Γράφει ο kapakapamoiris

8yr old killed in #BostonMarathon was there with his mom & sis. They were both hurt. All there to watch dad run and hug him after he crossed finish line

Time is the enemy δε λένε; Όχι time is on my side. Όχι. Time is the enemy.

Να ‘σαι ο «dad» και να σε σκοτώνει μια ζωή το «κι αν τερμάτιζα δυο λεπτά νωρίτερα; ένα, έστω»

….

Γράφει η Ouming

Για εμένα που τρώω τα νύχια μου η σκέψη να κόψω αυτή τη συνήθεια μένει πάντα μια σκέψη και μια καλή πρόθεση. Γιατί όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή, υποκύπτω όπως ο τζογαδόρος στο καζίνο. Θα σας εξηγήσω αμέσως. Δεν είναι απλό το θέμα, ένα χέρι σηκώνεται και μπαίνει μες στο στόμα. Όχι. Ξεκινάει με μια αναστάτωση για γνωστό ή άγνωστο λόγο. Η συνθήκη αυτή ενεργοποιεί ένα ανεμιστηράκι στο στήθος, το οποίο αρχίζει να γυρίζει με ταχύτητα ανάλογη της αναστάτωσης. Αν νομίζετε πως υπερβάλλω, μπορώ να ορκιστώ ότι ακούω το φρουτ φρουτ των πτερυγίων. Δεν είναι καθόλου ευχάριστη αυτή η αίσθηση και δυστυχώς ενισχύει την αναστάτωση. Στη συνέχεια το δάχτυλο υψώνεται και μπαίνει στο στόμα εξαιτίας μιας προφανούς δυσλειτουργίας, όπου το ανεμιστηράκι θεωρείται τμήμα ενός συστήματος με βασικό μέρος τα δόντια και δευτερεύον τη γλώσσα.

Γράφει ο kapakapamoiris

Το πρώτο (ίσως και τελευταίο) αυτοκίνητο που λάτρεψα παράφορα ήταν μια πράσινη Alfa Romeo Montreal. Είχε ιταλικές πινακίδες, πάρκαρε για δυο-τρεις βδομάδες κάθε Ιούλιο στην Αγίας Λαύρας, στην πάνω γειτονιά, κι όταν εμφανιζόταν ξέραμε πως καλοκαίριασε για τα καλά. Μίσησα μέχρι θανάτου τον ιδιοκτήτη της γιατί έβγαινε βόλτα με την Άλφα και γυναίκες με μίνι φούστα στο διπλανό κάθισμα (άλλωστε πίσω ούτε το βρακί τους, που σίγουρα θα το ‘βγαζαν μετά, χώραγε) ενώ εγώ έκανα γύρες στις γειτονιές με το τσεχοσλοβάκικο Velamos, σε αναζήτηση κοριτσιών που δεν συναντήθηκαν καν με την πρώτη περίοδο. Τριαντακάμποσα χρόνια αργότερα εγώ κι αυτός βρεθήκαμε σε διπλανά κρεβάτια σ’ ένα δημόσιο νοσοκομείο. Και οι δυο θα μπαίναμε για εγχείρηση το επόμενο πρωί. Σηκώθηκα και περπάτησα οκτώ ώρες μετά, εκείνος βογκούσε. Φεύγοντας, μετά από δυο νύχτες, δεν του είπα καν περαστικά. Όχι, δεν ντράπηκα. Νομίζω κοιμόταν, ίσως να ροχάλιζε κιόλας.

Γράφει ο kapakapamoiris

Με πόσες λέξεις μπορείς;

Ξέρω γω; Λίγες. Δεν μου αρέσει ο καφές σε κούπες σαν χύτρες, τις Κυριακές τον θες δυνατό και λίγο αλλά η νεσπρέσο κι ο γκριζαρισμένος ζουν μόνο σε διαφημίσεις, στα σπίτια ζει φτηνός νεσκαφέ και καζανιές φίλτρου. Μουσική, πατάω 14, comment te dire adieu,  σα να ψήνεις την Jane σε tajine είναι, σήμερα θέλω κοκκινιστό με τηγανητές πατάτες κι όχι δαμάσκηνα και βερύκοκα με αρνί, βγάζω. Τηλεφώνημα μάνας, «μπορείς να με πετάξεις ως το νοσοκομείο;», η κλάση της μπαινοβγαίνει εδώ και καιρό σε παθολογικές, καρδιολογικές και εντατική. Την αφήνω στην είσοδο, δεν αντέχεται η μυρωδιά του απολυμαντικού ανάκατη με μπεταντίν, ειδικά τέτοια μέρα.

Από το Du hast den Farbfilm vergessen

σε αυτό το παράθυρο στεκόμουν δέκα χρόνια πίσω. τότε δεν υπήρχε η γέφυρα. και τότε ήμουν γενικώς πιο χαρούμενη. είχα πάρει το πρώτο αεροπλάνο από την αγγλία γιατί ο μπαμπάς είχε πάθει σοβαρότατο εγκεφαλικό. γύρισα και τον βρήκα σε κώμα. ήταν σε κώμα για 48 ώρες, κατά τις οποίες εγώ κοίταζα από αυτό παράθυρο και παρακαλούσα τη θάλασσα και τον μπλε τρούλο της εκκλησίας απέναντι και τα αυτοκίνητα στο πάρκινγκ και τα μικρά ανθρωπάκια που πηγαινοέρχονταν και τα φέρρυ μπόουτ και τα λεωφορεία ρίο-πανεπιστημιούπολη να ξυπνήσει. ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο το βλέμμα μου είχε καρφωθεί σε αυτό το παράθυρο, πότε στο απέξω και πότε στη σκόνη και τη βρωμιά που θάμπωνε το έξω. η ζωή δεν είναι τέλεια, η ζωή είχε λεκέδες, δυστυχώς.

Το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασα πρόσφατα είναι ένα εγχειρίδιο ψυχιατρικής που πήρα από την αδερφή μου. Περίεργη φάση οι γιατροί κι αυτό είναι πραγματικό εγχειρίδιο, τους λέει ακόμη και τι ερωτήσεις να κάνουν στον ασθενή. Για να καταλάβουν πχ κάποια πτυχή του προβλήματος στη σχιζοφρένεια κάνουν ερωτήσεις του στυλ "Οι φωνές που ακούτε από την τηλεόραση σας απευθύνουν το λόγο ή μιλάνε μεταξύ τους για εσάς;" Αυτό. Δηλαδή δεν θέλω να πω κάτι ψαγμένο ή μεταμοντέρνο ή να κάνω εντύπωση ή οτιδήποτε, απλά μου άρεσε.