Γράφει η Εύα Στάμου

Είναι πλέον φαινόμενο συνηθισμένο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: αναρτήσεις επιθετικού περιεχομένου και υβριστικού χαρακτήρα γραμμένες ανορθόγραφα με κεφαλαία γράμματα. Όσοι ασχολούμαστε με το φέισμπουκ και το τουίτερ συναντάμε τέτοιου είδους αναρτήσεις καθημερινά. Πρόκειται για κείμενα χωρίς ειρμό, ασύντακτα, ασυνάρτητα κι αδόμητα, με κύριο στόχο τον εκφοβισμό ή τον διασυρμό κάποιου με του οποίου τις ιδέες ή την πολιτική δράση διαφωνεί ο γράφων.

Το κείμενο της ομιλίας μου στο Συνέδριο του ΙΣΤΑΜΕ, 4 Σεπτ. 2013.  Η Συνεδρία είχε θέμα: ‘Κράτος και οικονομία πριν και μετά την κρίση’.

Το πιο σημαντικό ερώτημα για την οικονομία της Μεταπολίτευσης είναι, νομίζω, το εξής: Γιατί καμμιά κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το εμπορικό ισοζύγιο, και γιατί όποτε κάποιοι ελάχιστοι το έθεταν στο δημόσιο διάλογο, δεν τους άκουγε  κανένας.

Το εμπορικό ισοζύγιο, η διαφορά ανάμεσα σε εξαγωγές και εισαγωγές, ήταν  αρνητικό από το 1962 και με γενικά αυξητική τάση μέχρι το 2008. Είχαμε σωρευτικά το δεύτερο μεγαλύτερο έλλειμα στην ευρωζώνη και στην ΕΕ των 17 μετά την Πορτογαλία.

Γράφει η Μαρία Τοπάλη

Βρέθηκα εκτός Ευρώπης δυο φορές μονάχα στη ζωή μου, κι ήταν και τις δυο γύρω από τη Μεσόγειο, το πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90. Τη μια φορά ήταν στα ανατολικά παράλια, την άλλη στα βόρεια. Βρέθηκα, επίσης, τη δεκαετία του ’80, κάμποσες φορές σε χώρες ευρωπαϊκές μεν γεωγραφικά, αλλά του (πρώην πλέον) «ανατολικού μπλοκ». Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, κοινό σε όλα αυτά τα μέρη, ήταν τα όπλα. Έβλεπες κάθε τόσο στο κέντρο των πόλεων όπου σύχναζαν οι τουρίστες σαν κι εμένα, ένοπλους: στρατιώτες κυρίως, αλλά και αστυνομικούς, με αρκετά βαρύ οπλισμό, να φρουρούν κτίρια, να περιπολούν στους δρόμους. Τους έβλεπες στα καφενεία, όπου θα σταματούσες να ξαποστάσεις καθώς έπαιρναν κι αυτοί τον καφέ τους, με κάτι τεράστια όπλα παρά πόδα- ο πους στην περίπτωση αυτή θα ανήκε μάλλον στην καρέκλα ή στο τραπεζάκι του καφενείου.

Γράφει ο Νίκος Δήμου | Lifo

«Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Αντιστρέφω το αρχαίο ρητό.

Το «κακόν» ήταν η απώλεια του Τρίτου Προγράμματος της ΕΡΑ – στο οποίο είχα μόνιμα κολλημένη τη βελόνα. (Υπάρχουν ακόμα «βελόνες» σε μερικά τρανζίστορ.)Το «καλόν» που προέκυψε ήταν η επαν-ανακάλυψη του 9,84.

Με τον σταθμό αυτό με συνδέει σημαντική ιστορία. Ήμουν από τα ιδρυτικά μέλη. Τα πρώτα δύο χρόνια της ζωής του (1987-88) είχα μία πρωινή κυριακάτικη εκπομπή με μυθική (για τα σημερινά δεδομένα) ακροαματικότητα. Εύκολο: απέναντι υπήρχε μόνο η κοιμισμένη τότε κρατική ραδιοφωνία.

