Από τα μούτρα του George Le Nonce

Μεταξύ μας είμαστε.

Δεν μας βλέπει κανείς,

δεν μας ακούει κανείς.

Μπορείς να αισθανθείς

σαν στο σπίτι σου.

Γράφει το πορτατίφ

 Σ' ένα λιβάδι πάω και με πιάνει κλειστοφοβία, κοιτάζω το Πέραμα και ησυχάζω, μάλλον θα εθίστηκα στην ασχήμια, γιατί δε θέλω να πιστέψω -φοβάμαι και να το πω- πως η βαρβαρότητα δημιουργεί ενίοτε και ομορφιά εκτός κι αν

Από το άπιαστος λέιζερ   Δεν συνηθίζεται ο φόβος, ζεις σε αναμονή για το χειρότερο. Όπως το βράδυ που τον βρήκα να με περιμένει έξω από το σπίτι μετά το μάθημα αγγλικών· λίγο πιο πριν, ενώ μπαίναμε στην αίθουσα μου ‘χε πει, μόλις βγούμε να ξέρεις θα σε κόψω-θα σου χαρακώσω το πρόσωπο, καθώς έβγαζε από την τσέπη του για να μου δείξει το στιλέτο.   χρατς! η πρώτη χαρακιά στο λαιμό πρέπει να έγινε στο δρόμο, λίγο μετά που τον πιάσανε, τρεις ήτανε ή τέσσερις, μεσημέρι ήτανε, κάτι του βάλανε στη μύτη κι έχασε τις αισθήσεις του, μετά χάθηκε για τρεις μέρες, οι φίλοι του τον ψάχνανε μάταια στα σόσιαλ μίντια, από τους υπόλοιπους δεν το ‘μαθε κανείς, οι πούστηδες της επαρχίας δεν είναι μείζον θέμα στα δελτία ειδήσεων

Από το ThethreeWishes's Weblog

Κάθε πρωί τη βλέπω να περνά στο διάδρομο του κτιρίου που δουλεύουμε μαζί. Μόνο εκεί συναντιόμαστε, ποτέ κάπου έξω. Εγώ μπαίνω κι εκείνη βγαίνει, ή το αντίθετο. Μου γνέφει ένα γεια και αποστρέφει το βλέμμα της. Έπειτα ξεμακραίνει κοιτώντας τη μοκέτα.

Η Μόνικα περπατά κοριτσίστικα. Δεν πρέπει να είναι πάνω από τριάντα. Έχει γαλάζια μάτια και μεγάλα, κατάλευκα δόντια. Όταν γελάει η οδοντοστοιχία της μοιάζει να γίνεται ολόκληρο το πρόσωπό της. Αν δεν ήταν συνάδελφος θα μπορούσε να είναι καρτούν ή ηρωίδα παιδικού βιβλίου. Σίγουρα πάντως, ό, τι κι αν ήταν, δεν θα περνούσε απαρατήρητη.

Γράφει ο kapakapamoiris

Όταν βραδιάσει ανάβω τα ρεσώ, ανοίγω μια μπίρα και χαζεύω τους σκουπιδοντενεκέδες κάτω απ΄το μπαλκόνι μου. Δεν γνωρίζουν μέρες δόξας τελευταία. Πάω να χαρώ με τη σκέψη ότι κανείς δεν έχει ανάγκη να σκαλίσει πια για να βρει τα πεταμένα μας, ότι όλοι κουτσοβολεύονται με τα δικά τους απομεινάρια. Μετά σκέφτομαι ότι συνήθως είναι άδειοι. Κανείς δεν ψάχνει ανύπαρκτα σκουπίδια από χόμπι. Υποθέτω.

