18.01.2014 | 14:17

99, 999

Συντάκτρια: Κυριακή Κατσάκη

Από το vitemoderna

Αστυνομικό τμήμα, δωμάτιο εξουσιοδοτήσεων. Υπάλληλος σε γραφείο με φορμάικα του ’70 που έχει σπάσει ή ξεκολλήσει σε σημεία. Δίπλα του τασάκι με τσιγάρο, τακτοποιημένα χαρτόσημα. Στον τοίχο Παναγία ελαφρώς λοξή (όχι στο σύνηθες ασημί ανάγλυφο αλλά σ’ ένα άρρωστο μελιτζανί ) και πιο πάνω αιρκοντίσιον χωρίς περσίδες, με κοντό καλώδιο που δεν φτάνει σε μπρίζα (προφανώς από μεταφορά). Συρόμενο παράθυρο που φαίνεται να έμεινε μαγκωμένο εκ γενετής- στο αλουμίνιο της βάσης του, σβησμένα τσιγάρα. Το πάτωμα, παζλ: το πλαστικό πλακάκι έχει ξεφτίσει και φαίνεται από κάτω το μωσαϊκό. Μεγάλοι μαύροι λεκέδες, άγνωστης αιτιολογίας. Δίνω το έγγραφο στον υπάλληλο και καθώς σηκώνει τα μάτια του να με κοιτάξει νιώθω κάτι οικείο – νομίζω αρχικά ότι οφείλεται στους συνειρμούς που κάνω με Καρυωτάκη, Πρέβεζα, Θ. Αγγελόπουλο. Όμως όχι, ο άνθρωπος μου θυμίζει τον θείο μου, τους δύο θείους μου που ήρθαν με την αδερφή τους από την επαρχία στα τέλη του ’60 και ζούνε ακόμα όλοι μαζί, ανύπαντροι, στο δυαράκι τους στους Αμπελόκηπους.

(Γιατί τίποτα δεν είναι ελαφρύ σ’ αυτή τη χώρα, ούτε καν μια αφ’ υψηλού περιγραφή αστυνομικού τμήματος.)

(Τετάρτη, 08-01-2014)

Στο αγαπημένο μου αστυνομικό τμήμα ξανά. Βαδίζω με σιγουριά προς το γραφείο με την μωβ Παναγία και το κλιματιστικό αλλά τώρα βρίσκω άλλον αστυνόμο, να τρώει σκυμμένος σε ταπεράκι. Μην ενοχλείστε, μου λέει, είμαι περαστικός από δω. (Περίεργο, αυτό θα μπορούσα να το 'χα πει κι εγώ). Ο κύριος που μας εξυπηρετούσε παλιά; τον ρωτάω. Είναι σε άδεια, πηγαίνετε στα παιδιά μέσα.

Πάω στα παιδιά μέσα, περιμένετε έξω, είμαστε σε αλλαγή βάρδιας, θα εξυπηρετηθείτε. Αμφιβάλλω αλλά, ω του παραδόξου, καταφθάνει νεαρός αστυνόμος με φρεσκάδα του στυλ θα τα τακτοποιήσουμε όλα / εκφράζω το νέο πρόσωπο της αστυνομίας- ποιοι είμαστε εδώ; Ο παππούς προλαβαίνει και δίνει πρώτος τα χαρτιά του ενώ ξέρει ότι προηγούμαι- δεν αντιδρώ αλλά νιώθω τις φλέβες μου να φουσκώνουν με ταχύτητα. Ο πρόθυμος αστυνόμος μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε. Μπροστά ο παππούς, πίσω εγώ, ένα εικοσάχρονο κορίτσι και μια κυρία από τις Φιλιππίνες (η οποία ζητάει απεγνωσμένα δήλωση του νόμου 105- δεν της απαντάει, εννοείται, κανείς) Προχωράμε από δωμάτιο σε δωμάτιο αλλά ελεύθερο γραφείο δεν βρίσκεται πουθενά και επιστρέφουμε αναγκαστικά στο πρώτο όπου τρώει ακόμα ο συνάδελφος. Σε πειράζει να κάτσουμε εδώ; Όχι βέβαια, κάνετε τη δουλειά σας.

Μπαίνει μόνο ο παππούς ο οποίος και πιάνει κουβέντα σχετικά με την αξία του μαγειρεμένου φαγητού. Εμφανίζεται άλλος μπάτσος, ανώτερος. Σκέφτομαι ότι θα τους ελέγξει, ετοιμάζομαι να υπερασπιστώ τον άνθρωπο που τρώει. Αλλά όχι, σκύβει πάνω του, ρίχνει μια ματιά στο τάπερ και ρωτάει τι περιέχει- ύστερα τσιμπάει κάτι αδιευκρίνιστο. Τελικά δεν διώχνει αυτόν που τρώει αλλά εκείνον που μας εξυπηρετεί. Μπροστά πάλι αυτός με τις σφραγίδες στα χέρια, πίσω η κουστωδία, η Φιλιπινέζα ρωτάει σταθερά πού θα βρει δήλωση, πού έχει δήλωση.

Τελικά βρίσκεται άδειο γραφείο στο δωματιάκι της εισόδου. Εκεί στέκεται άλλος αστυνόμος-ρομπότ, έχει τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν, είναι προσηλωμένος στο ανοιχτό παραθυράκι που μπάζει, φαίνεται να κρυώνει ή να είναι σε κατάθλιψη, δεν είμαι σίγουρος. Χτυπάει το τηλέφωνο, σηκώνει το ακουστικό, δεν μιλάει, κατεβάζει το ακουστικό, συνεχίζει να κοιτάζει μπροστά. Ο παππούς εξυπηρετείται, φεύγει, δίνω το δικό μου χαρτί αλλά εμφανίζεται νέο πρόσωπο στο θεατρικό και μάλιστα από το παραθυράκι. Μα είναι η σειρά μου, τους λέω. Ο αστυνόμος με ακουμπάει μαλακά σε ένδειξη της φιλίας που αναπτύχθηκε μεταξύ μας: μισό λεπτάκι.

Ολοκληρώνει σε πέντε και όχι σε μισό, σηκώνεται πιο αποφασισμένος, σαν να είχε ξαφνική έμπνευση. Τον ακολουθούμε σε έναν μακρύ διάδρομο ενώ πίσω μου δεν βρίσκεται πλέον η νεαρή- προφανώς εγκατέλειψε σε προηγούμενο στάδιο.Μπαίνουμε σε νέο γραφείο, μου ετοιμάζει την εξουσιοδότηση, βάζει τις σφραγίδες, υπογράφει, μου το δίνει. Χαρτόσημα δεν θα βάλετε; Αυτά τα έχει ο κύριος που είναι σε άδεια, μου λέει. Και δεν χρειάζονται; Κατά ενενήντα εννέα κόμμα εννέα εννέα εννέα, δεν χρειάζονται, αν έχουν πρόβλημα ας μας το φέρουν πίσω.

Καθώς βγαίνω η Φιλιππινέζα με ρωτάει: πού δήλωση;