Γράφει το βυτίο

Με πλησίασε μια γυναίκα λίγο πριν τα σκαλάκια της εξόδου του μετρό. Τελευταία, διάφοροι άνθρωποι ζητάνε χρήματα όχι καθισμένοι όπως παλιά στην άκρη κάποιου πεζοδρομίου, αλλά κατεβαίνοντας στα εκδοτήρια των σταθμών του μετρό. Στέκονται δίπλα σου καθώς εσύ βάζεις τα κέρματα στο μηχάνημα. Έτσι, γρήγορα σκέφτεσαι ότι αυτό το εξωπραγματικό για την τσέπη σου 1,40, θα έπιανε περισσότερο τόπο αν αντί για εισιτήριο, γινόταν κουλούρι, καφές, τσιγάρο ή οτιδήποτε άλλο χρειάζεται ή θέλει αυτός ο άνθρωπος.

Από το Thethreewishe's Blog

Πηγαίνεις Γ’ Δημοτικού. Μέσα από το παράθυρο του ισογείου κοιτάζεις τα χελιδόνια και τις κορυφές των πεύκων που είναι γεμάτες κουκούλια, γέρικες κάμπιες και μελλοντικές πεταλούδες. Ο δάσκαλος παραδίδει πατριδογνωσία. Σημειώνει με λευκή κιμωλία στον πίνακα νομούς, ποτάμια, οροσειρές και κλιματολογικές συνθήκες. Μαθαίνεις τα σύνορα και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μιας χώρας που ονομάζεται πατρίδα και σε αυτήν, χωρίς καν να το ξέρεις, ποντάρεις ήδη πολλά. Το βράδυ, στο κρεβάτι σου, ξαναβλέπεις τις εικόνες της ημέρας όπως βλέπεις τις εικόνες του view master σου. Καμία δεν δακρύζει. Όλες χαμογελούν. Είναι αγνές εικόνες.

Γράφει ο kapakapamoiris

Ασανσέρ δεν υπήρχε. Τα σκαλιά μέχρι τον δεύτερο όροφο ήταν εικοσιτέσσερα. Συν άλλα οκτώ μετά την εξώπορτα της οικοδομής, σύνολο τριανταδυό. Εξ αρχής δηλαδή χαμένη παρτίδα. Από κείνες τις κάλπικες, που παίζαμε με φασόλια πάνω στα ρετάλια της «καλής» τσόχας των μεγάλων.

Εικοσιέξη

Δώσε

Τριανταέξη, κάηκες

Από το Thethreewishe's Blog

Τον τελευταίο καιρό είχε κόλλημα με τα ρουμάνικα. Άκουγε διαρκώς εκείνο το τραγούδι με τους Ρουμάνους που ανεβαίνουν με το ασανσέρ, και χαιρόταν. Στη δουλειά υπήρχαν αρκετοί νεοφερμένοι από τη Ρουμανία. Τη γλώσσα τους δεν την καταλάβαινε. Όταν όμως τους άκουγε να μιλάνε με εκείνους τους τραχείς και ακατέργαστους ήχους, είχε την εντύπωση πως άρχιζε να ζει μέσα στο τραγούδι. Πως ήταν μία από αυτούς.

Ένα μεσημέρι ο καινούριος ρουμάνος συνάδελφος μπήκε στο γραφείο της.

«Γιατί δεν βγαίνεις ποτέ έξω εσύ; Όλο γράφεις, γράφεις. Και τι γράφεις;», μίλησε αγγλικά.

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Τη νύχτα, ακόμη και σε δρόμους ακριβών προαστίων της Αθήνας, θα δεις ανθρώπους να ψάχνουν τα σκουπίδια, όχι αγχωμένα, πολύ προσεκτικά, με ενός είδους επαγγελματισμό. Ξέρουν τι μπορεί να βρουν στους κάδους της ανακύκλωσης και τι στους πράσινους, αφιερώνουν όσο χρόνο χρειάζεται για να κάνουν μια κάποια διαλογή και δεν ενοχλούνται από τα βλέμματα των περαστικών, δεν κρύβονται, όχι πια.

