Γράφει ο Silentcrossing

Θέλω ένα αγόρι με άσπρο δέρμα που να το καίει ο ήλιος. Να αλείφεται συνέχεια με το αντηλιακό του και πάλι να το καίει ο ήλιος. Θέλω ένα αγόρι με δυνατά χέρια που να κάνει μακροβούτια, αυτό είναι το μόνο που θέλω. Ένα αγόρι με τιρκουάζ γυαλιά, ξεφλουδισμένη μύτη και σημάδι απ’ το μαγιό. Θέλω να μεθάει με τσικουδιές, να ακούει Janis Joplin και όταν τρώει σουβλάκι να λερώνεται με γιαούρτι.

Στη δίκη της, η χήρα Λουδοβίκου Καπέτου (πρώην Μαρία-Αντουανέτα, βασίλισσα της Γαλλίας) κατηγορήθηκε, από τον εκδότη και αξιωματούχο της Παρισινής Κομμούνας Jacques-René Hébert, ότι, μαζί με την αδελφή του συζύγου της, μάθαιναν στον 9χρονο γιο της, και Διάδοχο του Θρόνου, τα μυστικά του αυνανισμού. Στόχος των δύο γυναικών ήταν, κατά τον Hébert, ο δια "ανθυγιεινών πρακτικών" έλεγχος της διανοίας του —για λογαριασμό ξένων δυνάμεων προφανώς. Η κατηγορία στηρίχθηκε σε γραπτή ομολογία του πιτσιρικά, 15 χρονών τον καιρό της δίκης!

Από το mpananas

Είμαστε οι δυο μας στην πιλοτή της πολυκατοικίας, είναι 8 παρά το πρωί και περιμένουμε μαζί το σχολικό λεωφορείο. Μου λέει πως δεν θα έρθει σήμερα στο σχολείο, θα κάνει κοπάνα αλλά να μην το πω στη μαμά. Και εγώ δεν το λέω.

Είμαστε οι δυο μας στο εφηβικό του δωμάτιο και μου λέει πως αγόρασε μηχανή κρυφά από όλους. Μου εκμυστηρεύεται το μεγάλο μυστικό του και εγώ υπόσχομαι να μην το πω σε κανέναν.

Tις νύχτες έβλεπε όνειρα με σημεία στίξης και σύνθετες δασυνόμενες λέξεις. Νωρίς το πρωί προσπαθούσε να τα ερμηνεύσει όλα αυτά, γερμένη στο τελευταίο κάθισμα του αστικού λεωφορείου που την πήγαινε στη δουλειά της.

Από τα μούτρα του George Le Nonce

 

Όχι, δεν μπορείς να φύγεις ακόμη, έχεις αναμφίβολα

αντιληφθεί πόσο απολαμβάνω τη θέα του προσώπου

σου, μην ανησυχείς,

Το αποφάσισα, σήμερα θα παραιτηθώ. Κι αν δεν το κάνω σήμερα, σίγουρα θα το κάνω αύριο ή μεθαύριο, ίσως να αντέξω μέχρι το τέλος της εβδομάδας, ίσως να με σώσει το Σαββατοκύριακο, τη Δευτέρα όμως θα παραιτηθώ σίγουρα.

Δεν είναι ότι έγινε κάτι στη δουλειά. Ίσα ίσα, όλα παραμένουν ίδια. Τα απανωτά 12ωρα, τα αγχωμένα αφεντικά, οι εκνευρισμοί, τα τηλέφωνα… θα έπρεπε να έχω συνηθίσει μέχρι τώρα. Κι η αλήθεια είναι πως είχα συνηθίσει, είχα βρει τον τρόπο να αντιμετωπίζω τις δεκάδες μικρές κρίσεις της κάθε ημέρας μου.

Γράφει ο kapakapamoiris

Να φεύγει -σχεδόν κρυφά-  απ΄το σπίτι και να μη σου ζητάει ούτε ένα ευρώ, για να μη σε στείλει στα πατώματα όσο κάνεις πως ψάχνεις. Να περνάνε τρεις μέρες, να της δίνεις ένα τάληρο -που το ‘κλεψες από κάποιον καθυστερημένο λογαριασμό- και να σου λέει «έχω, δεν θέλω, όταν δεν έχω θα σου ζητήσω». Να σε μεγαλώνει με τέτοια ψέμματα για να μη σε γονατίσει κι άλλο (της φτάνει αυτό που βλέπει) , να τη βλέπεις να βγαίνει με τα ψέμματά σου στην τσέπη. Ψέμματα, όχι κέρματα.

Γράφει ο Τσαλαπετεινός

Τα παιδιά, καλά. Η ίδια κι ο άντρας της, το ίδιο. Η δουλειά τους, κουτσά στραβά, πηγαίνει. Σαφώς λιγότερη -"πάνε οι καλές εποχές"- αλλά τα φέρνουν βόλτα. Ενώ χαμογελούσε, της ξέφευγαν αναστεναγμοί. Καταλάβαινα ότι υπήρχε κάτι που τη βάραινε. Όχι το βάρος που κουβαλάμε όλοι μας πλην των αναίσθητων· κάτι άλλο. Είχα το θάρρος -φίλοι από παιδιά βλέπεις- να τη ρωτήσω στα ίσια.

-"Ο αδελφός του πατέρα μου έκανε απόπειρα πριν μερικούς μήνες" είπε με μια ανάσα κοιτώντας με στα μάτια και ύστερα κατέβασε το κεφάλι.