Μετά από πέντε λεπτά η ησυχία μίλαγε καθαρά, φώναξαν κλειδαρά, «αδύνατον» είπε αυτός, «παραείναι θωρακισμένη, βρείτε άλλο τρόπο».
Βρήκαν. Απ’ το μπαλκόνι του διπλανού, παραλίγο να τσακιστούν, γλίτωσαν. Ευτυχώς η μπαλκονόπορτα του σαλονιού ήταν ανοιχτή. Κι εκείνος καθισμένος στην πολυθρόνα. Τραπεζάκι μπροστά του, ένα ποτήρι νερό, ένα σταυρόλεξο, ένα βιβλίο, τα γυαλιά του, τα χάπια του δίπλα. Ίσως ο Άλλος καθόταν υπομονετικά στην απέναντι πολυθρόνα, σκαλίζοντας την ατζέντα του για να ‘βρει τη διεύθυνση του επόμενου τώρα που ξεμπέρδεψε από δω. Αυτά τα εντελώς πεζά γίνονται στην κανονική ζωή, τα άλλα με το σκάκι και τα μαύρα ρούχα και τις σφραγίδες και τις παραλίες και τις παραπανίσιες κουβέντες είναι μόνο για τον Μπέργκμαν.
Στις μία και τριανταπέντε η χήρα στον τρίτο είδε δυο άντρες να κατεβάζουν μια κάσα με έναν ασπρομάλλη μέσα. «Καθόλου καλό χρώμα δεν είχε, έχω δει κι έχω δει πεθαμένους αλλά κάτι τέτοιο όχι». Δεν μου είπε αν ένιωσε καμιά ανατριχίλα όταν πέρναγε το τρίο μπροστά από την πόρτα της που την είχε αφήσει ανοιχτή να κάνει λίγο ρεύμα, έσκαγε ο τζίτζικας έξω, μέσα, παντού. Σίγουρα κατεβαίνοντας ο χάρος θα της έριξε μια κλεφτή ματιά μα είχε βγει το μεροκάματο απ’ αυτή την οικοδομή για σήμερα, συνέχισε λοιπόν πίσω από το τελευταίο του απόκτημα, από πελάτες δεν θα ξέμενε άλλωστε.
Μου είπαν ότι τον βάλαν στο ψυγείο για δυο μέρες, ώσπου να ‘ρθει η κόρη του απ’ την άλλη άκρη του κόσμου. Τα τελευταία κοινόχρηστα δεν πρόλαβε να τα πληρώσει. Θα τα πληρώσω εγώ για λογαριασμό του. Κερασμένα.
.
