Γράφει η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ

Τον Νοέμβρη του 2011, λίγο μετά τα θλιβερά γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου 2011 -όταν μαθητές γυρνούσαν την πλάτη στους επισήμους, πολίτες μασκαρεμένοι σε αγανακτισμένους γονείς προπηλάκιζαν πολιτικούς, οι παρελάσεις διακόπτονταν και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καθυβρίζονταν ως «προδότης» και φυγαδεύονταν με βουρκωμένα μάτια- είχα ρωτήσει και αναρωτηθεί στο άρθρο μου «Eν-δυο, εν-δυο, … κλίνατε προς το πουθενά»… Ποιοι είναι αυτοί που εκπαιδεύουν τα παιδιά μας επί βδομάδες ώστε να επιτύχουν αυτή την «επίδειξη δύναμης, τελειότητας, πειθαρχίας» γυρνώντας την πλάτη στους θεσμούς, γυρνώντας την πλάτη στη δημοκρατία;

Γράφει ο Νίκος Σαραντάκος

Το σημερινό άρθρο θα έπρεπε να δημοσιευτεί χτες, αλλά επειδή με ταλαιπωρεί μια άτιμη ίωση τα ανακλαστικά μου είναι σαφώς αμβλυμένα. Σκέφτηκα μάλιστα να μη γράψω καν άρθρο, αλλά θα ήταν φυγομαχία για ένα γλωσσικό ιστολόγιο, να μη σχολιαστεί ένα θέμα στο οποίο άλλωστε έχουμε κατ’ επανάληψη αναφερθεί.

Του Στέφανου Κασιμάτη | Καιημερινή

«Καθε μαθητής έχει τα βιβλία του και κάθε τάξη τον δάσκαλο και τον καθηγητή της», διεπίστωσε ο υπουργός Παιδείας, ευχόμενος καλή χρονιά στους μαθητές. Η διαπίστωσή του διαισθάνομαι ότι ήταν κάπως αυτάρεσκη. Ηθελε να μας πει, δηλαδή, πόσο καλά έκανε ο ίδιος τη δουλειά του. Γι' αυτό και προέταξε την έγκαιρη διανομή των βιβλίων: για να μας οδηγήσει στην αντιδιαστολή με την περυσινή χρονιά, όταν η παινεμένη υπουργοπούλα του ΠΑΣΟΚ (εδώ ακούγονται κλαρίνα στη διαπασών) είχε ξεχάσει να μεριμνήσει για το θέμα. (Μην σας πω κιόλας ότι αναρωτιέμαι μήπως, λόγω της περηφάνιας του για το επίτευγμά του με τα βιβλία, ο υπουργός επέλεξε να επισκεφθεί σχολείο στα Βίλια...)

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

- Γύρισες;

- Ξεκουράστηκες καθόλου; Φρόντισες λιγάκι τον εαυτό σου εκεί που ήσουν; Έκανες όσα είχες ονειρευτεί;

- Όχι; Δεν πειράζει, γι’ αυτό θα περιμένεις το επόμενο καλοκαίρι.

- Είσαι έτοιμος για μια ακόμη δύσκολη χρονιά;

- Θέλεις να μας πεις τα σχέδιά σου;

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης | Protagon

Μιλούν εύκολα για Χούντες. Για μένα είναι πολύ δύσκολο και με ξενίζει η κατάχρηση των παραλληλισμών. Πιστεύω ότι είναι βαναυσότητα απέναντι στα θύματα και ανιστόρητη ευκολία να βρίσκεις αναλογίες που δεν υπάρχουν για να παροξύνεις το πολιτικό κλίμα. Όμως, αφού τις φέρνουν συχνά στο μυαλό τους, ας αναζητήσουν και κάποιες λεπτομέρειες που ίσως τους φωτίσουν με διαφορετικό τρόπο και τη δική τους πολιτική.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

