Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου | Protagon

«Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν ιστορία». Ένα γαλλικό γνωμικό που έμαθα πρόσφατα και από τότε έχει κολλήσει στο μυαλό μου σαν πλοκάμι. Ό,τι και να σκέφτομαι, ό,τι και να κάνω αυτές τις μέρες, η φράση σκάει σαν ζονγκ. Πρέπει να τη λύσω ή, τουλάχιστον, να την ελέγξω, αλλιώς ούτε αυγό δεν μπορώ να τηγανίσω.

Γράφει ο Νίκος Ξυδάκης

Ένα παλικάρι πεσμένο στο δρόμο, σαν να κοιμάται στην αγκαλιά της κοπέλας του, ταξιδέυοντας με πλοίο για να νησιά. Μόνο το κλαμένο πρόσωπο της κοπέλας, λίγο αίμα στο γόνατο και το αίμα στο πεζοδρόμιο προδιαθέτουν για κάτι κακό, ίσως αναπότρεπτα κακό. Το παλικάρι είναι ο Παύλος Φύσσας, ο Killah P, λίγο πριν ξεψυχήσει χτυπημένος δόλια από μαχαίρι ναζιστή, η θρηνούσα κοπέλα είναι η Χρύσα, η κοπέλα του. Είναι η πρώτη ώρα της 18ης Σεπτεμβρίου 2013.

Γράφει ο Αντώνης Λιάκος |Χρόνος

Η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής χρειάζεται να είναι προσεκτική γιατί ενδέχεται να προκαλέσει απροσδόκητα αποτελέσματα που θα στραφούν σαν μπούμερανγκ εναντίον της δημοκρατίας. Η έως τώρα ανοχή ή η αδιαφορία απέναντι στη Χρυσή Αυγή, η έλλειψη ενός σαφούς ιδεολογικού μετώπου δεν πρέπει να οδηγήσει σε αποτελέσματα που θα έχουν ως συνέπειες αμφισβητούμενες συνταγματικές πράξεις.

Γράφει ο Ανδρέας Ζαμπούκας | Protagon

Πρώτα πρώτα, ας δούμε ποιος αντιπροσωπεύει τη φωνή της συλλογικής συνείδησης ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τα κόμματα, οι ακαδημαϊκοί δημόσιοι υπάλληλοι, αρκετοί «επιφανείς» δημοσιογράφοι, οι απανταχού συνδικαλιστές και οι εκπρόσωποι των φοιτητικών παρατάξεων. Λίγο πολύ, αυτοί είναι οι «δυναμικοί» και «επίσημοι» εκπρόσωποι στην άρνηση, για απελευθέρωση των πανεπιστημίων και ίδρυση ιδιωτικών. Οι υπόλοιποι, γονείς, μαθητές, φοιτητές, καθηγητές μέσης εκπαίδευσης και ευρύτερη κοινή γνώμη συντηρούν μια γενικόλογη αντίδραση, που οφείλεται περισσότερο στην άγνοια και στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος.

Γράφει ο Γιώργος Σιακαντάρης | Τα Νέα

Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στην Έκθεση Θεσσαλονίκης ο κος Τσίπρας κάποια στιγμή δυσκολεύτηκε να καταλήξει σ’ ένα όρο: να πει σημασιολογία ή σημειολογία. Απολαυστική στιγμή και καθόλου σαρδάμ. Ποιος όρος όμως ήταν ο σωστός;

Αυτά παθαίνει κανείς, όταν επιχειρεί να μιλήσει για πράγματα που θεωρούνται in, αλλά ό ίδιος είναι εντελώς off, από αυτά. Ο κος Τσίπρας άξιζε εδώ της ευφυούς παρατήρησης που έκανε ο Γιάννης Πρετεντέρης σε συναδέλφους του στο MEGA, όταν αυτοί υποστήριζαν ότι η τρόικα ζητάει απολύσεις για σημειολογικούς λόγους. Τότε αυτός τους ρώτησε: «Και τι είναι ρε παιδιά η τρόικα, ο Ντεριντά είναι;». Ο κος Τσίπρας όντως , νομίζει ότι αν αναμείξεις ολίγη επανάσταση και ολίγον Ντεριντά (έστω Ζίζεκ) κάνεις μια μεγάλη Αριστερά;

