Βαρύθυμος περπατούσα, με τα μάτια μισόκλειστα.

Αλέκο όλα τα φροϋδικά όνειρα είναι ξεσπάσματα άγχους.

Γράφει το βρακί του darth

Είναι ένας τύπος στο γραφείο που έρχεται καθημερινά με μάσκα και αναπνευστήρα. Λέει ότι είναι ψάρι. Εκτός από αυτό φαίνεται μια χαρά τύπος. Κάθεται με το λάπτοπ στα πλακάκια της τουαλέτας και κάθε τόσο μπαίνει στη ντουζιέρα και βρέχεται. Δεν πολυμιλάει, όταν θέλει να μας πει κάτι, στέλνει email ή περνάει από τα γραφεία μας και κολλάει στις οθόνες μας κίτρινα ποστ ιτ. Ακόμη κι αν δεν τον έχουμε δει, βλέπουμε τις λιμνούλες που σχηματίζονται από το νερό δίπλα στα γραφεία μας και καταλαβαίνουμε ότι είναι τα δικά του ποστ ιτ.

Από τα μούτρα του George Le Nonce

Ωραίο είναι, δεν μπορώ να πω.

Κάπως φθαρμένα, βέβαια, τα έπιπλα

τα μπράτσα του καναπέ σχεδόν κατεστραμμένα

αλλά ωραίο το έχεις το σπίτι σου

γιε μου,

καθαρό, τακτοποιημένο.

Γράφει ο kapakapamoiris

Ανέκαθεν εκεί ζούσε ο κύριος Δ5. Στο Δ5. Μπήκε στο διαμέρισμα, λέγαν οι παλιοί της οικοδομής, ταυτόχρονα με τα κουφώματα. Σχεδόν πριν δώσει η ΔΕΗ ρεύμα. Εγώ ήρθα μετά.

Κόντευε ογδόντα. Λίγα μαλλιά, άσχημα βαμμένα. Κατά τα άλλα στεκόταν μια χαρά. Σωματικά εννοώ. Στο σπίτι του δεν έχει μπει ποτέ κανείς. Από πού πήρε σύνταξη, πού δούλεψε, που ζούσε πριν το Δ5 (αν υπήρχε ζωή πριν το Δ5) δεν ήξερε κανείς. Αν έχει ή είχε κάποιον συγγενή, αληθινό δηλαδή, δεν ήξερε κανείς.

Χαμογελώντας

Γράφει το πορτατίφ

Aπό το kospanti

Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι μην χάσω τα δόντια μου. Δεν ξέρω τι λάθος κάνω, πάντα τα φρόντιζα. Μάλλον ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι μην χάσω τους ανθρώπους μου. Κι αυτούς τους φρόντιζα. Μόλις έπλυνα τη φάτσα μου και βούρτσισα τα δόντια μου, κοιτάζοντας τον καθρέφτη, βλέποντας το πρόσωπό μου, φιλοσοφώντας πάνω στον φόβο. Γιατί ετοιμάζομαι; «Θέλω να σε πάω κάπου. Θα δεις!» είπε στο τηλέφωνο ο φίλος μου, ο Μάκης, σολίστ κλασσικής κιθάρας. Μια στοίβα πτυχία ωδείων, ώρες ατέλειωτες, ώρες χαμένες. Δεν έχει να πάρει τσιγάρα.

 Σε κάθε περίπτωση, αγοράστε και καμιά λίμα.

Από το βρακί του dath

- Θα ήθελα ένα μικρό ρομπότ-σκύλο που να μοιάζει απ' έξω με κανονικό σκύλο αλλά να είναι ρομπότ. Να τον βγάζω βόλτα, να τον πηγαίνω στο πάρκο, στου Φιλοπάππου και στην Ακρόπολη και μια στο τόσο να πατάω ένα μικρό κουμπί στην αλυσίδα και να σηκώνει το πόδι του και να κατουράει τα κυκλάμινα του Σεπτεμβρίου. Να έρχονται τα κορίτσια και να μου λένε "Τι ωραίο σκυλάκι" και να τους λέω "είναι ρομπότ" και να γελάμε μετά μαζί. Μπορεί να τις κερνάω κάνα τσιγάρο, ή να με κερνάνε αυτές και να πίνουμε καφέ. Να τις παίρνω μετά και να ανεβαίνουμε στον Λυκαβηττό και να ακούμε έναν φάλτσο τύπο με ακορντεόν να παίζει παλιά βαλς σε λάθος κλίμακες. Ένας άπλυτος ακορντεονίστας μόνο για πρεζάκια, λαϊκά ζευγάρια και μέλλοντες αυτόχειρες.