Από το mental absurdities

η λέξη νόημα δεν θα έπρεπε να αναφέρεται στη ζωή, γιατί από μόνη της η ζωή δεν έχει κανένα. δίνουμε αξία σε αυτά που εμείς θεωρούμε απαραίτητα για να καταφέρουμε να αντέξουμε την πραγματικότητα στην οποία αρχικά δεν επιλέξαμε καν να βρεθούμε. μοιράζουμε τα κομμάτια μας σε ό,τι πιστεύουμε ότι θα μας αποτρέψει από την ατέρμονη επιθυμία για αυτοχειρία, προσφέροντάς μας λίγο χρόνο παραπάνω.

Γράφει το χαμένο επεισόδιο

Αμήχανος είναι πάντα ο αποχωρισμός, οι σκέψεις αδυνατούν να συναντήσουν λέξεις, μόνο επιφωνήματα, γκριμάτσες και πόδια που τρέχουν μακριά, όλα νεύματα μιας βουβής στιγμής. Ο αποχωρισμός βέβαια είναι το τυπικό τελευταίο ραντεβού, ο ίδιος ο χωρισμός έχει συντελεστεί καιρό πριν, τότε που έληξαν τα σημεία στίξης και δεν σου βρίσκεται πια ούτε ένα τόσο δα θαυμαστικό να ακουμπήσεις την πλάτη σου, και κυρίως ούτε ένα ερωτηματικό, αυτό που πάντοτε ήταν το σωστό αντικλείδι για όλες τις πόρτες ασφαλείας. Τώρα ανασφάλεια και καψόνι στα όρθια. 

Από το combustions

σαν να είσαι σε ένα δρομολόγιο λεωφορείου που δεν γνωρίζεις τον προορισμό, οι συνεπιβάτες έχουν μουτζουρωμένα, απροσδιόριστα  πρόσωπα και μόλις τους ακουμπάς τον ώμο για να ρωτήσεις τι συμβαίνει εξαφανίζονται  / από το παράθυρο βλέπεις μακριά κάτι αχνές λάμπες μα μόλις πλησιάζεις σβήνουν απότομα / μια αναλαμπή διεξόδου η φωνή του οδηγού να λέει πως όποιος θέλει να καπνίσει μπορεί να το κάνει, και βγάζεις το πακέτο με τα τσιγάρα μα είναι όλα βρεγμένα, νερό αναβλύζει μέσα από το πακέτο /

Γράφει ο kapakapamoiris

Ο πίνακας με τις αναγγελίες αφίξεων ήταν πέντε μέτρα μακριά του μα χρειάστηκε να βάλει γυαλιά για να διαπιστώσει πως τα delayed και diverted κατατρόπωναν κατά κράτος τα landed και expected. Για να ξεγελάσει το φόβο του γύρισε από την άλλη, μήπως και οι αναχωρήσεις έβγαζαν καλύτερο συντελεστή. Μάταια. Τόσα cancelled και new time δεν είχε ματαδεί κι ας τριγυρνούσε σε αεροδρόμια απ’ την εποχή που ο Γουίλμπουρ Ράιτ δεν είχε ακόμη τρίχες στις μασχάλες του. Εντάξει, υπερβολή. Από την εποχή που η British Airways ήταν ακόμη BOAC.

Από το TheThreewishes's Weblog

Η Ίριδα είναι η γηραιότερη άστεγη του μετρό των Βρυξελλών. Κάθε Μάη βγάζει τα χειμωνιάτικα και φορά ένα πουκάμισο με λουλούδια. Αυτό είναι το δικό της καλωσόρισμα στην άνοιξη, ανήμερα στη γιορτή της, όταν η πόλη γεμίζει με ίριδες, το επίσημο σύμβολό της: «Ίρις, το άνθος των Βρυξελλών».

Τα πρωινά διαβάζει τα free press του μετρό και πίνει καφέ στο κυπελάκι. Την καθημερινή της τουαλέτα την κάνει στις εγκαταστάσεις του μετρό, που φτιάχτηκαν για τους υπαλλήλους που πουλάνε εισιτήρια και ανανεώνουν τις συνδρομές των τρένων. Τα Σάββατα βάζει μπουγάδα στους νιπτήρες.