Γράφει ο Σταύρος Τσακυράκης

Με κάποια απόσταση από τον θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου θα ήθελα να εξηγήσω για ποιον λόγο τον εκτιμώ βαθιά, γιατί τον θεωρώ όχι απλώς ως τον σπουδαιότερο πολιτικό της Αριστεράς (αυτό δεν θέλει δα και πολύ ρώτημα) αλλά ως μία από τις πιο σημαντικές πολιτικές μορφές της σύγχρονης Ελλάδας. Δεν θα αναφερθώ στην προσωπικότητά του. Είναι γνωστό ότι διέθετε πολλά χαρίσματα τα οποία γοήτευσαν πολλούς ανθρώπους, πολύ περισσότερους από όσους κατά καιρούς τον ψήφισαν. Εδώ ο Λεωνίδας Κύρκος με ενδιαφέρει αποκλειστικά ως πολιτικός, με ενδιαφέρει να εξετάσω ποιες από τις πολιτικές ιδέες που πρότεινε στην κοινωνία παραμένουν ισχυρές και άξιες θαυμασμού.

Γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου

Η ελληνική άκρα αριστερά (κομμουνιστική και αναρχοειδής) ευθύνεται, σε μεγάλο βαθμό, για την επανεμφάνιση της άκρας δεξιάς και των νεοφασιστικών και νεοναζιστικών ομάδων. Στη συνέχεια, για την άνοδο αυτής της εγκληματικής παράταξης μπορούν να ενοχοποιηθούν μια σειρά παράγοντες: η συγκυρία της οικονομικής κρίσης, η ευρωπαϊκή κηδεμονία (η «απώλεια» της εθνικής ανεξαρτησίας και το πλήγμα στην εθνική υπερηφάνια), η ευρεία δημοσιότητα που της προσφέρθηκε και, όπως πάντα, η ελλειπής ενημέρωση και παιδεία. Ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν.

Γράφει ο Προκόπης Δούκας

Τους θυμάμαι σαν τώρα: Περιφέρονταν ανάμεσα στις (ρεζερβέ) ξαπλώστρες των πλαζ, ενίοτε και με πούρο στο χέρι (λες και μεγάλωσαν με αυτό) φωνάζοντας πνιχτά εντολές του τύπου "πούλα" ή "αγόρασε τη μεγαλύτερη φούσκα". Η φρενίτιδα του εύκολου πλουτισμού, με το μεγαλύτερο δυνατό ρίσκο, είχε καταλάβει "μικρούς" και "μεγάλους", εκείνο το καλοκαίρι του 1999.

Γράφει Χρήστος Χωμενίδης

Προχθές το βράδυ ήμουν ράκος, σωματικά και ψυχικά. Σαν να είχα σκάψει ένα νταμάρι ένιωθα, κι όσους βράχους και χώματα είχα εξορύξει να είχαν πέσει πάνω μου, να με πλακώσουν. Αφόρητο συναίσθημα αλλά εντελώς αναμενόμενο αν λογαριάσεις ότι επί δεκάξι ολόκληρες ώρες τσακωνόμουν.

Γράφει ο Παναγής Παναγιωτόπουλος

Η ριζοσπαστική Αριστερά νομίζει ότι η πραγματικότητα στριμώχνεται στα μέτρα τής υπο-μαρξίζουσας κοινωνιολογίας της. Οι πεινασμένοι εξεγείρονται, οι χορτάτοι πείθονται ότι πεινούν και μαζί επαναστατούν για να «κοινωνικοποιήσουν εξαγωγικές επιχειρήσεις», να τιμωρήσουν τους νεογερμανoτσολιάδες, να απολαύσουν την ανταλλακτική οικονομία και τη λαϊκή εξουσία.

Του Λουκά Βλάχου, NEA, 20.8.12   Η είδηση είναι λιτή αλλά σαφέστατη. «Δεκαεπτά αυτοσχέδιες εμπρηστικές κατασκευές [...] βρέθηκαν [...] στον χώρο του ΑΠΘ». Για όσους από εμάς ζούμε στο ΑΠΘ δεν είναι καν είδηση. Εχουμε υποχρεωθεί να ζούμε με τη βία και την ανομία για πολλά χρόνια στα πανεπιστήμια. Σε πρόσφατη ημερίδα (15/5/2013), ο καθηγητής του Τμήματος Νομικής του ΑΠΘ Ιωάννης Στεφανίδης σημείωνε: «Στους πανεπιστημιακούς χώρους, ειδικότερα, η βία και η ανομία είναι διάχυτες, είτε με τη μορφή εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου είτε ως μέσο πολιτικού ακτιβισμού. Πρόκειται για μία ακόμα "ελληνική ιδιαιτερότητα", απέναντι στην οποία το κράτος αλλά και η πανεπιστημιακή κοινότητα εμφανίζουν έκδηλη αμηχανία.

Γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου

Ταξιδεύοντας στη Βενεζουέλα, ταξιδεύω στο εσωτερικό του Τρίτου Κόσμου: εμείς οι Έλληνες ξέρουμε καλά τον Τρίτο Κόσμο – σε πολλούς από μας αρέσει, ανθίζουμε μέσα του, τον βρίσκουμε ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, μολονότι είναι απάνθρωπος. Τίποτα δεν μας εντυπωσιάζει όπως ακούω ότι εντυπωσιάζει τους Γερμανούς που μένουν στο ίδιο ξενοδοχείο εδώ στο Καράκας.

Γράφει ο Γιάννης Παπαθεοδώρου

Το μανικιούρ της Έμα δεν άρεσε στην Έλενα. Μετά τον περιορισμό των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων στη Ρωσία, η σουηδέζα αθλήτρια ύψους Έμα Γκριν Τρεγκάρο επέλεξε να αγωνιστεί με τα νύχια της βαμμένα στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Το χρωματικό σύμβολο της γκέι κοινότητας ενόχλησε τη ρωσίδα πρωταθλήτρια Έλενα Ισινμπάγιεβα, που σχολίασε το μανικιούρ με το δικό της τρόπο. «Είναι ασέβεια για τη χώρα μας, για τους πολίτες μας επειδή είμαστε Ρώσοι», είπε και συνέχισε: «'Ίσως είμαστε διαφορετικοί από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και από τους ανθρώπους σε άλλες χώρες. Έχουμε τους νόμους μας που πρέπει να σέβονται όλοι. Απλώς προσπαθούμε να είμαστε ευσεβείς. Θεωρούμε τους εαυτούς μας σαν κανονικούς ανθρώπους, ζούμε οι άντρες με τις γυναίκες και οι γυναίκες με τους άντρες, έτσι μας έμαθε η ιστορία».

Γράφει η Βάσω Κίντη

Τον Αύγουστο του 2011 πέρασε από τη Βουλή ο νόμος για τα πανεπιστήμια, ένας νόμος που δεν υπαγορεύθηκε από τους δανειστές μας αλλά σχεδιάστηκε από τον Βασίλη Παπάζογλου και την Αννα Διαμαντοπούλου για να συντονιστούν τα πανεπιστήμιά μας με όσα γίνονται διεθνώς. Σε αυτόν αντιτάχθηκαν από την πρώτη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε ως σχέδιο, και ανεξάρτητα εντελώς από το περιεχόμενό του, όλες οι συναφείς συντεχνίες και όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα που στο κλίμα της εποχής αρνούνταν πεισματικά και ανεύθυνα το παραμικρό στοιχείο συναίνεσης (ενδεικτικά αναφέρω ότι η υπεύθυνη Παιδείας της ΔΗΜΑΡ κυρία Μαρία Ρεπούση διέκοψε αυθαίρετα εν εξελίξει ηλεκτρονική ψηφοφορία στον Τομέα Παιδείας για να προλάβει τυχόν έκβαση υπέρ του νόμου και έσπευσε να δηλώσει ότι το κόμμα της καταψηφίζει).

Γράφει ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης

Όταν ήμουν μικρότερος ζήλευα όσους αβίαστα εντάσσονταν σε μία ομάδα, οποιαδήποτε ομάδα: Φιλάθλους, μέλη κομμάτων, μέλη θρησκευτικών ποιμνίων, ιδρυτές αφελών εφηβικών προσπαθειών να αλλάξουν τον κόσμο, μαθητές σε κουλ σχολικές κλίκες ή ακόμα και ανθρώπους με συγκεκριμένα στέκια, που πετύχαιναν τους φίλους τους χωρίς καν να έχουν ραντεβού μαζί τους γιατί απλούστατα όλοι οι σωστοί άνθρωποι ήταν στο σωστό μέρος.