Δες αυτή: “Οι σιωπές είναι οι πραγματικές συζητήσεις ανάμεσα σε φίλους. Αυτό που μετράει δεν είναι τι θα πεις, αλλά το γεγονός ότι δεν είναι απαραίτητο να το πεις”. Γραμμένη από τον Μ. στις 23 Απριλίου 2004, στην συλλογή παραμυθιών του Oscar Wilde “Το σπίτι με τις ροδιές”. Μια αφιέρωση στις φιλίες, εκείνες που σιωπούν, που δεν χρειάζονται τα λόγια για να επικοινωνήσουν. Για αυτές μιλάει και ο Wilde στα παραμύθια του, ανάμεσα σε ιστορίες για νεαρούς βασιλιάδες, ψαράδες, ψυχές, αστροπαίδια, πρίγκηπες, αηδόνια, τριαντάφυλλα και γίγαντες. Για αυτές μιλάς και εσύ πάντα, ειδικά τώρα, τώρα που μαθαίνεις να μετράς την ζωή σου αλλιώς, τώρα που πια καταλαβαίνεις.
Έχει δίκιο ο Μ. Στα χρόνια που περνάς μέσα σε παρέες, φίλους, γνωστούς της μιας βραδιάς και κολλητούς του ενός χειμώνα, θα υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι που η σχέση σας θα είναι ή θα γίνει σαν τα βιβλία που σε περιμένουν στην βιβλιοθήκη, εκείνοι που η συχνότητα της επαφής δεν διαταράσσει καθόλου την ποιότητα της σχέσης, που μπορεί να περάσουν μήνες ή χρόνια ολόκληρα για να τους μιλήσεις, αλλά όταν θα σηκώσεις το τηλέφωνο ή θα τους δεις από κοντά η συζήτηση θα ξαναρχίσει από εκεί που τελείωσε την τελευταία φορά. Και ακόμα καλύτερα, η συζήτηση αυτή δεν θα χρειαστεί να διαρκέσει πολύ, δεν θα χρειαστεί να πείτε απολύτως τίποτα για όσα έχουν γίνει, γιατί θα αρκεί ο τόνος της φωνής σου όταν απαντάς αυτό το γενικό “είμαι καλά” για να εξηγήσει στον άλλο όλες τις ειδικές διακυμάνσεις του “καλά” σου.
Και με αυτή την ίδια οικειότητα θα χαθείτε πάλι, για άλλους τόσους μήνες ή και περισσότερους, και όταν θα ξαναβρεθείτε θα είναι εκείνη η ενδιάμεση σιωπή που θα έχει χτίσει ξανά τον πιο ειλικρινή σας διάλογο.
