Από το TheTreeWishe's Blog
[...]
Τις νύχτες έβλεπε όνειρα με σημεία στίξης και σύνθετες δασυνόμενες λέξεις. Νωρίς το πρωί προσπαθούσε να τα ερμηνεύσει όλα αυτά, γερμένη στο τελευταίο κάθισμα του αστικού λεωφορείου που την πήγαινε στη δουλειά της.
Τα μεσημέρια, γύρω στις δώδεκα ή και λίγο πιο μετά, σχεδιάζε θερινά ταξίδια στο Νείλο ή στο Μισισιπή με ένα ποταμόπλοιο που έτριζε, και έγερνε κάπως, κι έτσι τρόμαζε τις ηλικιωμένες κυρίες που ζητούσαν κι άλλο, κι άλλο τζιν στο μαυριδερό καμαρώτο, κι ύστερα γελούσαν δυνατά και ξεχνούσαν το φόβο.
Η αγαπημένη της ώρα ήταν το απόγευμα, όταν από το μπαλκόνι του ακάλυπτου έπινε ουΐσκι και κοιτούσε τα απέναντι διαμερίσματα να φωτίζονται σιγά σιγά, και τότε νόμιζε πως ήταν μια μεγάλη κυρία του πάλκου, μια λαϊκή ντίβα με φανατικό κοινό και πλατινένια σουξέ στο ενεργητικό της.
Και τότε έσκυβε, μαδούσε από τη γλάστρα τα γαρύφαλλα και τα εκτόξευε στον αέρα. Ψηλά, πολύ ψηλά, κάπου να φτάσουν. Με χάρη. Και μια μικρή, κρυμμένη λύπη. Όμως γλυκά.
[...]
Φιλοξενία ιστοσελίδας Operon