Και θα τηρήσω την ίδια ευγένεια με την οποία και εσείς θα εκθέσετε το δίκαιο αίτημά σας. Γιατί εμείς που μεγαλώσαμε με άνεμο αιγαιοπελαγίτικο έχουμε στο αίμα μας όλη την ευγένεια του χρυσαφένιου νησιού μας.
Η ακριτική Ελλάδα και ίσως περισσότερο η νησιωτική είναι η πιο ευαίσθητη και η πιο ευάλωτη η πιο ιερή γη της χώρας.
Και θυμάμαι τον λόγο του Κουντουριώτη που πριν από έναν αιώνα είχε πει για τη Λήμνο πως η θέση της "ως προκεχωρημένη βάση" είναι στρατηγικής σημασίας, .
Έχοντας ζήσει το μεγαλύτερο μέρος του βίου μου στο ακριτικό νησί, ξέρω καλά τι σημαίνει να ζεις με την συνεχή απειλή και πρόκληση της γείτονος χώρας. Τι σημαίνει να σκέφτεσαι πως εσύ είσαι ο φύλακας φρουρός για όλα όσα έμειναν ιερά στην καρδιά μας.
Όμως εδώ μιλάμε για το δίκαιο της σημερινής επιβίωσης των ανθρώπων εκεί.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΦΠΑ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑΣΗ.
Και πόσο δίκαιο είναι αυτό. Πόσο αυτονόητα δίκαιο!
Πόσο από μόνη της η Πολιτεία έχει υποχρέωση να το αντιμετωπίσει στην πιο ευαίσθητη έννοιά του.
Προπαντός σήμερα, σε ημέρες συνεχιζόμενης σε πολλαπλά επίπεδα κρίσης, πόσο πιο εύγλωττη γίνεται η ανάγκη στήριξης υποστήριξης σεβασμού των ακριτικών νησιών που πιο καίρια και πιο επώδυνα τα πλήττουν οι θλιβερές συνέπειες αυτής της απειλητικής κρίσης.
Πρέπει κανείς να έχει ζήσει εκεί, στον ακριτικό χώρο, για να το γνωρίζει αυτό.
Να γνωρίζει με προσωπική του εμπειρία πόσο δύσκολη είναι η επιβίωση τον χειμώνα, όταν καράβια (αν υπάρχουν καράβια τον χειμώνα) και αεροπλάνα δεν μπορούν να προσεγγίσουν το νησί, την ώρα που το δέρνουν οι αγέρηδες και οι φουρτούνες. Όταν η ερήμωση παγώνει τις μικρές πόλεις και τα χωριά αφού οι περισσότεροι κάτοικοι φεύγουν. Όταν παραμένουν πανάκριβες οι συγκοινωνίες και σε ωράρια απρόσιτα για ηλικιωμένους. Όταν οι άνθρωποι καρτερικά περιμένουν να τους θυμηθεί η πολιτεία. Όταν ξέρουν πως θα δουλέψουν μόνο τους μήνες του καλοκαιριού και πρέπει να φυλάξουν λίγα χρηματάκια στην άκρη για τις βροχερές μέρες του χειμώνα. Όταν, και σε οικονομική απελπισία ακόμα αν βρίσκεται ο νησιώτης, πάλι ευγενής και έντιμος θα είναι με τον πελάτη. Τέλος, όταν οι άνθρωποι εκεί ζουν ως μέσα στο αίμα τους αυτή την αίσθηση της απομόνωσης, της εγκατάλειψης κάποτε από την πολιτεία, της αστοργίας.
Και εδώ θα θυμηθώ τον Οσυσσέα Ελύτη:
“Ω να μπορούσανε, λέει, και τα οργανωμένα κράτη να διαμορφώσουν μια δημόσια ζωή με νόμους σαν αυτούς που διέπουν το άτομο. Να επιφοιτούσε στα κοινά η ψυχή. Να έπαιρνε πότε πότε η συνεδρίαση του Κοινοβουλίου τις προεκτάσεις που παίρνει ένα δάκρυ όταν διαθλά τις αθλιότητες όλες κι απομένει να λάμπει σαν μονόπετρο”.
Επειδή και η ποίηση πιάνει τον πιο νόμιμο τον πιο καθαρό χώρο στη ζωή μας. Και είναι αυτή που ακουμπά το δάκρυ στις συνειδήσεις.
Την φωτογραφία της χρυσαφένιας Λήμνου
μου την έστειλε χτες ο φίλος γιατρός κ. Θεόδωρος Μπαβέας
Σε ευχαριστώ Θοδωρή!
