά η Σφενδόνη που είχαν δει την Κούκλα του Χατζηγιαννίδη και το Ρίτερ, Ντένε, Φoς, το Ντουέντε που τα έπιναν. Εκεί κι ένας μεγάλος κάδος σκουπιδιών. Ο αγαπημένος της. Άφηνε τα βράδια, ανέπαφες, όλες τις σοκολάτες που είχε ήδη αγοράσει, όταν άρχιζε δίαιτα. Ξαναγύριζε να δει αν έλειπαν. Άφαντες. Τα όσπρια, όταν τον ενοχλούσε το στομάχι του. Εκεί και τα παλιά ρούχα, τις ντεμοντέ κουβέρτες Βέτλανς Νάουσα που έφερε απ’ τα φοιτητικά του χρόνια. Ο άστεγος στη Νίκης δεν τις πρόλαβε, κουλουριαζόταν σε ένα δικό του ελαφρύ υπνόσακο. Ακόμα κι όταν χιόνισε.
Σήμερα, όσο και να ζάλισε τη σκέψη της, δεν θυμήθηκε κάτι να περισσεύει. Μέσα στον κάδο είναι βουτηγμένο ένα αγόρι. Δίπλα του, στο σκοτάδι, ένας άντρας, επιτηρεί σχεδόν. Δεν βλέπει καλά τα πρόσωπα τους στο λιγοστό φως, μόνο σκιές. Δεν ακούγεται κουβέντα. Μόνο το ψάξιμο που τρίζει. Αυτό που σου θερίζει τα σωθικά. Το ψάξιμο της πείνας.
Γυρίζει απότομα να φύγει κι έπειτα αλλάζει γνώμη, τους φωνάζει:
''Έχω ένα στρώμα να σας δώσω, το θέλετε;''
Καμιά απόκριση.
''Αμερικάνικο στρώμα, από τα ακριβά, αυτά που παίρνουν το σχήμα του σώματος σου.''
Καμία απόκριση.
''Ελάτε, λέει, σιγανά τώρα, ψιθυριστά, σχεδόν συνωμοτικά, μένω εδώ παραδίπλα, αν σας κάνει, το παίρνετε.''
Οι άντρες την ακολουθούν. Θα έπρεπε να φοβάται. Όμως έχει μια έξαψη. Ανοίγει την πόρτα της. Περνάνε μέσα και το φορτώνουν στις πλάτες. Καμιά κουβέντα. Μόνο ένα αχνό χαμόγελο στο μελαχρινό πρόσωπο του αγοριού. Ρίχνει λίγο νερό στα μούτρα της και χύνεται στο δρόμο, στο κατόπι τους. Τέσσερα χέρια πασχίζουν να μεταφέρουν ένα στρώμα. Από την Πλάκα στην Αχαρνών, στα χέρια. Μια ιστορία ξαπλωμένη σε τέσσερα ξένα χέρια. Βλέπει τα κορμιά που θα κοιμηθούν ξανά. Στο τέρμα της διαδρομής μια ψιχάλα την πετυχαίνει στο μέτωπο. Κοιτάει τον ουρανό, κατράμι πίσσα. Θυμάται ένα ποίημα.
Στις ακουαρέλες του ζωγράφου
το ψιλόβροχο
το ψιλόβροχο
αγνοεί τις λαϊκές συνοικίες.
Στην κορυφή
ενός απολιθωμένου γεγονότος
κάτω απ’ τις σημαίες
φυτρώνει το δάκρυ των φτωχών.
Η πιο ακραία διαμαρτυρία είναι η σιωπή.
Δεν την αντέχεις.
Στην κορυφή
ενός απολιθωμένου γεγονότος
κάτω απ’ τις σημαίες
φυτρώνει το δάκρυ των φτωχών.
Η πιο ακραία διαμαρτυρία είναι η σιωπή.
Δεν την αντέχεις.
Θέλει να ουρλιάξει στη σιωπή.
