Μέσα στο παιδικό μυαλό μου αποφάσισα ότι οι τιμωρίες από γονείς και δασκάλους ήταν ήδη αρκετές και δεν θα ήθελα να ανοίξω λογαριασμό και μ' έναν άλλον γέρο με μακριά γενειάδα, που μου θύμιζε έντονα τον παπά της ενορίας, ο οποίος δεν μας άφηνε να παίζουμε μπάλα στο προαύλιο της εκκλησίας, φωνάζοντας «θα πέσει φωτιά να σας κάψει».
Έτσι, σταμάτησα οποιαδήποτε επαφή με τον Θεό και τους εκπροσώπους του. Αποξενωθήκαμε και άρχισε ο ένας αγνοεί πλήρως την ύπαρξη του άλλου. Πολύ αργότερα η ψυχίατρος, μου εξήγησε ότι αυτή η άρνηση ήταν τελείως φυσιολογική γιατί καμιά θρησκευτική δοξασία που περιέχει κάτι που θα μπορούσε να τρομάξει ένα παιδί, δεν μπορεί να θεωρηθεί αληθινή πίστη.
Στα χρόνια της εφηβείας συνέβη αυτό που ονομάζεται ποιοτικό άλμα. Είναι η στιγμή εκείνη που ένα γεγονός αλλάζει πλήρως τη θεώρηση των πραγμάτων και τίποτα μετά από αυτό δεν είναι πια ίδιο με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν.
Στο κορμί Της ανακάλυψα τον δικό μου παράδεισο. Έναν παράδεισο που δεν ήταν αφηρημένος. Έναν παράδεισο που μπορούσα να τον αγγίξω, να τον περιγράψω να τον θαυμάσω... Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν η Εύα που έφυγε από τον Παράδεισο. Αντίθετα, τον πήρε μαζί της. Ο Παράδεισος θα ήταν για πάντα εκεί που βρίσκεται η Εύα.
Ως απόλυτη αλήθεια αναγνώρισα την απάντηση που είχε δώσει ένας αστροναύτης όταν τον ρώτησε ο Πάπας αν στο ταξίδι του στο Διάστημα είχε δει τον Θεό: «Yes she's black.».
Ναι ο δικός μου Θεός ήταν ΕΚΕΙΝΗ. Λευκή, μαύρη, κίτρινη, ξανθιά, μελαχρινή, κοκκινομάλλα. Αυτή έγινε η δική μου θρησκεία που όχι μόνο με ανύψωνε στους ουρανούς, αλλά και έφερνε τον ουρανό μέσα μου. Η συνεχής αναζήτησή Της έγινε ταυτόσημη με την αποκάλυψη και όχι με τον σκοταδισμό.
Η αδυναμία μου να Την κατανοήσω, την ανέβασε σε επίπεδα πολύ υψηλότερα από μένα. Εκεί που δεν την έφθαναν πεζές και πονηρές σκέψεις. Γιατί από μικρό παιδί μέχρι τώρα, πρέπει να ομολογήσω, θαυμάζω αυτό που στην πραγματικότητα δεν μπορούσα να κατανοήσω.
Έτσι, πέρασε στη σφαίρα του μεταφυσικού. Έγινε μια διάσταση απέραντη σαν το Διάστημα, ταυτόσημη με το άπειρο. Η κάθε μια από μόνη της και όλες μαζί ήταν ο κόσμος ολόκληρος. Όπως μπορεί να αντικρίσεις και να διακρίνεις την ομορφιά της φύσης μέσα από ένα αγριολούλουδο.
Για κείνη άνοιξα διάπλατα την ψυχή μου και ως αντάλλαγμα μου έδινε πάντα την πιο εκστατική εμπειρία. Σαν ένα ταξίδι που η διαδρομή δεν είναι πάντα η ίδια, ούτε ασφαλής, ούτε σίγουρη. Και κάθε φορά, αν τα καταφέρεις, δεν νιώθεις μόνο την ικανοποίηση που σου δίνει η αίσθηση της επιτυχίας. Αυτό που θα συναντήσεις είναι μοναδικό και αναντικατάστατο. Αρκεί να έχεις τη θέληση να το ψάξεις, την ικανότητα να το βρεις και την οξυδέρκεια να το αποκαλύψεις.
Όλη αυτή η διαδικασία είναι η δική μου προσευχή και δοκιμασία. Σωματική και πνευματική για να μεταλάβω τελικά την «Κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων» από το Σώμα και το Πνεύμα της.
Όλη αυτή η προσπάθεια να ανακαλύψεις το καλύτερο σε Εκείνη πάντα, μα πάντα, κατά έναν περίεργο τρόπο, έβγαζε από μέσα μου τον δικό μου καλύτερο εαυτό. Και αυτό γιατί όποιες και να ήταν οι καταστάσεις, Την αντιμετώπιζα με έναν τρόπο θετικό και ειλικρινή. Έτσι, κατά κανόνα, οι πράξεις μου δεν μπορούσαν να είναι αρνητικές.
Πάντα σε Εκείνη έβλεπα ένα φως που το αντιμετώπιζα όχι ως πυροτέχνημα, αλλά σαν την ανατολή μιας καινούριας μέρας.
Πλέον θεωρώ τον εαυτό μου έναν τυχερό άνθρωπο. Στη ζωή μου, από μια ηλικία και μετά, κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να τρέξω να ξεφύγω από τίποτα. Εκείνη μου είχε δώσει και την κατεύθυνση και τον λόγο. Σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι ελέγχω τη μοίρα μου. Αυτό όμως που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι Εκείνη το έκανε και το κάνει κάθε φορά για λογαριασμό μου.
