Δεν έχουμε βάρκα, σου λέω, βάλε τα λιωμένα σου παπούτσια και πάμε βόλτα στο Θησείο, η πραγματικότητα κρύβεται πάντα σε ένα στενό, είναι η ίδια στενή, δεν τα χωράει όλα, θέλει εσένα, εμένα και το βλέμμα σου το καθαρό. Και αρχίζουμε να περπατάμε γιατί αυτό είναι το μόνο που μάθαμε να κάνουμε, ανοιγόμαστε στον δρόμο, κουραζόμαστε στον δρόμο, υποτάσσουμε τον δρόμο, γινόμαστε ο δρόμος. Και είσαι εσύ πάντα ένα φανάρι ανοιχτό, και είμαι εγώ το κλειστό που κοκκινίζει, και είναι η ζωή που χτίζουμε μαζί ένα τρακάρισμα στην διασταύρωση, 3 το πρωί, όταν τα φανάρια αναβοσβήνουν πορτοκαλί.
Μην φοβάσαι. Όποιος κατάφερε να νικήσει την απόσταση χτίζοντας δρόμους, θα καταφέρει να νικήσει και τον χρόνο χτίζοντας καλοκαίρια.