Απ΄τη φιλία στα τέσσερα

O Aντρέας ήταν χαμένος στις σκέψεις του για μέρες, πράγμα όχι ασυνήθιστο.

Η Ελένη απ΄ την άλλη,  χαμένη μες στα γκομενικά της για βδομάδες, ακόμη πιο συνηθισμένο.

Και αυτός ο καφές που όλο έλεγαν να πιουν, από αναβολή σε αναβολή το πήγαινε.

Καθόλου δεν την πείραζε όμως.

Δεν άντεχε για άλλη μια φορά να τον ακούσει να την κατηγορεί για υπερβάλλουσα σοβαροφάνεια, για επίπλαστο αυθορμητισμό και για νάζι στα όρια του χαζοχαρούμενου.

Αντίστοιχα και εκείνος δεν ανυπομονούσε να ακούσει εκείνη να του λέει να πιάσει τη ζωή από τ' αρχίδια, να ξεκολλήσει από τις ανασφάλειες και τα σκοτάδια του, να βγει έξω να βρει καμιά γκόμενα -τα τριάντα τα είχε σχεδόν πατήσει.

Εν ανάγκη, θα του την έβρισκε εκείνη, είχε προθυμοποιηθεί πολλές φορές.

Πόσες φορές δεν είχε αναρωτηθεί για κείνον, γιατί δε μπορεί να σταυρώσει κάποια;

Τόσα χρόνια φίλοι, με γυναίκα δεν τον είχε δει.

Είχε σκεφτεί ότι ίσως είναι gay, φανταζόταν όμως, ότι θα της το είχε πει.

Κι έτσι, μη αντέχοντας για πολύ ο ένας τη μούρη του άλλου, φτιάξανε μια φιλία δεκαετίας, αλλά του Σαββατοκύριακου. 

Απλές συζητήσεις, ανώδυνες στα όρια του ασφαλούς, του συνηθισμένου, του σχεδόν βαρετού.

Πού να του πει εκείνη καμιά σοφία;

Θα την άρπαζε στην ειρωνεία και άντε μετά να συνέλθει από την ψυχρολουσία.

Ή, πού να της πει αυτός;

Αφού στα μάτια του ήταν φαντασμένη και ούτε που θα την καταλάβαινε.

Το πώς βρέθηκαν βέβαια να χαμουρεύονται ένα βραδύ σε κάποιο μπαρ της κακιάς ώρας, μάλλον ούτε που το καταλάβουν ποτέ τους.

Και ίσως και καλύτερα, γιατί μετά θα έπρεπε να σκεφτούν αν το συγχωρούν ή όχι.

Και δεν υπήρχε χρόνος για προβληματισμούς. 

Το χαμούρεμα έφερε επανάληψη.

Η Ελένη κινούσε τα νήματα, γιατί ως συνήθως νόμιζε ότι ερωτεύτηκε. 

Εκείνος κυλούσε σαν βαρκούλα στο γιαλό.

Πρόθυμα ακολουθούσε τις εμπνεύσεις της και έτσι κάποιες μέρες μετά και καμιά δεκαριά ούζα αργότερα, το σκηνικό μεταφέρθηκε στην είσοδο μιας πολυκατοικίας στις πέντε το χάραμα.

Αχόρταγα έβγαζαν ο ένας τα ρούχα του άλλου, αναστέναζαν και φώναζαν με κίνδυνο ν' ανοίξει το παράθυρο του ισογείου και να τους πιάσουν στα πράσα.

Σεξ υπερπαραγωγή.

Και καλά, πες για τον Αντρέα λογικό.

Ένας θεός ήξερε πόσα χρόνια είχε να πάει με γυναίκα.

Η Ελένη όμως, από σεξ μόνο πεινασμένη δεν ήταν. 

Το σεξ ήταν πράγματι σπουδαίο, πράγμα σπάνιο, αν ξέρεις να εκτιμάς ένα καλό κρεβάτι.

Ήταν σπουδαίο ακόμα και τις στιγμές που η γλώσσα του έψαχνε με αγωνία και δεν έβρισκε την κλειτορίδα της, φανερώνοντας την απειρία του.

Το πάθος όμως, η έλξη, ο συγχρονισμός και η χημεία, δεν ήταν από αυτά που σου τυχαίνουν κάθε μέρα.

Κάπως έτσι είπαν να το ξαναδοκιμάσουν.

Και το δοκίμασαν. Μερικές ακόμα.

Και το σεξ φορά με τη φορά, θύμιζε όλο και πιο τσόντα.

Για την περασμένη φιλία ούτε λόγος.

Είχε κάνει φτερά.

Είχε κάνει φτερά μαζί με το πρώην νοιάξιμο, τη φροντίδα, την αγκαλιά.

Δήθεν αλανιάρα εκείνη, δήθεν άβγαλτος και συναισθηματικός αυτός, θα νόμιζε κανείς πως το παιχνίδι θα ήταν προκαθορισμένο. 

Δεν ήταν όμως, γιατί αυτή η δική του σεξουαλική πείνα δεν άργησε να φέρει στο προσκήνιο όλα όσα στην πραγματικότητα τους κρατούσαν σε απόσταση.

Δεν της πήρε καιρό να καταλάβει πως η δειλία και οι δισταγμοί που τον κρατούσαν μακριά από τις γυναίκες όλο αυτό τον καιρό, δεν ήταν παρά ανικανότητα να δώσει κάτι παραπάνω, να δεθεί και να χαλαρώσει.

Όταν έφτασε να την ξεσκίζει στην αποθήκη ενός μπαρ στα τέσσερα, βρίζοντάς την ασύστολα και λίγα λεπτά μετά να τον βλέπει να φλερτάρει με τη μπαργούμαν, άρχισε να ξαναψάχνει στο πρόσωπό του, τον φίλο της.

Τον παλιό Αντρέα. Αλλά δεν τον έβλεπε πουθενά.

Η πείνα του για σεξ, είχε ρουφήξει ακόμα και τον ίδιο.

Τον όποιο καλό εαυτό του. 

Εκείνη τον τάισε, τον ξεμπλόκαρε, τον διασκέδασε.

Εκείνος της έμαθε να αποφεύγει τους πεινασμένους, τους δειλούς και τους τάχαμου στη θεωρία, αισθηματίες.

Και οι δύο κερδισμένοι βγήκαν.

Η φιλία στο διάολο.