Είχα βαρεθεί το προηγούμενο βράδυ να πατήσω λίγο το άσπρο πουκάμισο, αγορασμένο δέκα ευρώ από σούπερ μάρκετ. Στις εκπτώσεις. Άσχημα στριμωγμένο στη ντουλάπα, λίγο έλειψε να αφήσει εκεί την τελευταία του πνοή. Το έσωσα λίγο πριν κιτρινίσει και ξαναμπεί στο πλυντήριο για ανάνηψη. Με περίμενε όλη νύχτα υπομονετικά, φορεμένο σε μια καρέκλα στην κουζίνα. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό ονειρευόταν ως ύφασμα στα χέρια δεκαπεντάχρονων στο Μπαγκλαντές. Έχω άγχη μπόλικα όμως, δεν θα φορτωθώ και τα δικά του.
Τη στιγμή που ακούμπησε το καυτό μέταλλο πάνω του, αντί για κείνο ανατρίχιασα εγώ. Δεν είναι πως δεν το παθαίνω, σε αλλόκοτες στιγμές και περιστάσεις πλέον, μα δεν κατηγορώ τα χρόνια που σε κάνουν πιο ευάλωτο σε δερματικές ανωμαλίες. Είναι που έφταιγε η μυρωδιά. Ζέστη ανάκατη με βαμβάκι, υγρασία, συννεφιά, μια στάλα κρύο και ησυχία. Έξω και παντού. Άμα δεν μύρισες ποτέ την πρωινή ησυχία την ώρα που περνάει το σίδερο από πάνω της, τίποτε δεν χάρισες στο πετσί σου.
Να μπορούσε να με διαβάσει το πιτσιρίκι που γαζώνει τα στριφώματα στον έκτο όροφο σ΄ένα γκρεμούλι στη Ντάκα, θα με γάζωνε και μένα και το πουκάμισο και τις ηλίθιες τις λέξεις μου μ’ όποια βελόνα και κλωστή έβρισκε πρόχειρη. Δωρεάν θα το ‘κανε. Κερασμένο στην ψυχή του.
Κανείς δεν καταδέχτηκε να γράψει στιχάκια για τις Gloomy Tuesdays, αυτό το αναλφάβητο θα τα κένταγε κιόλας….
♫