Του Νίκου Χριστοδουλάκη | Protagon

Όσοι επιμένουν ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να είχε μπει στο Ευρώ, επαναφέρουν μια παλιά και πολλαπλά διαψευσμένη επιχειρηματολογία της δεκαετίας του 1990, εμπλουτισμένη με μία ενισχυμένη δόση περί «ελληνικής ακαταλληλότητας». Τους απαντώ λοιπόν τα εξής:

1. Οι Αμερικανοί οικονομολόγοι σχεδόν στο σύνολό τους ήταν εξαρχής αρνητικοί στη δημιουργία του Ευρώ. Μερικοί μάλιστα, όπως ο Φρίντμαν, στοιχημάτιζαν ότι σε δέκα χρόνια θα είχε καταρρεύσει. Έχασαν. Πάντως κανείς τους δεν είχε πει τότε να μην μπει ειδικά η Ελλάδα στο ευρώ. Δεν γνωρίζω γιατί ορισμένοι εφευρίσκουν αναδρομικά μια τεχνητή και δήθεν έγκυρη διεθνή κατακραυγή εναντίον της Ελλάδος.

Γράφει ο Γιάννης Παπαδημητρίου

Καλώς ή κακώς, η ζωή των ανθρώπων χαρακώνεται από στιγμές αδιαχείριστου πόνου. Οι ημέρες αυτές, που επαναλαμβάνονται με ζηλευτή συνέπεια κάθε χρόνο και μοιάζουν με σιωπηρά μνημόσυνα, λειτουργούν σαν σεισμικά ρήγματα. Μόλις η μνήμη αφυπνίζεται, η λύπη ξεχύνεται ορμητικά σαν πεινασμένη λάβα. Από τις μαύρες σελίδες του ημερολογίου, οι πιο σκοτεινές είναι εκείνες που κουβαλάνε μια απώλεια.

του Γιάννη Παπαθεοδώρου | dimart

Ο «δεύτερος θάνατος» του σχεδιαστή μόδας Μιχάλη Ασλάνη δεν έγινε στο σπίτι του αλλά στο «ταμπλόιντ» του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα παλαιά και νέα μίντια εκθέτουν τόσο ωμά τη νεκροφιλική φαντασίωση της δήθεν «αποκλειστικής ενημέρωσης», αδιαφορώντας για τους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας∙ είναι ωστόσο η πρώτη φορά που η δημοσίευση των επίμαχων φωτογραφιών έφερε στον προσκήνιο τον θάνατο ενός διασήμου πρόσωπου ως αντικείμενο συζήτησης της ίδιας της κρίσης. Έφτανε άλλωστε μόνο η λέξη «χρέη» για να αρχίσει μια ολόκληρη φημολογία γύρω από το ρεπορτάζ του θανάτου. Κάπου ανάμεσα στα χάπια, στην κατάθλιψη και στο Μνημόνιο, η κίτρινη δημοσιογραφία βρήκε αφορμή να μας υπενθυμίσει τις χειρότερες παραδόσεις της.

Του Στέφανου Κασιμάτη | Καθημερινή

Ότι μπορεί μια ιδέα να στερείται σοβαρότητας, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι και ακίνδυνη: αρκεί να βρεθεί ένας ικανός αριθμός ελαφρόμυαλων που θα την πάρουν στα σοβαρά και τότε οι συνέπειές της θα είναι πράγματι σοβαρές.

Γράφει η Άντα Ψαρρά | Η Εφημερίδα των Συντακτών

Στο πλαίσιο της συζήτησης της Επιτροπής Μορφωτικών υποθέσεων της Βουλής για το νέο Λύκειο η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση τοποθετήθηκε μεταξύ άλλων και για το ζήτημα της υποχρεωτικής διδασκαλίας των Θρησκευτικών. Θυμίζουμε ότι μερικές μέρες νωρίτερα ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος είχε δηλώσει ότι «καμία αλλαγή δεν θα υπάρξει στη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία». Την ενημέρωση έκανε ο αρχιεπίσκοπος προς τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, λέγοντας στους συνοδικούς μητροπολίτες πως τον ενημέρωσε προσωπικά ο υπουργός Παιδείας.

Γράφει η Χριστίνα Πουλίδου | Protagon

Θέλετε να έχετε δικό σας αυτοκίνητο ή θέλετε να έχετε τη δυνατότητα χρήσης ενός αυτοκινήτου, όποτε προκύπτει ανάγκη; Στη Γερμανία οι δύο δυνατότητες ξεχωρίζουν και οι αυτοκινητοβιομηχανίες ανοίγουν εταιρείες που προσφέρουν υπηρεσίες car-sharing στους πελάτες τους. Με άλλα λόγια, στη χώρα που είναι η γενέτειρα των αυτοκινήτων, προσφέρεται μια υπηρεσία που υπονομεύει την αγορά αυτοκινήτων – σχεδόν προδοσία…