Ο συνασπισμός το βράδυ θα είναι ρυθμιστής, ακούγεται στο 57:23. Η ΝΔ θα βγάλει γύρω στο 45%, ακούγεται στο 58:11. Δεν είμαστε τυπικό δείγμα εμείς, λέει ο Μουρίκης στο 58:00 με γυρισμένη την πλάτη. Μόλις βγάλετε τα πρώτα συγκεντρωτικά κάνε μου ένα τηλέφωνο, θα πει ο Χειλάκης στο 58:11. Τι κάθομαι και σου λέω τώρα; Πώς μπορώ να σου δώσω να καταλάβεις ότι εκεί που ο Χατζησάββας πηδάει στο κενό στο 44:18 έκανα σημάδι στο δεξί γόνατο;
Δεν έχει σημασία κι αν δεν καταλαβαίνεις ακριβώς. Κουβαλάς και συ τα δικά σου σημάδια στα γόνατα. Τις δικές σου επιστροφές στο νησί. Ξέρεις πώς είναι να τα βρίσκεις όλα αλλαγμένα. Γιατί κανείς δεν είναι εδώ πια. Κι αλήθεια, με μνημονεύει εξίσου κάποιος από τους παιδικούς μου φίλους; Αναρωτιέμαι. Κοιτάω τη θάλασσα κι αρχίζω τότε να θυμάμαι όλα τα ηλίθια περιστατικά, να νοσταλγώ εκείνη την εποχή γιατί απλά τυγχάνει να ήμουνα παιδί. Πόσο ύπουλη η νοσταλγία. Μέχρι και το Λαλιώτη συμπαθώ στις σχολικές μου αναμνήσεις. Κοιτάω τώρα τη θάλασσα, λίγες ώρες πριν ανοίξει ο δεύτερος κύκλος της μεταπολίτευσης, κι αναρωτιέμαι πώς γίνεται να νοσταλγώ τη φρίκη, τα σημαιάκια, τα κορναρίσματα και τη λαμέ ζωή. Κοιτάω τη θάλασσα και νιώθω τόσο ηττημένος. Σκορπίσαμε σαν χτυπημένη διαδήλωση. Βολευτήκαμε στη φρίκη της καθημερινότητας μας για να μπορούμε να απολαμβάνουμε την ηδυπάθεια της εξαίρεσής μας. Ωραίο το κόλπο ε;
Δεν έχει σημασία κι αν δεν καταλαβαίνεις. Σίγουρα καταλαβαίνεις. Άλλωστε κι εσύ αν κάτσεις να μετρήσεις τα σημάδια στα γόνατα θα δεις πως βγαίνουν οι παιδικές φιλίες ακριβώς. Πέτρος Γιώργος στο δεξί. Κατερίνα και Αντρέας στο αριστερό. Όμως γίνομαι μελό. Πρέπει να κλείσω.
