Φτάνοντας στον πέμπτο όροφο έσκυψε στο κατώφλι και αφουγκράστηκε. Μέσα ησυχία. Έριξε μια ματιά στο απέναντι διαμέρισμα. Όλα φαίνονταν ήσυχα κι εκεί. Χτύπησε μαλακά την πόρτα και την περίμενε να εμφανιστεί. Του άνοιξε και τον τράβηξε μέσα. Δε μίλησαν. Ούτε μία λέξη. Έπεσαν στο πάτωμα και έγδυσαν ο ένας τον άλλον βιαστικά. Από το περβάζι, η γάτα τους κοιτούσε αδιάφορα, καπνίζοντας το τσιγάρο της έτσι όπως καπνίζουν τα τσιγάρα τους οι γάτες των παραμυθιών. Έξω σουρούπωνε και η πόλη γέμιζε φώτα. Ένα αεροπλάνο χώριζε τον ουρανό στα δύο χαράζοντας μια φωτεινή γραμμή στο μισοσκόταδο δίπλα στο φεγγάρι.
“Ξέρεις, όλα αυτά είναι σαν να μην τα ζω πραγματικά. Είναι σαν να συμμετέχω από τη θέση ενός θεατή που εκστασιάζεται με κάτι ξένο”, ήταν το μόνο που της είπε λίγο πριν κλείσει πίσω του την πόρτα και την αφήσει πάλι ολομόναχη ανάμεσα σε εφημερίδες, αποτσίγαρα και ανεπίδοτα τσαλακωμένα ραβασάκια.
