Γράφει ο Κώστας Λογαράς

Ο τραγικός θάνατος του Θανάση Καναούτη κι ο σάλος που ’χει ξεσπάσει εναντίον της Διβάνη (αναθεματισμοί, κατάρες και βρισιές ανθρώπων που ζητούν την κεφαλή της επί πίνακι, βλέπε εδώ), αποδεικνύει ότι ως κοινωνία δεν έχουμε απαντήσει στο απλό ερώτημα: Πρέπει να ελέγχεται η παραβατικότητα ή όχι; Έχει ευθύνη όποιος παρανομεί, ναι ή ου;

Γράφει ο Κώστας Ιορδανίδης

Δεν είναι σπάνια τα οικονομικά αδιέξοδα στην ζωή των πολιτών ή των κρατών. Η σταθερότητα ως έννοια είναι συνθήκη παρά φύσιν. Είναι το αενάως ζητούμενο και η επιβίωση κρίνεται από την ικανότητα των διαρκών προσαρμογών. Εάν αυτά δεν ίσχυαν, εάν τα πάντα εξαρτώντο από την «πληρότητα» ενός προγράμματος και από την απαρέγκλιτη εφαρμογή του, τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ευρώπης δεν θα είχαν ποτέ καταρρεύσει. Διότι ουδέποτε υπήρξε σύστημα τόσο επιστημονικοφανές και πλήρες -εξ ου και αποκομμένο από την πραγματικότητα- που φιλοδοξούσε να διαμορφώσει όχι απλώς νέες συνθήκες παραγωγής και κατανομής του πλούτου, αλλά και «νέο άνθρωπο», όπως τον φαντάσθηκαν οι Διαφωτιστές, περασμένων αιώνων στην πλέον ακραία εκδοχή τους.

Γράφει η Λένα Διβάνη

Ξύπνησα πρωί με δυσκολία. Χτες έγραφα μέχρι αργά. Ξανάπιασα το βουνό με τις φωτοτυπίες. Το δωμάτιο του σπιτιού που με φιλοξενούσε μικρό, δεν μπορούσα να τις απλώσω στο πάτωμα. Έχει θάλασσα όμως εδώ και την έχω ανάγκη μετά από ένα μήνα εγκλεισμού στα αρχεία του Ερυθρού Σταυρού στη Γενεύη όπου έκανα την έρευνα. Δούλεψα λίγο αλλά δεν έβγαινε. Είπα να βγω να κάνω μια βουτιά. Με ξυπνάει το νερό. Στο δρόμο άνοιξα το τουίτερ να δω τι γίνεται στον έξω κόσμο. Η είδηση μόλις έχει κυκλοφορήσει. «Ένα παιδί χωρίς εισιτήριο πήδηξε έξω από το τρόλεϊ για να αποφύγει τον ελεγκτή και τραυματίστηκε». Τίποτα άλλο.

Γράφει ο Κώστας Σπυρόπουλος

«Γκίκα, φασίστα, παραιτήσου» φώναζα κι εγώ στην κηδεία του Αλέκου Παναγούλη. Ο Σόλων Γκίκας ήταν υπουργός Δημοσίας Τάξεως, όταν σκοτώθηκε ο Παναγούλης σε τροχαίο. Ένα σύνθημα για το οποίο, ακόμα, ντρέπομαι. Κι ας είχα άλλοθι -ήμουνα 17 χρονών- κι ας είχαμε πάρει τα μέτρα μας, επειδή δεν υπήρχαν μπλοκ στις κηδείες, να ‘μαστε κοντά σε γνωστούς μας, μεγαλύτερους Ρηγάδες, για να μην πούμε βλακείες. Κι όμως είπανε και είπαμε. Τότε είχαμε τον ήρωα, τον Παναγούλη, και ψάχναμε το θύμα.

Χωρίς να είμαστε εξειδικευμένοι ηλεκτρολόγοι-ενεργειακοί μηχανικοί, ποιος είναι ο απολύτως χειρότερος τρόπος να τροφοδοτήσουμε 5 εκατομμύρια ελληνικά νοικοκυριά; Απλό: με 5 εκατομμύρια μικρές γεννήτριες. Προκαλούμε τη μέγιστη περιβαλλοντική επιβάρυνση, καίμε ακριβό εισαγόμενο καύσιμο και όλα αυτά με πτωχό συντελεστή μετατροπής θερμικής ενέργειας σε ηλεκτρική. Ποια είναι η κοντινότερη προσέγγιση αυτού του εγκληματικού τρόπου; Μια μικρή χώρα με περίπου 100 κατοικήσιμα νησάκια, το καθένα με τη δική του γεννήτρια. Ήταν μοιραίο ότι κάποια στιγμή θα γινόταν το τσαφ. Απλά, σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφι, έγινε τη χειρότερη στιγμή (εβδομάδα Δεκαπενταύγουστου) στο νησί που ΔΕΝ έπρεπε να γίνει (στη Σαντορίνη).

Της Γιουλης Επτακοιλη

Κι έτσι ξαφνικά η Σαντορίνη, ναυαρχίδα του ελληνικού τουρισμού βυθίστηκε στο σκοτάδι και, μάλιστα, την κορυφαία στιγμή, την πιο κρίσιμη, την πιο δοξαστική. Εντάξει, ατυχήματα συμβαίνουν. Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που δεν υπολογίζει τον παράγοντα «κακιά στιγμή». Ολοι σαστίζουμε μπροστά στο ξαφνικό, το απρόοπτο. Ολοι; Εδώ θέλει λίγη σκέψη.

Σε άλλο σημείο προσθέτει ότι χρηστός πολίτης στο άριστο πολίτευμα είναι ("ο δυνάμενος και προαιρούμενος άρχεσθαι και άρχειν προς τον βίον  και την αρετήν", εκείνος που δέχεται και μπορεί να κυβερνά ή να κυβερνάται αποβλέποντας πάντα τον έντιιμο βίο.

...την είδηση, θεωρώντας ότι δεν πρόκειται να λάβει διαστάσεις μεγαλύτερες από μια είδηση που κυρίως περιγράφει ένα ανθρώπινο δράμα.

Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου

Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε το κακό. Πριν 15-20 χρόνια, δεν ήταν έτσι. Πριν 10; Χμ, ίσως. Πριν 5; Πολύ πιθανό. Πρόσφατα, όμως, χάθηκε κάθε κανονικότητα, κάθε λογική, κάθε πρόσχημα.

Να εξηγηθώ: κάποτε, ως συναυλία οριζόταν κάτι το ξεχωριστό. Κάτι το σεβαστό. Κάτι το σοφιστικέ. Δε λέω ότι ήταν σοφιστικέ: λέω ότι ως τέτοιο περνούσε στον κόσμο. Θυμάμαι, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’90 να γνωρίζω κοπέλα γύρω στα 30 και να μου λέει ότι δεν έχει πάει ποτέ σε συναυλία, το θεωρεί κάτι το εξεζητημένο. Άλαλα τα χείλη…