​«Τι λες πουλάκι μου; Εσύ ζεις σε άλλο πλανήτη και το μόνο που ακούς είναι τιτιβίσματα; Δεν ακούς τι γίνεται γύρω σου;» Το περί ου ο λόγος «πουλάκι» είναι ο τραγουδιστής Σωκράτης Μάλαμας. Η δε καταγγέλλουσα, της οποίας τα δάχτυλα φαντάζομαι πως έβγαζαν φωτιές και μόρφαζε από την αγανάκτηση καθώς χτυπούσε τις ως άνω λέξεις στο πληκτρολόγιό της είναι πρώην θαυμάστριά του, η οποία τώρα τον διέγραψε με ένα τεράστιο Χ. Το επεισόδιο δεν θα ήταν άξιο λόγου αν επρόκειτο απλώς για έκρηξη πληγωμένου πάθους, απ' αυτά που συνήθως συνδέουν ή αποσυνδέουν, τους θαυμαστές με τα είδωλά τους. Αυτού του τύπου οι διακυμάνσεις του πάθους συμβάλλουν στον πλούτο του ανθρωπίνου σύμπαντος, ως εκ τούτου οφείλουμε πάντα να τις αντιμετωπίζουμε με κατανόηση και συμπάθεια.

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Το Σύνταγμα περιλαμβάνει στους σκοπούς της εκπαίδευσης την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών. Από εκεί και πέρα είναι θέμα ερμηνείας, αν αυτό επιτάσσει τον κατηχητικό και υποχρεωτικό χαρακτήρα του μαθήματος. Στη χώρα μας ισχύει ότι για να απαλλαγεί ένας μαθητής από το μάθημα, θα πρέπει να δηλώσει ότι ασπάζεται άλλο θρήσκευμα, δηλαδή δεν μπορεί να επιλέξει την αποχή για λόγους συνείδησης, παρά μόνο αν ένα σχολείο ή ένας διευθυντής σχολείου το αφήσουν να περάσει έτσι.

Γράφει ο Γιάννης Παπαδημητρίου | Protagon

Την Κυριακή το βράδυ αποφάσισα να πάω στην παράσταση «Τα παιδιά θα ’ρθουνε στις οχτώ», των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου. Δεν είχα ανάγκη να ακονίσω τις πνευματικές μου ικανότητες, απλώς να περάσω ευχάριστα το βράδυ μου, χωρίς πολλές σκοτούρες. Άλλωστε, οι δυο τους στο παρελθόν μου ’χαν χαρίσει αλησμόνητες στιγμές γέλιου. Στα δεκατρία μου, η Ντένη Μαρκορά ήταν η αγαπημένη μου ηρωίδα, ενώ αργότερα, στην κοινωνία των Γαργαλιάνων («Μπαμπά, μην πεθάνεις ξανά Παρασκευή»), είδα με χιούμορ να αναδεικνύονται αρκετά κωμικοτραγικά στοιχεία της ελληνικής επαρχίας.

του Λαθρόβιου Απάχη | Protagon

Οι ύαινες και οι γύπες του Διαδικτύου, αυτοί που μόλις μυρίζουν αίμα τρέχουν να προλάβουν να χώσουν τα νύχια τους, έπεσαν αυτή τη φορά πάνω στον Μάλαμα. Αφορμή ήταν η άρνησή του να επιτρέψει σε δέκα άτομα να ανέβουν στην εξέδρα και να αναρτήσουν ένα πανό και να μιλήσουν για την απεργία των καθηγητών. Δεν θέλω να μπω στην ουσία της κινητοποίησης των καθηγητών και στα αιτήματά τους. Θέλω, όμως, να ρωτήσω:

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Η τεχνητή διαχωριστική γραμμή «μνημόνιο / αντιμνημόνιο» δεν ισχύει πια. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζονται πλέον σε αντιμνημονιακή ορμή. Ο πρωθυπουργός υπόσχεται το τέλος της εποχής των μνημονίων και εγγυάται ομαλή μετάβαση στην πραγματικότητα της ανάκαμψης και της εθνικής κυριαρχίας. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει έτοιμος ακόμη και για στάση πληρωμών προκειμένου να μας απαλλάξει από τα δεσμά της Τρόικας.