Γράφει η Theorema

Θα σε δω στο κατάστρωμα της Παντάνασσας, στις έντεκα αύριο το πρωί. Μέχρι να φτάσουμε στο νησί θα σου έχω προλάβει τα νέα. Θα πίνουμε τούρκικο καφέ στο κυπελάκι και θα καπνίζουμε Άσσος φίλτρο αντινικότ. Εσύ θα χαζεύεις τους γλάρους κι εγώ θα προσπαθώ να υπολογίσω τον καιρό. Θα έχει μόλις μπει ο Ιούλιος του 1968. Εσύ θα έχεις μόλις αποκτήσει μια κόρη κι εγώ θα ετοιμάζομαι να παντρευτώ.

Γράφει ο kapakapamoiris

Χτες βράδι στο μπαλκόνι -εκείνο που δεν σάλπαρε ποτέ γιατί τελικά δεν είχε σταγόνα καύσιμο μέσα του, υποθηκευμένο κι αυτό σ’ όλες τις τράπεζες του σύμπαντος μαζί- άκουγα μια γνώριμη κι απελπισμένη φωνή να λέει  «I can‘t read my own note. I made a note and I can’t read it».

Περπατάς σα χαμένος μέσα στο σικαλοχώραφο. Κι ούτε ανθρώπου φωνή, ούτε κοράκου κρώξιμο ακούγεται. Μοναχά ο ήλιος που καίει το χώμα.

Από το kospanti

Οι δικοί μου άνθρωποι δεν διαβάζουν ποτέ αυτά που γράφω. Έχω ακούσει πως χρειάζονται μόνο δυο υπογραφές για να βρεθώ ένα πρωί έγκλειστος σε κάποιο ψυχιατρείο. Πρέπει να φυλάγομαι ξέρεις. Φαντάζομαι πως μια μέρα θα μου πουν «πάμε μια βόλτα, πάμε να δούμε θάλασσα», θα μπούμε στο αμάξι, θα με αναγκάσουν να φορέσω τη ζώνη μου, θα κλείσουν τις ασφάλειες, θα επιλέξουν στο ραδιόφωνο τον δικό τους αγαπημένο σταθμό και αλλάζοντας πορεία και διαδρομή θα βρεθούμε μπροστά στις πύλες ενός κρύου και κάτασπρου ιδρύματος. Προς το παρόν τους ξεφεύγω, καμουφλάρομαι, κάνω τάχα τον ευτυχισμένο όπως κάνετε κι εσείς, όπως κάνετε όλοι σας. Τα καταφέρνω μια χαρά!

Από το kospanti

Επίμονη που ‘ναι αυτή η μύγα! Μισή ώρα τώρα με γυροφέρνει … μάγουλο, λαιμό, ρώγες και λαγόνες, γόνατα πατούσες και πάλι απ’ την αρχή, στην ίδια επίμονη διαδρομή. Κι όλο τη διώχνω, μα αυτή τα καταφέρνει, ψάχνει και πιπιλάει την αλμύρα του ιδρώτα μου. Σκέφτομαι. Να ‘χα λίγη απ’ την επιμονή της κάτι θα είχα καταφέρει στη ζωή μου! Κι αυτό το παλιοραδιόφωνο, κόλλησε η βελόνα και παίζει κάθε τόσο το “Summer in the city” με τη φωνή του Τζο Κόκερ. Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί έβαλαν να παίζει μια «κονσέρβα», μια λίστα τραγουδιών φτωχή. Θα λείπουν κι αυτοί για διακοπές. Κι αν τα τραγούδια που μιλούν για καλοκαίρια στις πόλεις των ανθρώπων μού υπενθυμίζουν τη μιζέρια μου, εγώ θα σκέφτομαι πάντα τα κορίτσια με τις γλυκές και μπάσες φωνές που κάνουν εκπομπή στο ραδιόφωνο.

Από το α-cinart(ησία)

«Το σύμπαν είναι περατό, τόπε κι ο Στήβεν Χώκιν, σε καροτσάκι ανάπηρος, ο κόσμος δεν ειν’ άπειρος, ό,τι ζεις ως τα τριάντα…» τραγουδά με μια κιθάρα πλανόδιος καλλιτέχνης σε καφέ- μπαρ της Αιγιάλης, κι οι παρέες των εικοσάρηδων από τα κάμπινγκ, ζωηρές και χαλαρές μαζί, συμφωνούν και επαυξάνουν. Κι εγώ, που επέστρεψα στο Αιγαίο είκοσι- και χρόνια μετά, δεν θέλω, κι ούτε πρέπει να τους το χαλάσω, μα σκέφτομαι αλλιώς: ό,τι ζεις ως τα τριάντα, κι ό,τι καταλάβεις μετά τα τριάντα. Κι ο κόσμος δεν είναι γραμμή να διακοπεί – είναι κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν αέναα.

