Ναι, αλλά πίσω από τη φετινή "κάθοδο των Μυρίων" στη Λήμνο, τι κρύβεται; Κρύβονται μεμονωμένοι άνθρωποι, που κάποια στιγμή, χωρίς να το διαλαλούν, είπαν "φθάνει η κοροϊδία" και άλλαξαν άρδην την εικόνα.
Πίσω από τη φετινή χαρμόσυνη εικόνα του λιμανιού της Μύρινας, να ξεφορτώνει καθημερινά χιλιάδες επισκέπτες με κέφι να γνωρίσουν το νησί, από καράβια ασυνήθιστα ωραία, καθαρά και γρήγορα, κρύβεται ο αγώνας ενός καθαρόαιμου Λημνιού, του Παναγιώτη Τσανταρλιώτη.
Ο άνθρωπος, που πάλεψε τα τελευταία χρόνια με κάθε είδους συμφέροντα, με άνωθεν πιέσεις, με αθέμιτα μέσα, με δικαστήρια και δικαιολογημένα συλλαλητήρια, για να πετύχει το ευκολονόητο "γιατί τα άλλα νησιά να έχουν διαφορετική μεταχείριση"; Η Λήμνος δικαιούται μία σωστή ακτοπλοϊκή γραμμή.
Τουλάχιστον, να καλύπτονται τα στοιχειώδη. Έτσι, παράτησε το ξυλεμπορικό του πατέρα του και μόλις αποφοίτησε από το Πολυτεχνείο της Αθήνας, έγραψε ιστορία για τη Λήμνο, φέρνοντας μία ισορροπία στην ακτοπλοΐα του νησιού, που δεν θα είχε επιτευχθεί διαφορετικά.
Ένας άλλος, που ακόμα αγωνίζεται για να προωθήσει την εξωστρέφεια των Λημνιών είναι ο πρόεδρος των φίλων του ANJAC (οργάνωση που αποσκοπεί να αναδείξει το ρόλο της Λήμνου στην αιματηρή εκστρατεία της Καλλίπολης πριν από 100 χρόνια).
Πρόκειται για τον ξενοδόχο Στέλιο Μάτζαρη, που πήρε πάνω του φέτος το βάρος της ευθύνης των επετειακών εκδηλώσεων στο νησί. Κι αυτό, μην έχοντας μαζί του καμία συμβολή του δημοσίου, της περιφέρειας ή της δημοτικής αρχής.
Έτρεξε, οργάνωσε και πραγματοποίησε τελικά ένα μικρό θαύμα, μέσα σε τόσο αντίξοες γενικά συνθήκες, κάτι που θα συζητηθεί και θα δώσει προοπτική για παραπέρα γνώση και εκτίμηση των αρετών όλου του νησιού και των ανθρώπων του.
Θυμίζουμε, ότι εκτός από τα καραβάνια των Αυστραλών που ήρθαν φέτος για την επέτειο, στις 3-4 Σεπτεμβρίου αφικνούνται και 70 νοσοκόμες από τη μακρινή ήπειρο, για να τιμήσουν τους νεκρούς που έπεσαν στη μάχη.
Φυσικά, δεν μπορώ να παραβλέψω τη συμβολή ενός αυτοδημιούργητου εμπόρου σφουγγαριών, του Πάνου Σωτηρίου. Τέτοια αγάπη για το μέρος όπου γεννήθηκε δεν βρίσκει κανείς ούτε σε περιγραφές των βιβλίων του Καζαντζάκη.
Διαλαλεί καθημερινά τη γοητεία του, τα προνόμια και τις ευλογίες του, όπου κι αν βρεθεί. Δεν είναι τυχαίο, που όταν σε γνωρίσει, αφού σε καθοδηγήσει σαν ακριβοπληρωμένος ξεναγός, ανοίγει το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του και βλέπεις ότι είναι γεμάτο από χάρτες και πληροφοριακό υλικό -όλα για τη Λήμνο.
Θα προσπεράσω στα γρήγορα μια άλλη μορφή του νησιού, τον Θανάση Κουσιναδέλη, που μου εμπιστεύθηκε ότι φέτος η ταβέρνα του δεν γνώρισε την κακή στιγμή της κρίσης και ότι στα 80 του χρόνια συνεχίζει κάθε βράδυ να ψήνει, να γράφει μαντινάδες, να γράφει δίσκους με δημοτικά πατήματα.
Πριν από μία εβδομάδα κτυπά την πόρτα του εξοχικού μου και βλέπω να εμφανίζεται ο Κώστας ο Τσιβίκης, ο εμβληματικός Λημνιός, συνταξιούχος ταχυδρόμος. "Σου έφερα κάτι που σ' ενδιαφέρει σίγουρα", μου λέει και αφήνει ένα ανάτυπο της έκθεσης ζωγραφικής που λειτουργεί, στο νέο χώρο "Αποθήκη" της Μύρινας μέχρι τις 2 Σεπτεμβρίου.
Υ.Γ. Είναι και άλλοι Λημνιοί άξιοι αναφοράς, αλλά για αυτούς και τους Λημνιούς της διασποράς, θα επανέλθουμε.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία της Κυριακής» 23 Αυγούστου 2015
