Γράφει ο Σταύρος Τσακυράκης

Δεν είναι η πρώτη φορά στη μεταπολίτευση που ένας πολίτης πέφτει θύμα δολοφονικής πολιτικής μισαλλοδοξίας. Η δολοφονία, ωστόσο, του Παύλου Φύσσα αποτελεί νέα κλιμάκωση της βίας. Σε αντίθεση με τις δολοφονίες από παράνομες οργανώσεις, αυτή συδέεται με τη μισαλλοδοξία ενός φασιστικού κόμματος που έχει σημαντική εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο και φέρεται να έχει απήχηση στο εκλογικό σώμα.

Γράφει ο Δημήτρης Ψυχογιός

Στον Θίασο του Αγγελόπουλου υπάρχει σκηνή όπου, Αριστεροί και Δεξιοί βρίσκονται σε λαϊκή ταβέρνα και αντιπαρατίθενται με τα τραγούδια των παρατάξεων τους. Δεν μου είχε αρέσει, την είχα βρει στυλιζαρισμένη και δεν καταλάβαινα τη σημασία της, ώσπου διάβασα στο βιβλίο του Ιάσονα Χανδρινού για την ΟΠΛΑ (Το τιμωρό χέρι του λαού, Eκδόσεις Θεμέλιο) για τις συγκρούσεις των δύο παρατάξεων στις λαϊκές γειτονιές, για παρεξηγήσεις και τσακώματα σε ταβέρνες και καφενεία που κατέληγαν σε πολιτικές δολοφονίες.

Γράφει ο Νίκος Μπίστης | Protagon

Επειδή επιμένω να ζω σε μια ελεύθερη χώρα περπάτησα χτες στο κέντρο της Αθήνας. Έστριψα από την Πανεπιστημίου και ανηφόρησα την Μπενάκη από το αριστερό πεζοδρόμιο. Πέρασα μέσα από μια καφετέρια που είχε απλώσει τα τραπεζάκια της στο πεζοδρόμιο. Με την άκρη του ματιού μου είδα μια παρέα από 6-7 άτομα να στρέφεται προς το μέρος μου. Από τον καιρό της χούντας έχω μάθει να ξεχωρίζω το κίτρινο βλέμμα του μίσους που έλεγε και ο Λεωνίδας, όπως επίσης και τη σωματοδομή των φασιστών. Το μίσος ξεχείλιζε αλλά δεν ήταν νεοφασίστες, ήταν «αγανακτισμένοι», από αυτούς που τους χαϊδεύουν κάποια δελτία και κάποιοι συμπονετικοί δημοσιογράφοι. Σηκώθηκαν πάνω και άρχισαν να ουρλιάζουν: «Δωσίλογε, ευρωλιγούρη, κάθαρμα, μνημονιακέ, άντε γ......., και άλλα "γαλλικά".

Ναι, εσύ... Δεν ξέρω πώς να σε αποκαλέσω· τη λέξη "φίλος" την κρατάω για όσους το νιώθω πραγματικά· πολλές φορές στο παρελθόν ήθελα να σε αποκαλέσω "μαλάκα", αλλά οι τρόποι μου δεν μου το επέτρεπαν. Ξερω, ούτε εσύ με πας· σε έχω δει να μοιράζεις ηλεκτρονικούς ψόφους αριστερά και δεξιά. Έμαθα και εγώ για έναν άνθρωπο που σκοτώθηκε χθες τη νύχτα. Είχε πάει να δει μπάλα και τον μαχαίρωσαν. Και εγώ εκείνη την ώρα γυρνούσα, υποθέτω και εσύ. Θα μπορούσε να είχε συμβεί και σε εμάς. Γι' αυτό, θα ήθελα να σου πω δυο πράγματα, δε θα σου φάω πολλή ώρα.

Του Στάθη Ν. Καλύβα* | Καθημερινή

Είναι πολύ της μόδας τελευταία οι αναφορές σε επερχόμενο εμφύλιο πόλεμο που απειλεί τη χώρα. Για αρκετούς μάλιστα, ένας άτυπος εμφύλιος έχει ήδη ξεκινήσει. Κάποιοι χρησιμοποιούν τον όρο μεταφορικά, αλλά πολλοί κυριολεκτούν. Ας μου επιτραπεί να τους καθησυχάσω: κινδυνεύουμε από πολλά, αλλά όχι από εμφύλιο.

