Άμα καίει ο ήλιος ακόμη στην πλάτη σου, άμα η νωθρότητα του απογεύματος του Ιουλίου μάχεται τα ζόρια ενός ολόκληρου χρόνου, δεν υπάρχει χρόνος για ναι μεν αλλά και ναι, αλλά βασικά εννοούσα όχι.
Το καλοκαίρι είναι ένα απόκοσμο δώρο, είτε είσαι εδώ είτε έχεις δραπετεύσει. Είτε στην πόλη με τα όλο και πιο βραδυκίνητα ζόμπι είτε σ’ εκείνο το νησί που είναι όμορφο πέρα απ’ όσα μπορείς να πιστέψεις ή και να φανταστείς. Δώρο επειδή σου θυμίζει κάτι που κάποτε υπήρξε μέσα σου σε αφθονία. Δώρο επειδή σου θυμίζει πως γελούσες κάποτε σε ένα στενό μπαλκόνι και το Παγκράτι να βράζει. Πως έβγαινες απ’ τον ΗΣΑΠ στον Πειραιά, με τι αέρα, τι γεύση νίκης, τι γροθιές σφιγμένες και αήττητες.
Δώρο που συνάντησες και καταβρόχθισες με εξαλλοσύνη, χάλια, στην αλλοπρόσαλλη Ίο, δώρο που χάιδεψες με ευγένεια και συγκίνηση, στην εξωγήινη Πάτμο, δώρο που πήρε ο αέρας στη χώρα της Αμοργού, δώρο που σου δίνεται ξανά και ξανά στην Άνω Σύρο, στον Ταΰγετο, στον Λούσιο ποταμό και στο ταξίδι της επιστροφής κολλημένος χωρίς a/c στα διόδια τότε στην Κόρινθο.
Το καλοκαίρι δεν διαβάζω ποτέ ποίηση, δεν ξέρω γιατί, ίσως συνήθεια. Αλλά κάποτε το δώρο του θέρους σε παίρνει απ’ το χέρι και σε ξεπλένει σ’ αυτό το καλοκαιρινό τοπίο, που δεν έχεις πάει, αλλά μοιάζει σα να το ξέρεις. Όπως το αλσάκι του Αγ. Κων/νου στο χωριό, όπως το Γαλησσά, όπως την Ψιλή Άμμο, όπως το καφέ Αμμάν, όπως τις πρώτες διακοπές 16 χρονών στην Λευκάδα. Ακόμη, και αυτόν τον Ιούλιο παίζεις βόλεϊ και ακόμη φοβάσαι να κοιτάξεις τη σερβιτόρα στην άλλη πλευρά του φιλέ.
Σκεφτόμουν τότε, άμα μεγαλώσω, σε λίγα χρόνια, θα ‘ναι τέτοια τα κορίτσια που θα πηγαίνουμε διακοπές; Θα ‘ναι τέτοια τα βιβλία που θα διαβάζουμε παρέα με μοναδικό φως, τ’ αστέρια ή το μικρό φακό, ξαπλωμένοι στην ίδια πετσέτα; Θα είναι όλα ζεστά, ιδρωμένα, ημίγυμνα και χειροποίητα; Θα ‘ναι όλος ο Ιούλιος χειρονομίες αγαπητικές και ανακούφιση και παρηγοριά;
