Από το momentsandwinds.wordpress.com

“Kαλά καλά”. Ζωηρό, σκέτο. Όχι “ε, τι να κάνω, καλά”, χωρίς το υπονοητικό τράβηγμα της φωνής που σημαίνει “αν δεν μας χώριζαν 500 χιλιόμετρα θα ήμουν καλύτερα”. Πονάνε τα τραβήγματα της φωνής τα Σάββατα όταν βγαίνουν από 80χρονα στόματα. 

“Θα φτιάξω Μεξικάνικο, τίποτα σπουδαίο έτσι να περάσουμε το βράδυ”. Μικροί πρώτοι πληθυντικοί. Τίποτα σπουδαίο. Μόνο το σπουδαιότερο για το πως περνά η ζωή σου τα βράδια της. Καμιά φορά σε παίρνει και σένα μαζί της.

Από το mpananaswordpress.com

Καθόμαστε στην αίθουσα αναμονής, αγουροξυπνημένοι, με τα μαλλιά μας να κάνουν τζίβες στη φύτρα από τον ύπνο. Υποθέτω είμαστε όλοι λίγο αγχωμένοι, ακόμα κι αυτοί που το έχουν ξαναζήσει. Τα μαιευτήρια είναι η πιο συμπαθητική εκδοχή των νοσοκομείων. Κάθε λίγο ανακοινώνεται ένα επίθετο και μια ομάδα ανθρώπων πετάγεται από τους καναπέδες και τρέχει στο δωματιάκι. Η αδελφή είναι πίσω από αυτές τις πόρτες και πονάει, τσιρίζει, ιδρώνει, βάζει όλη της τη δύναμη. Της μιλάω από μέσα μου, της λέω πόσο την αγαπάω και πόσο δυνατή είναι. Η πόρτα ανοίγει, μας καλούν. Ήρθε η σειρά μας. Ποτέ το άκουσμα του επιθέτου μας δεν έφερε τόση χαρά. Στριμωχνόμαστε δέκα νοματαίοι σε ένα δωμάτιο, ανοίγει η εσωτερική πόρτα και μας σπρώχνουν ένα πυρέξ με ένα κοκκινισμένο πλάσμα με αφαιρετικό βλέμμα.

Από το thethreewishes.wordpress.com

Ο λόφος του Φιλοπάππου, ή λόφος Μουσών, βρίσκεται απέναντι από την Ακρόπολη. Δίπλα του υψώνονται ο λόφος του Αστεροσκοπείου, ή λόφος Νυμφών, και ο λόφος της Πνύκας. Στην κορυφή του υπάρχει το μνημείο Φιλοπάππου, το οποίο έστησε κατά τη ρωμαϊκή περίοδο ο ύπατος Φιλόπαππος και βάφτισε το λόφο. Ο ίδιος κατηγορήθηκε για υπεροψία όταν άφησε εντολή να ταφεί εκεί, έτσι ώστε μετά θάνατον η τελευταία κατοικία του να βρίσκεται στο ίδιο ύψος με τα μνημεία των Θεών που ορθώνονται στους απέναντι λόφους. Χάρη στις ευεργεσίες του στο κράτος των Αθηνών, και στην ευρύτερη προσφορά του στα κοινά, οι Αθηναίοι σεβάστηκαν το θέλημά του.

Γράφει ο kapakapamoiris

Ξύπνησα πιασμένος. Δεν φταίγαν τα χτεσινά έξη χιλιόμετρα. Έξη τετρακόσια για την ακρίβεια, μα επιπέδου lower. Τσιμέντα, πεζοδρόμια, μάνες και καρότσια τριγύρω, παραπανίσια κιλά στριμωγμένα σε φόρμες με άσχημα ξεθωριασμένα χρώματα, αγχωμένοι εξηντάρηδες που παλεύουν να ξορκίσουν χοληστερίνες, τριγλυκερίδια και εμφράγματα στον ορίζοντα.  Προχτές τα πέντε στο βουνό ήταν το βαρύ proficiency, ασήκωτο σχεδόν. Όταν όμως φτάνεις στη διχάλα, ανάμεσα σε πεύκα, πουρνάρια και αγριοσπάραγγα κι ακούς από κάτω -μακριά, αόρατο- το ποτάμι, λες χαλάλι τα πονεμένα γόνατα στις κατηφόρες και η λειψή ανάσα στις ανηφοριές. Εκεί πάνω η πόλη δεν ακούγεται,  κρυμμένη πίσω απ’ την πλαγιά. Σαν δεν την ακούς δεν την βλέπεις κιόλας, ευλογία.

μου έλεγες στο τηλέφωνο με φωνή βραχνή,

κλαίγοντας,

σαν να ήσουνα και πάλι πέντε χρονών.

Από το silentcrossing.wordpress.com

Ε, λοιπόν, έχω φάει κόλλημα με τον Καζαντζίδη. Νομίζω όλα ξεκίνησαν εκείνο το πρωί που καθόμουν σε ένα καφενείο στην Κυψέλη και σε κάποια στιγμή μπήκε μέσα η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, κλασικά με το τσεμπέρι στο κεφάλι και τα μαύρα της γυαλιά, παράγγειλε τούρκικο καφέ και ξεκίνησε να μου λέει για τα πεθαμένα της. Τελευταία μου έχει καρφωθεί κι εμένα στο μυαλό ότι όλοι θα πεθάνουμε. Κι αυτό δεν το λέω μόνο γιατί οι Κυριακές μου έχουν γεμίσει κηδείες και μνημόσυνα, αλλά γιατί έχω την αμυδρή υποψία ότι ο κόσμος γύρω μου την κάνει σιγά σιγά.