Γράφει ο Βασίλης Βαμβακάς, λέκτορας Κοινωνιολογίας της Επικοινωνίας στο ΑΠΘ

Η βάναυση δολοφονία του Παύλου Φύσσα βγάζει επιτέλους το κεντρικό ερώτημα από αστυνομικού χαρακτήρα αναζητήσεις και το κάνει ουσιαστικά πολιτικό και πατριωτικό: θα δεχτούμε όλοι τη συνευθύνη μας στην καλλιέργεια του νεοφασισμού στην Ελλάδα; Γιατί αν πρόκειται να τσακωθούμε και πάλι για το ποιος έχει βάλει περισσότερο νερό στο αυλάκι της Χρυσής Αυγής, τότε το μόνο που θα κάνουμε είναι να την οπλίσουμε για το επόμενο θύμα της.

Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο  και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές | Protagon

Ο τίτλος «Σκοτώνουν την Αμυντική Βιομηχανία» θα ήταν ίσως το καλύτερο αστείο του φθινοπώρου. Μια αριστερά που δίνει αγώνες για τη βιομηχανία όπλων μόνο ελληνική θα μπορούσε να ήταν. Ευτυχώς δεν έχουμε βιομηχανία όπλων. Κάτι σφαίρες αγοράζαμε κάποτε από το φίλο Μιλόσεβιτς και τις βάφαμε γαλανόλευκες. Η αμυντική μας βιομηχανία δικάζεται αυτή τη στιγμή στο εφετείο μαζί με τον Άκη. Αυτά που κυρίως παρήγαγε, ήταν μίζες.

Του Πάσχου Μανδραβέλη | Καθημερινή

Εχουμε και λέμε: ο αρχηγός ενός κοινοβουλευτικού κόμματος προτρέπει τους οπαδούς του να λιντσάρουν ένα δήμαρχο. Σύμφωνοι! Πολλοί θα πουν ότι αναφερόμαστε στον κ. Πάνο Καμμένο κι επομένως «δεν έχει σημασία», όπως θα έλεγε και ο Γεώργιος Παπανδρέου. Είναι σίγουρο όμως ότι όσοι τον άκουσαν έχουν περισσότερο μυαλό; Κι αν κάποιοι ακόμη πιο επιπόλαιοι πάρουν τοις μετρητοίς τα λόγια του και υλοποιήσουν την παρότρυνση, ελπίζουμε ότι το επίσημο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ να βρει δυο λόγια καταδίκης, αντί να πετά με σοβιετικό τρόπο την μπάλα στην εξέδρα ότι και «οι μαύροι (του πολιτικού τόξου) βασανίζουν τους άλλους».

Γράφει ο Γιάννης Παντελάκης | Protagon

Τα τελευταία χρόνια, τάγματα εφόδου, δολοφόνοι με μαύρα, σπέρνουν τον πανικό. Στην αρχή μαχαίρωναν μετανάστες.

Όλοι, σχεδόν όλοι, κοιτάζαμε τις ειδήσεις των οκτώ τα βράδια. Και εκεί δεν μας έλεγαν τίποτα για όλα αυτά. Καμιά φορά, λίγο πριν το δελτίο καιρού, η εκφωνήτρια μέσα σε 4 δευτερόλεπτα έκλεινε το δελτίο με μια μικρή αναφορά. Έλεγε περίπου για μικροεπεισόδια τα οποία η αστυνομία απέδιδε σε «επίλυση διαφορών μεταξύ αλλοδαπών». Κουνάγαμε το κεφάλι, μάλλον ξέραμε πως δεν πρόκειται για πλακώματα αλλοδαπών, αλλά ποιος είχε τη διάθεση να υπερασπιστεί έναν μαχαιρωμένο Πακιστανό; κι όσοι, είχαν τέτοια διάθεση, αυτόματα έμπαιναν στην κατηγορία των γραφικών γκρουπούσκουλων. Το λύναμε κάπως έτσι το θέμα στη συνείδησή μας.