Ας πούμε: Έβρεχε από το πρωί. Η γυναίκα δεν κρατούσε ομπρέλα. Αυτή ήταν μια προσχεδιασμένη αναλαμπή εφηβικής αναίδειας μόνο και μόνο για να κεντρίσει την τρυφερή του έγνοια. Πάμε σπίτι μου, της είπε, εσύ είσαι ως το κόκαλο μουσκεμένη. Ας πούμε: Κρατούσε κανελί σακάκι. Ήξερε ότι της αρέσει αυτό το χρώμα. Την ώρα που το φόραγε μπροστά της στο σπουδαστήριο, με μια σχεδόν ψυχρή απάθεια, της μιλούσε πιο άμεσα για την επιθυμία του από όλα τα συγκινησιακά πυροτεχνήματα των ποιημάτων που είχε στα χέρια του. Ας μην πούμε τίποτε. Οι ερωτευμένοι πιάνουν στον αέρα ό,τι τους απευθύνεται. Κι αυτό το προ-μήνυμα, το «αθώο» ταρακούνημα που προηγείται του τελικού συγκλονισμού, η κρυφή και ανεξέλεγκτη ελπίδα για σωματική διερεύνηση εγγράφεται στη μνήμη εντονότερα κι από τη στιγμή της απόλυτης παράδοσης.
Nαι, τα χρόνια κυλούν. Οι παλιοί έρωτες μπορεί να δοξάστηκαν μια φορά σα δημιουργημένα «αντικείμενα» αλλά τελικά επιζούν ως δημιουργικές διαδικασίες. Είναι πια όλες οι προσπάθειες μαζεμένες, πολλά κλεφτά βλέμματα μαζί , η ανάγκη να σκηνοθετήσεις την ένταση μπας και εντείνεις την απέραντη ανάγκη για τον άλλον κι όλα αυτά τα θυμόμαστε σα να’ ταν χθες. Αλλά τα θυμόμαστε με τις λέξεις, όχι με τον ιδρώτα που χύσαμε πάνω στα ερωτικά κρεβάτια. Ο ποιητής αναρωτιέται: όταν το σώμα υπαγορεύει/ τις λέξεις/ μιλάμε για κενό γράμμα; Εσείς τι λέτε;
