Γράφει η Anna-Silia
Καθόμασταν σε ένα παγκάκι, στην Νέα Παραλία... Θεσσαλονίκη του 1970... φοιτητές...
Άστεγοι εραστές, καθώς ζούσαμε και οι δυο στα σπίτια των γονιών μας...
Φτώχεια, βάρβαρη...
Έτσι λοιπόν, καθόμασταν στα παγκάκια της Νέας Παραλίας, τρώγοντας σπόρια, καπνίζοντας χύμα τσιγάρα «Κιρέτσιλερ», φιλοσοφώντας, ψιλομαλώνοντας καμιά φορά και χαζεύοντας τους γλάρους...
-Θα σε φωνάζω «γλάρο» (μου είπε κάποτε)… Θα είσαι ο γλάρος μου… Τόσο γαλήνια, τόσο λευκή, τόσο ελεύθερη. -чайка (τσάικα)… чайка τον λένε στα Ρώσικα τον γλάρο… -чайка λοιπόν… Θα σε φωνάζω чайка… —————————– Το βράδυ της παραμονής του χειρουργείου του (απ’ το οποίο, δεν «ξύπνησε» ποτέ), πήρα τα δυο του χέρια στα χέρια μου και φιλώντας τα: -Καληνύχτα μωρό μου (του είπα) -Καληνύχτα чайка (μου είπε)…
Φιλοξενία ιστοσελίδας Operon