Γράφει ο Σταύρος Τσακυράκης

Μερικοί πιστεύουν ότι η Χρυσή Αυγή μπορεί να προκαλέσει πανελλαδική εκλογική αναμέτρηση με την παραίτηση του βουλευτή Επικρατείας και την άρνηση όλων όσοι μετείχαν στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας να τον αναπληρώσουν. Στο ενδεχόμενο αυτό, υποστηρίζουν, η αναπλήρωση εκ των πραγμάτων θα γίνει με αναπληρωματική εκλογή σε όλη την επικράτεια. Η άποψη αυτή ουσιαστικά αποδέχεται τον παραλογισμό να μπορεί κάθε κόμμα (όσο μικρό και να είναι αυτό) να προκαλεί, όποτε θέλει, γενική εκλογική αναμέτρηση με το τέχνασμα της παραίτησης των βουλευτών του (εννοείται με έξοδα των φορολογουμένων). Αν ήταν βάσιμη, θα ακύρωνε όλες τις διατάξεις για το πότε μπορούν να προκηρυχθούν γενικές εκλογές και βασικές αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, όμως, η άποψη αυτή δεν έχει κανένα έρεισμα στο Σύνταγμα.

Γράφει ο Χρήστος Χωμενίδης

Σεπτέμβριος 1999. Είμαι τριαντατριών -έχω τα χρόνια του Χριστού, που έλεγαν οι παλιοί- αντίθετα όμως από Εκείνον, εγώ δεν νοιάζομαι να διδάξω τίποτα σε κανέναν. Ζω σάμπως να έχω κάνει κοπάνα απ’ το σχολείο στα δεκάξι μου και να μην έχω επιστρέψει ποτέ. Δεν έχω καμιά απολύτως πρόθεση ούτε να σοβαρευτώ ούτε να νοικοκυρευτώ, πόσω δε μάλλον να πλουτίσω.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές | Athensvoice

Όταν δολοφονείται ένας άνθρωπος πρέπει να μιλάμε μόνο γι’ αυτόν, για το ίδιο το γεγονός. Του το χρωστάμε. Γιατί πέθανε επειδή τραγουδούσε «άμα φύγουν οι ξένοι ποιον θα μισήσετε; Εσείς μισείτε τα πάντα, ποιον ν’ αγαπήσετε;». Γιατί ήξερε δηλαδή και μας το ’λεγε, ότι το πρόβλημα δεν είναι οι αφορμές, οι δικαιολογίες, αλλά το μίσος. Του το χρωστάμε γιατί ο θάνατός του είναι το μεγαλύτερο δώρο στην κοινωνία μας. Είναι το χαστούκι, το σοκ που μπορεί να την αφυπνίσει και να την ξανακάνει ανθρώπινη.

Μέχρι τη φοβερή πολιτική δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα από Χρυσαυγίτη ο νεοναζισμός κάλπαζε ανεξέλεγκτος. Η εγκληματική δραστηριότητα αναπτυσσόταν και διαχεόταν κάτω από τα μάτια της Ελληνικής Αστυνομίας, χάρη στην αμηχανία των θεσμών και την απάθεια της κυβέρνησης.

Της Σώτης Τριανταφύλλου | Protagon

Ναζιστικές και εγκληματικές συμμορίες “λευκής υπεροχής” υπάρχουν παντού: το καλοκαίρι του 2003 είχα ακολουθήσει τα ίχνη τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το Πουλάσκι του Τενεσί – όπου το 1865 ιδρύθηκε η Κου Κλουξ Κλαν – μέχρι το Ντάλλας του Τέξας όπου οι Hammerskins έκαναν μαύρες γιορτές. Για λίγες εβδομάδες προσπαθούσα να καταλάβω τι μεταμορφώνει έναν άνθρωπο σε πολιτικό εγκληματία και ποια είναι τα ψυχικά του γνωρίσματα. Είναι άραγε, «κατά τα άλλα», φυσιολογικός; Τρέφει τα προβλεπόμενα αισθήματα για την οικογένεια και τους φίλους του μολονότι η ζωή του ορίζεται από εγκάρδιο μίσος; Έχει ηθικό σύστημα - έστω παραμορφωμένο - ή ενεργεί χωρίς καμιά ηθική αξία; Υπάρχει συλλογική ευθύνη «κατασκευής δημίων» ή πρόκειται για ατέλεια της ανθρώπινης φύσης;