Την είχα αφήσει ανοιχτή κάτω στο πάτωμα και όποτε επέστρεφα στο δωμάτιό μου στην εστία ήταν εκεί για να μου θυμίζει ότι κοντοζυγώνει η ώρα, λίγο υπομονή ακόμα. Τόσο πολύ ήθελα να φύγω από εδώ, από τη συννεφιά, τη βροχή, το κρύο, την ομίχλη, που έκαναν τα μέσα Μαϊου να μοιάζουν Νοέμβριος. Αν είσαι νότιος δεν τον αντέχεις τον Βορρά - και πείτε εσείς ό,τι θέλετε.
Οι τέσσερις μήνες εδώ χώρεσαν μέσα σε δύο βαλίτσες, 25 κιλά η μία, 22 η δεύτερη. Στο αεροδρόμιο, ο ευγενικός κύριος στο check-in με κοίταξε γεμάτος κατανόηση όταν κρέμασε επάνω και στις δυο το πορτοκαλί ταμπελάκι με την ένδειξη «heavy» και πάραυτα με άφησε να περάσω χωρίς να πληρώσω υπέρβαρο. Δεν με ένοιαζε. Ας χρέωνε ό,τι ήθελε. Θα πλήρωνα όσο-όσο αρκεί να έμπαινα σε αυτό το αεροπλάνο που θα ακολουθούσε τα χνάρια του ήλιου, του φωτός και της ζέστης. Αυτό ήθελα, λίγο φως.
Πέρασα τον έλεγχο σχεδόν δύο ώρες πριν από την πτήση. Βρήκα το gate από νωρίς, ήθελα να είμαι σίγουρη, πήρα έναν καφέ και κάθισα στο Terminal 5 βλέποντας αεροπλάνα να φεύγουν και να έρχονται, σκεπτόμενη τον κύκλο που μόλις κλείνει.
Ο απολογισμός ένας χρόνου, σχεδόν, εκτός: μακριά από το σπίτι, την οικογένεια, τους φίλους, άνεργη, φοιτήτρια ξανά, με το συναίσθημα των 20 και κάτι ξανά, αν και 30 και κάτι, με σακίδιο ξανά στην πλάτη, με αθλητικά και All Star, με ατίθασες μπούκλες όπως τότε που ήμουν μικρή, με μόνο λίγο ρουζ και Liposan, με πάνω από 15 πτήσεις και μερικές χιλιάδες καταμετρημένα μίλια, λες και ήμουν αεροσυνοδός, με νέους γνωστούς, νέους φίλους, μακριά από κάποιους παλιούς φίλους, χωριστά από κάποιους άλλους, γεμάτη χαρά, ικανοποίηση και νοσταλγία, με λίγη στενοχώρια, γεμάτη νέες εικόνες διαφορετικών κόσμων και ανθρώπων, με άλλες συνήθειες, με άλλα χούγια, γεμάτη απορίες, ερωτήσεις, αλλά και απαντήσεις για όλα αυτά που κουβαλούσε και κουβαλάει το μυαλό μου. Με ένα νέο «σπίτι», με νέα γειτονιά, με γαλλικό αέρα, με αγγλικό αέρα, γενικά με άλλον αέρα, με ύφος και νοοτροπία τουρίστα. Και τώρα, εδώ, στο σημείο αυτό, μετά από ακριβώς 9 μήνες -όπως το αεροπλάνο τροχοδρομεί για την τελευταία απογείωση- χαμογελάω γιατί ξέρω ότι, τελικά, η επιλογή ήταν δύσκολη, αλλά σωστή.
Τρεις ώρες και σαράντα λεπτά μετά. «Καλώς ήρθατε στην Αθήνα-Welcome to Athens». Περνάω τον έλεγχο διαβατηρίων. Πάω στις τουαλέτες, βγάζω το τζην, τις μπότες, τις κάλτσες, το μπουφάν, τον «χειμώνα» από πάνω μου. «Κάτασπρη», αλλά με φόρεμα και πάνινα, παίρνω τις βαλίτσες, φοράω τα γυαλιά ηλίου και βγαίνω έξω. Στους 33 βαθμούς, με άπνοια, αφρικανική σκόνη και υγρασία, τελικά «it's so good to be home».
Πηγή: Protagon
