Αμετανόητη

30.08.2014 | 15:38

Αμετανόητη

Συντάκτρια: Κυριακή Κατσάκη

Γράφει το Καραντί

Ξαπλώνουμε για ύπνο, και έχω καδράρει μεγάλη άρκτο με σύνορα θάλασσα ουρανό τέντα κέδρο. Αυτές οι στιγμές έχουν αυτό το μαγικό, που είναι σαν αντλίες που αδειάζουν το κεφάλι σου από σκέψεις. Είναι σαν αυτό το σκοινί που έδεσε η γιαγιά στο πόμολο της πόρτας, επειδή χάλασε η κλειδαριά, για να μην ανοίγει. Αυτές οι στιγμές του καλοκαιριού κρατάν τη χαλασμένη πόρτα απ’ τα μυαλά μας κλειστή.

Τότε είναι που θυμόμαστε και τότε είναι που ελπίζουμε. Τότε ονειρευόμαστε.

Τότε φωνάζουμε: Νησί! Θύμωσε στα πλοία και κράτα μας για πάντα εδώ! Τότε θυμάμαι που μου ‘χες πει ότι θα φτιάξεις τον αστρολογικό χάρτη της πλάτης μου, που παίρναμε βαθιά αναπνοή και κάναμε διαγωνισμό ποιος θ’ αντέξει πιο πολύ κάτω απ’ το νερό, έβλεπες ότι δεν αντέχω και με φίλαγες για να μη χάσω, τότε που κάναμε κάτι χιλιόμετρα με τα πόδια μετά το πανηγύρι, και πέσαμε κατευθείαν στη θάλασσα, στις 10 το πρωί, τότε που σου χόρευα φλαμένγκο πάνω στην ταράτσα του σπιτιού στο νησί και τα πόδια μου είχαν γίνει ακριβώς το ίδιο καφέ χρώμα με τα πλακάκια, τότε, όλα τότε.

Το καλοκαίρι είναι σα να σταματάει ο χρόνος, δεν υπάρχουν ρολόγια, ημερολόγια, μόνο θάλασσα, άμμος, ήλιος, ξυπολησιά και αστέρια. Άπειρα αστέρια. Άλλος ουρανός. Το καλοκαίρι ζούμε κάτω από άλλον ουρανό.

Εγώ θα μετράω τη ζωή μου με καλοκαίρια.

Αμετανόητη.