Δεξιά Ερωμένη / Κεφ. 11 / Όλα για τη μουσική

Δεν ήξερα μήτε πόσα τρήματα είχε μιά γυναίκα. Την ίδια περίοδο, όταν χειμώνιαζε, η μάνα μου έβγαζε από το αποθηκάκι μια ντραμιτζάνα και με έστελνε στον Αρβανίτη, απέναντι, να πάρω κρασί. Μοίρα γλυκού, δίμοιρον μπρούσκου. Ζαλωνόμουν το σκεύος και έκανα δυο τρεις στάσεις στα εκατό μέτρα και έπινα, όσο μπορούσα. Δεν υπάρχει παιδάκι που να φέρεται διαφορετικά. Το ζήτημα ήταν ότι ο Αρβανίτης είχε κόρες που μια στις τόσες έκαναν πάρτι το οποίο παρακολουθούσα από το βραδυνό παράθυρο. Είχαν ηλεκτρόφωνο με δισκάκια, φορούσαν ψαράδικα πτι καρό παντελόνια και πουλόβερ μοχέρ. Καμιά δεκαριά στο δωμάτιο, και χόρευαν. Τις γύμνωνα με το βλέμμα, αν και δεν ήξερα τη χρήση και την σκοπιμότητα του γυμνού. Ήθελα απλώς να γεύομαι το κρασί, να κυκλοφορούν παντού γυμνά θηλυκά και αυτό το ονόμαζα παράδεισο. Με είχε απασχολήσει και ο τρόπος που θα πήγαινα μονίμως στον παράδεισο. Προφανώς έπρεπε να πεθάνω. Λοιπόν, ήθελα να με πατήσει αυτοκίνητο Μερσεντές, όπου ο οδηγός του θα ήταν Ολυμπιακός και το ραδιόφωνό του θα έπαιζε Χατζιδάκι. Και στον παράδεισο θα έτρωγα κασέρι και θα έπινα πορτοκαλάδα με ανθρακικό. Το ψωμί θα ήταν ζυμωτό και θα έκαιγε τα δάχτυλα, η φέτα θα ήταν ξαρμυρισμένη και γύρω μου γυμνές υπάρξεις να προσφέρουν από ντραμιτζάνες μαύρο κρασί. Κι επειδή αυτά ήταν ουσιαστικά τα ουρί του παραδείσου, υποθέτω ότι παρά τις κυριακάτικες λειτουργίες ήμουν ένας μουσουλμάνος εν παιδικότητι, μόνο που δεν το ήξερα. Γι΄αυτό και αργότερα, όταν με αποκαλούσαν υβριστικώς Αγιατολάχ του κάμπου, καμάρωνα ωσάν γύφτικο σκεπάρνι.”

[…]

Ωραίες οι αναδρομές, άχρηστες σαν έλκηθρα στο Κάιρο. […]