Γράφει ο kapakapamoiris

Την Δευτέρα λίγο πριν τα μεσάνυχτα ήταν, σιγουρεύτηκε πια, η πρώτη φορά που άνοιγε το Word, στάθηκε αμήχανος μπροστά του άγνωστο για πόσο και κάποια στιγμή το έκλεισε χωρίς να συναντηθούν τα ακροδάχτυλά του με κανένα πλήκτρο. Αυτό έγινε τρεις, τέσσερις, μπορεί και περισσότερες φορές. Από κάπου το ξέρω αυτό, ας μη κοροιδευόμαστε με εύοσμες σκέψεις σκέφτηκε ψιθυριστά. Γρήγορα συνειδητοποίησε πως ήταν ίδιο κι απαράλλαχτο με μια πανάρχαιη και διόλου σπάνια φυσική διαδικασία «παραλίγο» κένωσης, όταν έχεις τη δυσάρεστη αίσθηση πως κάτι τριγυρνάει αλαφιασμένο στα σωθικά σου ψάχνοντας έξοδο μα την κρίσιμη ώρα αρνείται να σε αποχωριστεί. Αφήνοντάς σε διπλωμένο, ιδρωμένο, πελιδνό, να μετράς ανάσες σαν σε τζούφια γέννα κι όταν το πάρεις απόφαση πως τίποτε δεν θα σου κάνει τη χάρη να σου αδειάσει τη γωνιά, να ξαναπέφτεις στο άλλο πλευρό περιμένοντας τις επόμενες ωδίνες.

Γράφει το kospanti

Μετατρεπόμαστε. Γινόμαστε σιγά-σιγά σαν τους Αμερικάνους που γύρισαν από τη Νορμανδία και γνώρισαν την πρέζα και τη τζαζ. Σαν τους Ιάπωνες μετά τη ρίψη των βομβών. Στίγματα στο δέρμα μας, επικίνδυνη οδήγηση, γαμήσι μ’ όποιον να ‘ναι. Ζούμε το μετατραυματικό μας σοκ, μόνο που δεν έχει χαραχθεί πλήρως και σε βάθος η πληγή, το «πριν» και το «μετά» μπλεγμένα. Δεν ξέρουμε τα μελλούμενα και δεν μας νοιάζουν. Τη μεγαλύτερη αναδουλειά στη χώρα την έχουν οι χαρτορίχτρες, τα μέντιουμ των γραμμών 090.

Από το ροβυθέ

Έβαλα το ξυπνητήρι γύρω στις εξίμισι. Για τα δικά μου ικαριακά μέτρα αυτό ισοδυναμεί με απόπειρα αυτοκτονίας, αλλά είχα σοβαρούς λόγους να το κάνω. Εφτά και δέκα ήμουν στο δρόμο, οχτώ παρά τέταρτο έβγαινα από τις σκάλες του Ηλεκτρικού στην έρημη πλατεία Βικτωρίας, οχτώ παρά πέντε διέσχιζα την είσοδο του τμήματος Μητρώου της ΔΟΥ Κατοίκων Εξωτερικού με τη σκέψη πως θα ήμουν ο πρώτος. Την προηγουμένη είχα φάει ένα δίωρο σε μια άλλη εφορία με αριθμό προτεραιότητας 237, και γύρω στη μία το μεσημέρι που βαρέθηκα κι έφυγα είχαν εξυπηρετήσει ως το 124, χώρια που αντελήφθην ότι είμαι σε λάθος εφορία. Αλλά σήμερα το είχα πάρει απόφαση. Εγέρθητος και δρόμο, ούτε πρωινό ούτε καφέ. Θα ήμουν ο πρώτος, πάει και τελείωσε.

Γράφει το πορτατίφ

Περπάτησα σε μια προβλήτα προχτές. Σε όλους αρέσει να περπατούν σε μια προβλήτα γιατί δεν οδηγεί πουθενά. Δεν χρειάζεται να σκεφτείς, το μυαλό αδειάζει. Δεν μπορεί να υπάρξουν απρόοπτα.

Από το TheTreeWishe's Blog

[...]

Τις νύχτες έβλεπε όνειρα με σημεία στίξης και σύνθετες δασυνόμενες λέξεις. Νωρίς το πρωί προσπαθούσε να τα ερμηνεύσει όλα αυτά, γερμένη στο τελευταίο κάθισμα του αστικού λεωφορείου που την πήγαινε στη δουλειά της.

Τα μεσημέρια, γύρω στις δώδεκα ή και λίγο πιο μετά, σχεδιάζε θερινά ταξίδια στο Νείλο ή στο Μισισιπή με ένα ποταμόπλοιο που έτριζε, και έγερνε κάπως, κι έτσι τρόμαζε τις ηλικιωμένες κυρίες που ζητούσαν κι άλλο, κι άλλο τζιν στο μαυριδερό καμαρώτο, κι ύστερα γελούσαν δυνατά και ξεχνούσαν το φόβο.