Από το Roubies and Clouds

δεν χρειάζομαι πολλά, το μυαλό μου να βαστάει, να μην γεμίζει σκοτούρες και να μπερδεύεται σε δίνες, να αλαργάρει που και που, και να χαζεύω τις αφίσες στις βιτρίνες των πρακτορείων ταξιδίων, κι αντί για το είδωλό μου στη τζαμαρία να μας βλέπω αγκαλιασμένους, σε χώρες μακρινές και ξωτικές με περίεργα ονόματα, να μας τριγυρίζουν έντομα με μεγάλα φτερά και χρωματιστά σώματα και να μας κάνουν σκιά δέντρα με παχιά φύλλα κι απαγορευμένους καρπούς· να γυρίζουμε το νησί πιασμένοι χέρι-χέρι, να σκύβουμε και να μαζεύουμε κοχύλια που δεν πρόλαβαν την άμπωτη και να βάζουμε στ'αυτί μας ναυτίλους - το'χω δει στις ταινίες, για να μαθαίνουμε τ'απόκρυφα του κόσμου· κι όταν μας πιάνει το μεσημέρι να βουτάμε στη δροσιά ασημογάλαζων νερών αγναντεύοντας τις κοραλλιογενείς συστάδες, εμπόδια και προστασία από μοβόρικα ψάρια –

Γράφει το βρακί του darth

 

Η Μαρία είναι από την Αλβανία και καθαρίζει σπίτια. Δεν μιλάει καλά ελληνικά. Δείχνει πιο γερασμένη απ' ότι είναι. Μου είπε ότι θα πάει στην Αλβανία για διακοπές. Τη ρώτησα γιατί δεν μένει εκεί, παίζει να είναι καλύτερα από δω πλεον. Είπε πως πριν κανα δυο χρόνια ήταν όντως καλύτερα, τωρα είναι πάλι σκατά. "Σκοτώνουν στους δρόμους πάλι. Πριν λίγο καιρό, μπήκαν κάτι τύποι στην πλαζ στον Αυλώνα και σκότωσαν τεσσερις με καλάσνικωφ". Πλαζ. Καλασνικωφ. Ήλιος. Αίματα. Μισώ τα καλοκαίρια. Τελεία.

Γράφει ο kapakapamoiris

Απ’ τον Ιούλιο πήρε σβάρνα τα τηλέφωνα και καναδυό κουδούνια. Όχι πως του ΄χαν απομείνει και περισσότερα δηλαδή, άλλοι του το ξέκοψαν, «δεν υπάρχει μια φέτος», άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι είχαν μωρά, άλλοι -το ‘μαθε καθυστερημένα- ξενητεύτηκαν, μονάχος κανείς δεν έμεινε. Εκτός από κείνον.

Δεν είναι δύσκολο να ξεμείνεις. Μια λάθος κουβέντα, ένα όψιμο «ναι» (που δεν ειπώθηκε ποτέ), ένα πρόωρο «όχι», μια σειρά από ατυχή γεγονότα. Τι νομίζεις ότι είναι το «μόνος» δηλαδή; Καμιά ανίατη αρρώστια; κάποιος καρκίνος που σου τρώει τις νύχτες και τα απογεύματα χωρίς τελειωμό, επειδή εσύ τον προσκάλεσες; Ένα αυτοάνοσο είναι, που άλλοτε το παλεύεις κι άλλοτε σε βάζει κάτω και σε σαβουρντάει, σε χτυπάει σα χταπόδι.

Γράφει ο kapakapamoiris

Είμαι ο Έρνεστ Γουόκερ και θέλω να σας διηγηθώ το μικρό παράπονό μου.

Έφτασα δεκατρία και η μάνα μου δεν μ’ έστειλε ποτέ σε κατασκήνωση, για την ακρίβεια μ’ έστειλε μόνο μια φορά για τρεις μέρες και την τέταρτη περίμενε -βάφοντας ,νυχτιάτικα, κοραλλί τα νύχια της- το ταξί που με γύρισε πίσω, προσφορά του διευθυντή της κατασκήνωσης «Οι Τυφλές Φώκιες»¹ στο Κίτερυ Πόιντ που -όπως έμαθα αργότερα- της είπε στο τηλέφωνο «Νέλλυ, κάτι δεν πάει καλά με το βλαστάρι σου, στον επιστρέφω για να επιληφθείς».

Γράφει η Ρέα Βιτάλη

Εκείνος έμοιαζε θυμωμένος. Τί αστείοι είναι οι άνθρωποι όταν θυμώνουν; Είχε κατέβει το μισό του πρόσωπο σαν εκείνο το χαρακτηριστικό των μπουλντόγκ. Της έλεγε με σφιγμένα δόντια «κάτσε κάτω», ενώ κοίταζε γύρω να δει πόσο ρόμπα είχαν γίνει στους λαθροθεατές κι εκείνη, αφού τον ζεμάτισε με ματιά φωτιά που ακύρωνε κάθε άνθρωπο στο περιβάλλοντα χώρο, του αντιγύρισε «Ε! Όχι και να δω ηλιοβασίλεμα μαζί σου!».